Het oudste kind van blogger Claire Treacy heeft veel buitenschoolse activiteiten waar ze bij moet zijn en de jongste heeft veel temperament, dat de nodige aandacht opeist. Gevolg: haar middelste dochter krijgt (onbedoeld) minder aandacht.
Claire zat met haar jongste zoon bij de eerste hulp op het moment dat haar middelste kind een wedstrijd had (camogie, een balsport) en een prijs won. ‘Mijn zoon en ik huilden allebei. Waarom? Hij omdat hij niet wilde dat er ook maar een verpleegster naar hem keek, ik omdat ik mezelf de slechtste moeder ooit voelde.’ In haar post soms Claire op hoe dit komt:
Lees verder onder de advertentie
A. ‘Omdat ik geen idee had hoe mijn zoon zich had bezeerd.’ B. ‘Omdat ik geen idee had wat er was gebeurd.’ C. ‘Omdat ik hierdoor voor de zoveelste keer iets belangrijks had gemist van mijn middelste kind.’ D. ‘En omdat er uiteindelijk niks aan de hand was en ik die wedstrijd dus voor niks had gemist.’
‘Ik zie je’
Ondanks dat haar middelste kind altijd blij is en alles goed vindt, heeft Claire wel het idee dat ze het beter moet doen. En daarom richt ze zich in de rest van haar post tot haar: ‘Ik zie je in de ochtend met je lieve glimlach op je gezicht. Zacht zingend, terwijl je broertje en je zus al 465 duizend keer het bloed onder mijn nagels hebben gehaald voor het ook maar acht uur ‘s ochtends is.’
‘Ik zie je reactie als je zus haar deur weer keihard dichtslaat’, schrijft ze verder. ‘Ik zie je onderhandelen met je broertje wanneer hij een woedeuitbarsting krijgt en ligt te gillen op de vloer. Ik zie je dansen, ik zie je zingen. Je hebt werkelijk geen idee hoeveel liefde en vreugde je brengt.’
Lees verder onder de advertentie
‘Het ligt aan mij’
Claire sluit haar bericht af met een foto van haar trotse dochter en een screenshot van een appgesprek met de trainer. ‘Mijn tweede kind is precies is zoals alle andere kinderen. Het ligt gewoon aan mezelf dat ik denk dat ze tekort komt.’
Het was eerste kerstdag, en zoals elk jaar was Marjan met haar gezin uitgenodigd bij haar ouders thuis. Dit deden ze al sinds jaar en dag elk jaar. Maar dit jaar verliep het totaal anders dan voorgaande jaren.
Op het eerste gezicht vond hij haar wat saai, zij hem ‘zo’n dj’. Toch zijn Dionne Stax en Steven Jansen al vier jaar stapelgek op elkaar. Hun leven is allesbehalve standaard, en dat willen ze ook zo houden. Al brengt hun nieuwe huisgenootje vast wat meer structuur.
Dat jullie het vroeger over alles eens waren, kwam waarschijnlijk omdat je verblind was door liefde, want nu jullie ouders zijn ben je weleens verbijsterd over wat je partner nu weer uitkraamt.
Marise is er na haar herstel van een eetstoornis heel stellig over: anderen complimenteren met gewichtsverlies is niet meer van deze tijd. Zij doet het niet meer en roept anderen op er ook mee te stoppen.
Feestjes waar alles op rolletjes loopt vergeet je meestal binnen een week. De échte verhalen en feestblunders blijven hangen dankzij mislukte kostuums, dronken Sinterklazen en Kerstmannen en gênante gedichten.