Beeld: Getty Images
Moederinstinct is een superkracht. Charissa (35) wist dat ze haar zoontje niet in de auto moest laten stappen, maar luisterde niet naar het gevoel. En toen ging het mis.
Charissa (35): “Mijn zoontje zat nog maar twee weken op de basisschool, toen het tijd was voor het eerste schoolreisje. Best spannend, zowel voor hem als voor mij. Voor hem omdat hij nog volop aan het wennen was. Hij had al een paar vriendjes gemaakt, maar hij kende nog lang niet iedereen uit de klas goed. Tijdens het schoolreisje werden er door de juffen groepjes gemaakt. Grote kans dat hij niet bij zijn vriendjes in de groep zou komen. Voor mij was het ook spannend, omdat mijn kind nu voor de allereerste keer een dagje uit zou gaan zonder dat ik -of een familielid- erbij was. Hij zou ook voor het eerst met een onbekende moeder meerijden. Genoeg redenen voor flink wat zenuwen. Ik stelde mezelf gerust door me in te beelden hoe hij die avond thuis zou komen: doodmoe, maar vol enthousiasme over hoe leuk het schoolreisje was geweest. Maar dat liep anders…
Toen ik mijn zoontje die ochtend naar school bracht, was het chaos in de klas. De juffen en hulpmoeders waren druk bezig met lijsten vol met namen en nummers van auto’s. Welk groepje zou met wie meerijden? Mijn zoontje werd in groepje vijf ingedeeld. Ik schudde de hand van de moeder die dit groepje zou begeleiden. Er ging een rilling over mijn rug. Op dat moment voelde ik hoe mijn zoontje aan mijn arm trok. Hij moest huilen, omdat hij het toch allemaal wel spannend vond. Ik stelde hem gerust en mocht van de juf nog even blijven, zodat ik hem kon uitzwaaien bij de auto.
Terwijl we naar de auto liepen, bekroop me een akelig gevoel. Waarom had ik me niet als hulpmoeder opgegeven? Ik had veel liever zelf gereden. Het voelde helemaal niet goed om mijn zoontje met deze moeder mee te laten rijden, maar ik kon dat gevoel niet plaatsen. Mijn zoontje zelf lachte inmiddels weer. Zelfs tijdens het uitzwaaien, bleef hij vrolijk lachen.
Ik was nog geen vijf minuten op mijn werk of ik werd gebeld door de juf. “Niet schrikken, maar er is iets gebeurd”, zei ze. Dan schrik je natuurlijk wel. Ik begon zelfs direct te huilen. Twee hulpmoeders waren tegen elkaar aan gereden. De auto waar mijn zoontje in zat, stond stil voor het stoplicht, toen de andere auto van achter op ze knalde. De hulpmoeder in de achterste auto werd flink afgeleid door al die drukke kinderen op de achterbank, bleek later, en daardoor remde ze niet krachtig genoeg. Niemand raakte gewond, al was de knal best flink geweest. Ik heb de rest van de dag vrij genomen en ben gelijk die kant op gegaan. Uiteindelijk heb ik het groepje van mijn zoontje in mijn auto naar het speelpark gebracht. Ze hebben alsnog een leuke dag gehad, al waren sommigen van hen flink geschrokken.
Ook bij mijn zoontje zat de schrik er flink in. Hij heeft nog wekenlang nachtmerries gehad over auto-ongelukken en heeft ons wel honderd kreeg gevraagd of het wel veilig is om auto te rijden. Inmiddels lijkt het erop dat hij het los heeft kunnen laten. Ik niet, ik zit er nog altijd mee in mijn maag. Niet met het ongeluk, maar wel met het feit dat ik voelde dat er iets mis zou gaan. Mijn moederinstinct vertelde het me, maar ik heb er niet naar geluisterd. Hoe kon ik zo stom zijn? Ik zal mijn gevoel nooit meer verloochenen.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
