Beeld: Canva Pro
Minke ging door een hel als tiener. Ze ontdekte dat haar moeder vreemd ging, maar zij ontkende. Toen Minke naar haar vader stapte om hem de waarheid te vertellen, geloofde hij haar niet. Sindsdien heeft ze geen contact met haar ouders.
Minke (30), samen met Luuk (30), moeder van James (4) en Vievé (1): “Het is inmiddels al ruim tien jaar geleden, maar ik denk er eigenlijk nog dagelijks aan. De dag dat mijn hele leven op zijn kop stond. De dag dat mijn ouders het contact met mij verbraken.
Ik studeerde al enige tijd en had een studentenkamer, maar ik kwam nog geregeld naar huis om mijn ouders te bezoeken. Tot op dat punt waren we eigenlijk een heel doorsnee gezin. Dat leek zo, in ieder geval. Ik liet mezelf binnen, liep de woonkamer in en zag dat de computer aan stond. Ik hoorde mijn moeder boven. Op de een of andere manier werd ik naar het scherm getrokken. Ik móést kijken wat erop stond.
Het was een online gesprek tussen mijn moeder en een man, wiens naam ik herkende als een collega waar ze het weleens over had. Maar dit gesprek ging absolúút niet over werk. Ik wist niet wat ik meemaakte, het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Ik scrolde en scrolde, las van alles wat ik nooit had willen lezen. Ze hadden overduidelijk al maanden een affaire.
Mijn moeder kwam naar beneden en schrok zich rot toen ze zag dat ik haar gesprek aan het lezen was. Ze was betrapt, dat was haar meteen duidelijk. Ik was te verbijsterd om boos te worden, zij werd dat daarentegen wel. Hoe ik het in mijn hoofd haalde om dat gesprek te laten, dat dat privé was, dat het me niks aan ging. Ik vroeg of mijn vader het wist, maar het enige wat ze zei was: ‘We praten hier nooit meer over, anders verpest je alles.’
‘s Avonds aan het avondeten, kon ik het niet langer voor me houden. Ik had er uren over na kunnen denken en ik kon er gewoonweg niet mee leven om het niet aan mijn vader te vertellen. Hij moest dit weten. Dus ik barstte in huilen uit. Mijn moeder werd boos en schreeuwde dat ik loog. Ik zei dat ik het kon laten zien, maar ze had alle gesprekken verwijderd. Al het bewijs was weg. En mijn vader geloofde me niet.
Het liep uit op een enorme ruzie. Mijn vader weigerde me te geloven, mijn moeder bleef volhouden dat ik alles bij elkaar loog. Ik heb me nog nooit zo vernederd en gekwetst gevoeld. Ze zetten me de deur uit en zeiden dat ik niet terug hoefde te komen. Ik heb in de maanden daarna meerdere verzoeningspogingen gedaan, maar ze waren onverbiddelijk. Als ik alles terug zou nemen en mijn excuses zou maken, zouden ze erover nadenken. Ik stond op het punt om dat te doen – terwijl ik wist dat het wél waar was – maar ik wist ook dat dat weinig zou veranderen. Onze band was vanaf nu voorgoed verpest, of ik nou wel of niet mijn excuses zou aanbieden.
Ik legde me er met moeite bij neer en jarenlang spraken we elkaar niet. Toen ik zwanger was van James, heb ik geprobeerd weer contact te zoeken met mijn ouders. Het voelde zo fout dat zij niet eens zouden weten dat ik een kindje zou krijgen. Ze wisten ook niet wie de vader van hun kleinkind was, ze hadden Luuk nog nooit ontmoet. Ik probeerde te bellen, maar ze namen geen van beiden op. Toen heb ik maar een appje gestuurd. Het werd gelezen, maar ik kreeg niks terug.
Het heeft me jaren aan therapie gekost om hier overheen te komen. Wat vond – en vind – ik het moeilijk om mensen weer te vertrouwen. Gelukkig is Luuk erg geduldig en kan ik nu zeggen dat het goed met me gaat. Ik ben gelukkig met mijn gezin, ook zonder mijn ouders. Maar het is wel iets wat ik elke dag bij me draag. James is ook op een leeftijd dat hij vragen gaat stellen over waar mijn ouders zijn en waarom we daar nooit heen gaan. Het is heel pijnlijk dat ze geen onderdeel willen zijn van het leven van mijn kinderen. En van het leven van hun eigen dochter.
Ik denk er vaak over na: had ik het niet moeten zeggen? Had ik het voor me moeten houden? Had ik daar dan mee kunnen leven? En wat als het dan alsnog was uitgekomen? Wat zou er dan gebeurd zijn? Allerlei scenario’s van hoe het ook had kunnen gaan, schieten nog altijd dagelijks door mijn hoofd.”
Janneke verbrak zelf het contact met haar moeder. Hier lees je waarom ze die keuze maakte.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Yolanthe Cabau is niet alleen een succesvolle actrice, presentatrice én Kek Mama columnist, maar vooral een liefdevolle moeder. Haar zoontje Xess Xava, die ze samen met ex-man Wesley Sneijder heeft, is haar grote trots. Maar zoals dat tegenwoordig helaas vaker gaat op sociale media, krijgt ook hij te maken met ongevraagde meningen en ongepaste opmerkingen.
Soms doe je als ouders iets waar je later spijt van hebt. Of waar je je enigszins voor schaamt. Zo ook Dilara, die door een actie niet bepaald meer goed bekend staat op de school van haar dochters.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Als de school belt flitsen er tachtig scenario’s door je hoofd, geen van alle goede. Gelukkig is er niet altijd sprake van rampspoed. Zoals bij Mieke (39), moeder van Merel (15) en Xavi (3).
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
