Moederinstinct: ‘Pas na elf jaar is er naar me geluisterd en is er een diagnose’

“Al vanaf de geboorte van mijn dochter, had ik het gevoel dat er iets met haar was. Ik kaartte het meermaals aan op het consultatiebureau, maar daar werd het continu weggewuifd. Zij zagen een tevreden kindje met een normale ontwikkeling. ‘Maar jullie zien niet, wat ik thuis zie’, dacht ik vaak. Op het consultatiebureau ben je maar een paar minuten, ik zie mijn dochter dag en nacht.

Overprikkeld en woedeaanvallen

Mijn dochter heeft altijd ontzettend veel structuur nodig gehad. Als we daarvan afweken en een drukke dag hadden -bijvoorbeeld een dagje dierentuin of pretpark- dan was ze enorm overprikkeld. Andere kinderen zag ik de tijd van hun leven hebben op dat soort plekken, maar mijn dochter ging het niet goed af. Hoe kon dat toch? Ook kon ze soms woedeaanvallen hebben vanuit het niets. Volgens het consultatiebureau hoorde dat erbij. “Woedeaanvallen horen bij de leeftijd en sommige kinderen zijn nu eenmaal gebaat bij rust, reinheid en regelmaat”, kreeg ik te horen.

Ontwikkeling

Hoe ouder mijn dochter werd, hoe meer ik erin bleef geloven dat er iets aan de hand was. Ze was steeds erg laat met haar motorische ontwikkeling, maar aan de andere kant was ze ook juist op jonge leeftijd heel erg geordend. Haar speeltjes moesten altijd op kleur of op grootte worden gezet. Daar was ze heel precies in. Iets anders opvallend was dat mijn dochter altijd heel erg kon schrikken van harde geluiden. Voor mij werd dat op een gegeven moment normaal. Ook als buiten de mussen van het dak vielen vanwege de hitte, hield ik alle ramen gesloten, zodat mijn dochter geen kabaal van buiten kon horen. Andere ouders reageerden weleens verbaasd om mijn dochters heftige schrikreactie als er bijvoorbeeld buiten een scooteralarm afging.

Basisschool

Toen mijn dochter naar de basisschool ging, hoopte ik daar meer antwoorden te krijgen. Juffen en meesters die haar de hele dag door meemaakten, moesten toch zien dat er iets aan de hand was? Helaas werd ze ook daar niet gezien. Ze kwam in een hele volle combiklas terecht. Ik ben bang dat de juffen nooit genoeg tijd en aandacht aan mijn dochter hebben kunnen schenken om te kunnen zien wat er met haar aan de hand is. “Het valt allemaal wel mee hoor, ze heeft het hartstikke naar haar zin en doet vrolijk mee. Ieder kind heeft weleens een slechte dag”, zeiden ze toen ik mijn zorgen uitte tijdens een oudergesprek. Fijn natuurlijk, maar dat waren niet de antwoorden waar ik op hoopte.

Diagnose

In de loop der jaren werd mijn dochter steeds beter in aangepast gedrag vertonen. Op school zagen ze een vrolijk meisje, maar thuis kreeg ze steeds meer woedeaanvallen. Drie jaar geleden heb ik besloten dat het zo niet langer ging. Bij verschillende instanties heb ik aan de bel getrokken en erop gehamerd dat ik onderzoek wilde. Dan werd ik maar gezien als die vervelende moeder die geen ‘nee’ accepteerde. Het werkte en het balletje ging eindelijk rollen. Vanwege lange wachtlijsten heeft het alsnog lang geduurd, maar op 11-jarige leeftijd heeft mijn dochter de diagnose PDD-NOS gekregen. Dit heeft ons ontzettend geholpen. Wij begrijpen onze dochter nu beter en we kunnen haar leren om zichzelf beter te begrijpen. Tegen andere moeders zou ik willen zeggen: als je denkt dat er iets is met je kind, maak er werk van. Je gevoel zit er zelden naast.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.