Hopeloos verliefd op mijn collega: ‘Ik kan hem niet uit mijn hoofd zetten’

Elsemieke Tijmstra

16 december, 2024 - 17:00

Leestijd: 4 minuten

Het begon met een kerstkus

Mirthe (31): “Elk jaar rond de feestdagen gebeurt hetzelfde. Ik word weer herinnerd aan die kus met hem drie jaar geleden, op een kerstborrel op het werk. Op de gang, vlak bij de toiletten. Niemand heeft het gezien. Maar sindsdien ben ik smoorverliefd. Hopeloos verliefd, net zoals zo veel personages in de klassieke kerstromcoms waar ik zo dol op ben.

Lees ook

Persoonlijk

Priscilla: ‘Ik ben een golddigger en ik schaam me er niet voor’

Voor mij voelde het magisch. De weken daarvoor had ik al het gevoel dat er iets tussen ons speelde. Een bepaalde spanning, stiekeme blikken, toevallige aanrakingen – noem het maar op. Ik dacht dat die kus het begin was van iets moois. Maar hij? Hij zag het anders. Voor hem was het gewoon een leuk moment, niets meer, niets minder. Daarna kwam er geen date, geen gesprek over ‘ons’. Het bleef stil.

Altijd weer hoop

Een rationeel mens zou zeggen: meid, move on. Laat het gaan. Maar ja, zo werkt het dus niet. Ondanks zijn stille afwijzing blijf ik me vastklampen aan de kleine kruimels aandacht die ik van hem krijg. Een lachje hier, complimentje daar. Hij haalt zelfs wel eens zonder te vragen koffie voor me en weet dus ook hoe ik dat graag drink. Hoe lief is dat?

Elke keer als hij naast me komt zitten in een vergadering of om mijn grapjes lacht, denk ik: zie je wel, hij ziet me écht. Dan zie ik weer een hele toekomst voor me met hem. Met echt alles erop en eraan. Echt gestoord. Want eerlijk? Het is wishful thinking. Want hoewel we een fijne band hebben, blijft het daarbij. En toch: die stomme hoop laat me niet los.

Vast in een droombeeld

Hij heeft inmiddels zijn tweede vriendin sinds die kerstborrel, maar ik blijf hangen. Volgens mijn beste vriendin ben ik verliefd op een droombeeld, niet op hem. Ze heeft waarschijnlijk gelijk. Ik wil zo graag geloven dat we ooit samen kunnen zijn, dat ik mezelf blokkeer voor andere kansen.

Ik heb het geprobeerd hoor, daten met anderen. Van Tinder tot blind dates via vriendinnen, ik kom braaf opdraven. Maar zodra iemand serieus interesse toont, haak ik af. Want in mijn hart wil ik maar één iemand, en die kan ik niet krijgen.

De deur niet dichtdoen

Ik weet dat ik hem moet loslaten, maar de gedachte maakt me misselijk. Sommige vriendinnen zeggen dat ik het beste een andere baan kan zoeken. Zorgen dat ik niet elke dag met hem geconfronteerd wordt. Anderen zeggen dat ik hem om duidelijkheid moet vragen, gewoon om een harde ‘nee’ te horen. Dat het dan over gaat. Maar ten eerste: hij heeft een relatie en ik wil niet stoken. Ten tweede wil ik het contact dat we hebben niet verpesten met een ongemakkelijke bekentenis. Al kan het bijna niet waar zijn dat hij niet weet van mijn geheime gevoelens. Het kán niet dat het hem na twee jaar nog steeds niet opvalt, ook al ben ik heel low-key about it. Of zijn mannen echt zo dom?

Lees ook

Persoonlijk

Gedumpt op kerstavond: ‘Ik heb hem op mijn knieën gesmeekt om bij me te blijven’

Accepteren dan maar

Ik heb mezelf voorgenomen om niet meer te hopen, maar gewoon te accepteren dat mijn gevoel er mag zijn. Het is oké dat ik hem nog niet helemaal los kan laten. Mijn vriendinnen vragen er niet vaak meer naar, en dat vind ik eigenlijk alleen maar fijn. Het hoeft niet altijd opgelost te worden; sommige gevoelens mogen gewoon bestaan.

Ondertussen geniet ik van de kerstromcoms waar ik me zo mee kan identificeren, date ik rustig verder en kijk ik ondertussen stiekem ook een beetje rond naar een nieuwe baan. Misschien hebben ze wel gelijk, die vriendinnen van mij. Dat dat makkelijker zou zijn. Al mis ik hem al als ik er alleen al aan denk.”

Abonneer met cadeau of korting

Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!

Ga voor me-time