Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Barbara (33) is getrouwd met Jordy (32) en moeder van Nikki (3) en Boyd (4 maanden).
“Nikki was een huilbaby. Overprikkeld, oordeelde de mijn moeder, doordat Jordy en ik haar niet voldoende structuur boden. Onzin, vonden wij, wij geloofden heilig in borstvoeding op verzoek, en als ze ’s middags een uurtje langer of korter sliep, had ze dat waarschijnlijk gewoon nodig.
De nachten waren altijd hels. Nikki sliep zelfs niet door toen ze twee was en huilde weliswaar niet zoveel meer als in haar babytijd, maar nog altijd vaak. Er was meer aan de hand, dat voelde ik, maar artsen stuurden me met een kluitje in het riet: Nikki was heus kerngezond.
‘Je bent veel te panisch met dat kind’, sprak mijn moeder. ‘Laat haar maar eens een paar dagen bij mij, wedden dat je haar dan niet hoort?’ Het voelde als een dolk door mijn moederhart, en ik weigerde. Dit voelde meer als een wedstrijd wie de beste moeder was, dan als betrokken grootouderschap. En zo ploeterden we voort.
Ik had zo ongeveer iedere kinderarts versleten, toen eindelijk bleek dat Nikki een koemelk- en eiwitallergie had. Met aangepaste voeding hadden we opeens een compleet ander kind. Toen Boyd werd geboren en de borstvoeding niet lukte, besloten Jordy en ik hem direct koemelk- en eiwitvrij te voeden. Daar doet hij het goed op, maar mijn moeder vindt het belachelijk. We praten ons kind een probleem aan, oordeelt ze. Ik vind juist dat we een probleem voorkomen; geen ouder wil meer dan twee jaar met een huilbaby zitten die zich vreselijk voelt.
Mijn moeder is verder een lieve oma, maar haar kortzichtige opvattingen en oordelen ben ik spuugzat. Hoe ga ik hiermee om?”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
We doen allemaal ons best, maar eerlijk is eerlijk: sommige moeders zijn nét een tikkie… intenser. Je weet wel, de moeders die bij elke nies al googelen of het kinkhoest is. De moeders die hun kind een helm willen opzetten om naar de speeltuin te gaan. Grote kans dat als je overbezorgd bent, je sterrenbeeld […]
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
