Modevrouw Fabienne Chapot (37) kan er niet over uit hoe leuk het is een kind te hebben. Alleen dat daten als single moeder… “Wanneer dan? Ik ben al blij als ik een avond alleen ben.”
Geluksmoment: wanneer peuterzoon Hugo (2) met een brede grijns op zijn loopfiets over de Amsterdamse grachten crost. Als Fabienne en hij op hun dooie akkertje opstaan in het weekend. Dan knuffelen ze in bed, en kijkt ze relaxed in joggingpak toe hoe hij in de woonkamer speelt. “Ik ben van nature een gelukkig mens, en dankbaar voor alles wat ik heb. Ik kan na jaren nog steeds door mijn huis in de Jordaan lopen en niet geloven dat ik hier woon.”
Het duurde even om het weer te voelen, dat geluk. Twee jaar geleden gingen de vader van Hugo, Michiel, en zij uit elkaar, na een relatie van zes jaar. “Mijn hele plaatje van een echt gezin, mijn meisjesdroom: uit elkaar gespat.” Gelukkig kunnen ze het goed, dat gescheiden ouderen. En heeft ze een geweldige vaste oppas.
Lees ook
7 Dingen die single moeders niet willen horen (nee, serieus: écht niet) >
Fabienne: “Ze woont al meer dan twee jaar bij me. Met z’n drietjes vormen we een soort gezin, we zijn volledig op elkaar ingespeeld. In de ochtenden maakt ze Hugo’s tas klaar, zodat ik in alle rust met hem kan ontbijten en hem drie keer per week naar de peuterspeelzaal kan brengen. Als ik thuiskom uit mijn werk, heeft zij boodschappen gedaan en voor Hugo gekookt. Als ik naast mijn modebedrijf een kind wil grootbrengen, moet ik thuis alles goed geregeld hebben. Mijn oppas zorgt voor de rust en regelmaat en hoort echt bij ons gezin. Wat mij betreft blijft ze voor altijd bij ons wonen.”
Fabienne werkt hard. Vorig jaar transformeerde ze haar accessoirelabel Fab., bekend van de tassen en portemonnees met sterren en harten, tot een serieuzer modemerk met een kledinglijn die haar naam draagt: Fabienne Chapot.
Ze levert aan pakweg zeshonderd winkels in binnen- en buitenland, heeft een winkel in de Amsterdamse Negen Straatjes en binnenkort een nieuw filiaal in Antwerpen. “Doe ik niet in mijn eentje hoor, mijn team is een soort familie en mijn creatief directeur en goede vriendin Sophie van Bentum is verantwoordelijk voor de collecties.” Fabienne houdt het totale overzicht, van marketing tot financiën. Heel leuk, heel druk; combineer dat maar eens met het alleenstaand moederschap.
Woensdag is Hugo-dag. “En in de weekends ben ik bijna altijd met hem samen. Dan probeer ik niks te plannen, tenzij hij bij zijn vader is. Het duurde even voordat ik een goeie balans vond zonder last te hebben van schuldgevoel. Aan de ene kant vind ik dat ik veel op kantoor moet zijn; ik heb een enorm verantwoordelijkheidsgevoel naar mijn bedrijf. Een ander deel van mij wil bij Hugo zijn. Op een gegeven moment heb ik gewoon besloten dat die woensdag heilig is: deze jaren met mijn zoon krijg ik nooit meer terug. Ik geniet van die tijd met hem; daar laat ik niet vaak een zakelijke afspraak tussenkomen.”
Het hele interview staat in Kek Mama 03-2018.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
