Moederinstinct: ‘Mijn zoon had een eetstoornis, maar niemand nam ons serieus’

Mariska (40): “Mijn zoon Jur (11) lijdt aan ARFID, een eetstoornis die ons leven drastisch heeft beïnvloed. Het duurde meer dan twee jaar voordat we eindelijk de juiste diagnose kregen, een periode waarin ik me vaak niet gehoord voelde. Maar wist dat dit niet zomaar iets was. Ik heb een uitputtende en emotionele reis moeten afleggen om de juiste hulp voor Jur te krijgen. Het is nu mijn missie om mensen te leren wat ARFID is, zodat niemand dezelfde lange weg hoeft af te leggen.

Het begin van de problemen

Het begon allemaal na de coronacrisis. Jur was altijd een levendige en avontuurlijke jongen. Hij ging vaak alleen fietsen en was een grote liefhebber van voetballen, maar plotseling veranderde dat. Hij zonderde zich af. Hij ontwikkelde verlatingsangst, die steeds een beetje erger werd, en zo werd zijn wereld steeds kleiner. Het leek alsof hij een gevoel van controle ervaarde als wij in de buurt waren. Na verloop van tijd sloeg het om en kreeg hij een intense angst om over te geven, waardoor hij niet meer naar buiten durfde en geen sociale activiteiten meer ondernam. Het was alsof hij een heel andere persoon werd. Hij durfde zelfs niet meer naar de supermarkt vanwege de geuren van eten. De meest simpele activiteiten werden een enorme uitdaging. Dagjes weg konden niet. Naar school durfde hij niet. Bij oma en opa eten lukte niet. 

De zoektocht naar hulp

Vorig jaar rond deze tijd waren we twee dagen in Limburg. Ondanks alles probeerden we er af en toe op uit te gaan. Helaas kreeg hij die dagen enorme angstaanvallen. Het gevoel van machteloosheid vond ik heel moeilijk. We besloten dat het tijd was om hulp te zoeken. We bezochten twee psychologen en hadden daar ontelbaar veel sessies. Ondertussen leek de situatie van Jur alleen maar erger te worden. Jur kreeg steeds meer het gevoel dat hij gek was. De kleinste veranderingen konden hem al angstig maken en dat versterkte het gevoel. Hij werd bang voor alles en iedereen en zijn dwanghandelingen namen toe. Zo moest hij altijd een rugzak bij zich hebben waar kauwgom en smintjes in zaten. Dit voor het geval dat hij moest overgeven. Daar was hij altijd op voorbereid. Jur’s angsten hadden veel effect op zijn eetgedrag. Als er iets in zijn leven veranderde en zijn angst heel erg opspeelde, dan kon hij zo een paar dagen nauwelijks eten. Dan kregen we er hoogstens een paar happen en slokken in.

Diepe angst en isolement

De angst van Jur bereikte een hoogtepunt tijdens de zomervakantie vorig jaar. Door zijn angsten durfde Jur niet meer te eten en drinken en verloor hij steeds meer gewicht. Totaal zo’n zes kilo. Zijn energie nam enorm af, waardoor hij na de vakantie niet meer naar school kon. Hij kon het daar ook niet verdragen om anderen te zien eten en drinken en daarnaast wilde hij altijd een van ons in de buurt hebben. Ondertussen voelden wij ons als gezin vaak niet gehoord door de medische wereld en de mensen om ons heen. Dan lag onze zoon als een dood vogeltje op de bank en hoorden we dingen als ‘het gaat wel weer over’ of ‘het is nog niet ernstig genoeg’. Het leek alsof niemand ons serieus nam, terwijl we zo vaak om hulp vroegen. Op een gegeven moment kon Jur zelfs geen slok water meer verdragen.

De eetstoornis ARFID

Ondanks deze tegenslagen gaven we niet op. We bleven zoeken naar antwoorden. Plots kwam mijn man een artikel over ARFID tegen via Google. In elk woord dat we erover lazen, herkenden we onze Jur. Wat een opluchting. We hadden eindelijk een naam voor wat Jur meemaakte. Met deze nieuwe kennis stapten we naar de huisarts, die ons doorverwees naar een kinderarts. Waar de huisarts onze situatie maar niet wilde erkennen, deed de kinderarts dat gelukkig wel. Ze beaamde dat Jur ARFID kon hebben. Na zes maanden wachttijd kan Jur nu eindelijk beginnen aan zijn behandeling in een kliniek die gespecialiseerd is in ARFID. Op aanraden van een psycholoog heeft een psychiater de situatie beoordeeld en hem medicatie voorgeschreven. Wij vonden dat een moeilijke beslissing, maar we hebben het gedaan en dit bleek de beste keuze ooit.

Moederinstinct

Ik kijk terug op een moeilijke tijd. We zijn er nog lang niet, Jur staat eerst nog een behandeling van zes weken te wachten, maar we zijn ontzettend blij dat hij eindelijk de juiste behandeling zal krijgen. Hoewel er nog een lange weg te gaan is, kan hij alweer lachen en genieten dankzij de medicatie. Zijn angsten zijn daardoor verminderd en hij begint langzaam het vertrouwen te krijgen dat hij sommige dingen kan eten en drinken. Jur heeft 1,5 jaar geen onderwijs gehad door zijn ARFID, waardoor hij blijft zitten, maar dat is voor ons bijzaak. We willen gewoon dat hij gelukkig en gezond is. Ik wil andere moeders die in eenzelfde schuitje zitten, meegeven dat ze mogen vertrouwen op hun eigen gevoel. Als moeder weet je wat het beste is voor je kind, ook al lijkt niemand je te horen. Blijf vertrouwen en geef nooit op. Ik hoop dat mijn verhaal andere ouders inspireert om door te zetten, hoe moeilijk en uitzichtloos het ook is.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.