Bron: Unsplash
Moederinstinct is een superkracht. Georgina (35) bracht haar zoontje naar een gastouder. Toen haar vertrouwen steeds meer afnam, besloot ze hem daar weg te halen.
Georgina (35): “Na de geboorte van mijn zoontje, maakten mijn partner en ik de keuze om hem het eerste jaar thuis te houden. Na dat jaar zouden we hem een aantal dagen in de week naar een gastouder brengen. Dit leek ons fijner dan de kinderopvang, omdat het kleinschaliger is. Via via kwam ik terecht bij een vrouw in de buurt. Zij is gastouder en ontvangt iedere dag vijf kindjes bij haar thuis.
Tijdens het kennismakingsgesprek kwam de vrouw heel vriendelijk over. Ze vertelde vol passie over het werk, dat ze al bijna acht jaar deed. Mijn partner en ik hadden er allebei een goed gevoel bij. We gingen ook naar een rondleiding van de kinderopvang bij ons in de wijk. Ook daar waren de mensen heel aardig, maar het voelde veel massaler. We kregen het idee dat ons zoontje bij de gastouder veel meer persoonlijke aandacht zou krijgen.
We besloten ons zoontje in te schrijven. Begin dit jaar was het zover en ging hij er voor het eerst heen. Dat vond ik enorm spannend, en mijn zoontje eerst ook even, maar al snel ging het goed met hem daar. Iedere keer als we hem ophaalden, vertelde de gastouder enthousiast dat alles perfect was verlopen. Haar manier van vertellen was overdreven, vond ik. “Hij doet het perfect, alles ging geweldig, hij sliep zonder problemen, hij dronk al zijn flesjes en hij heeft geen enkele keer gehuild”, kregen we dan te horen. Ik heb daar vaak mijn vraagtekens bij gezet. Thuis gingen de dutjes helemaal niet zo moeiteloos. En een dag zonder huilen? Dat kwam thuis ook niet vaak voor. Was ze wel eerlijk?
De ergernissen begonnen toen het in het voorjaar lekker weer werd. Bij het ophalen zat ze vaak in de tuin met de kindjes. Wij mochten achterom door de poort komen. Vaak zat ze dan op haar telefoon te kijken. Dan kukelde er een kindje bijna van de schommel of had er eentje een steen in zijn mond, maar dat had ze helemaal niet in de gaten, want ze lette niet op. Het gebeurde steeds vaker dat we haar zo betrapten. Dan was ze luid aan het bellen of een boek aan het lezen, met al die kinderen in haar tuin. Kleine kinderen die echt toezicht nodig hebben.
Op een gegeven moment had mijn zoontje aan het einde van de dag bij de gastouder opeens een grote kras op zijn gezicht. “Hij had ruzie met een ander kindje”, zei ze daarover. “Ruzie? Hoe kan dat nou?”, vroeg ik haar. Mijn zoontje was net 1 jaar. Hij kon nog niet lopen of praten, laat staan ruzie maken. Ik kreeg sterk het vermoeden dat ze loog. Er was vast een ongelukje gebeurd, omdat ze zelf niet goed had opgelet. Daar kon ik me alles bij voorstellen, aangezien ze tijdens het ophalen bijna altijd haar telefoon in haar handen had.
In een paar weken tijd is het wantrouwen van kwaad tot erger gegaan. Zo begon het ons op te vallen dat ons zoontje ontzettend hongerig was na een dagje bij de gastouder. Pas toen we daar heel erg over door vroegen, zei ze plots: “Hij eet bij mij geen brood, dat gooit-ie steeds op de grond”. Bleek hij daar al maanden geen brood meer te krijgen! Over alternatieven tijdens de lunch bleef ze vaag. Ik begon alles in twijfel te trekken en steeds meer vragen te stellen. Zo kwamen we later erachter dat ze mijn zoontje nog steeds twee dutjes liet doen, terwijl wij hadden aangegeven dat hij over was op één slaapje. Waarschijnlijk omdat het voor haar makkelijker is als de kinderen zoveel mogelijk slapen.
Na vier maanden bij de gastouder, hebben we ons zoontje uitgeschreven. Er was een opzegtermijn, dus we hebben keurig voor een extra maand betaald, maar hebben ons zoontje er niet meer heen gebracht. Alles in me zei: foute boel. Mijn vertrouwen was compleet weg. En wat bleek? Na onze uitschrijving heeft nog een moeder haar kindje daar weggehaald. Iemand die ik nog nooit had gesproken, maar die onze stap had gezien als bevestiging van iets wat ze zelf ook al langer voelde. Dit heeft voor mij ook weer bevestigd dat ik het bij het juiste eind had. Ik wil andere moeders dan ook meegeven om in dit soort kwesties altijd naar je gevoel te luisteren.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Ruzie met je partner, het overkomt de beste. Of het nu gaat om een niet-opgeruimde sok, een ruzie om een vuilniszak of de thermostaat die op de verkeerde stand staat, kleine irritaties kunnen zomaar escaleren. Dat weet Valerie (26) als geen ander.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (7 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: hoe een zieke peuter zorgt voor het terugschieten in vaste rolpatronen.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
She’s baaaaack, zoals Selma Omari zelf zegt in de trailer van haar realityshow Selma; Op mijn manier. In het nieuwe seizoen volg je haar uitdagingen in het alleenstaande moederschap. “Ik vind het moeilijk, ik heb het onderschat.”
Sanne is bekend van haar sketchvideo’s op haar Instagramkanaal @laviesanne. Ze is moeder van James (9), Isé (6) en Amélie (2).
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
