Beeld: Getty Images
Moederinstinct is een superkracht. Marcella (35) kreeg tijdens haar zwangerschap te horen dat er een jongetje in haar buik zat, terwijl ze zeker wist dat haar baby een meisje was.
Marcella (35): “Met 14 weken zwangerschap lieten we een geslachtsecho doen. ‘Het is een meisje, ik weet het zeker’, riep ik al weken tegen mijn man. Eigenlijk tegen iedereen die het wilde horen. Ik was er heilig van overtuigd. Mijn man en ik hebben al een zoontje en toen ik zwanger was van hem, voelde ik me heel anders. Ik had het eerste trimester nauwelijks klachten, terwijl ik deze keer kotsmisselijk was. Ik hield niks binnen en was ontzettend moe. Tijdens mijn eerste zwangerschap had ik een echte pregnancy glow, maar dit keer voelde ik me een vaatdoek, met wallen tot op mijn knieën.
Voor mij kon dit grote verschil maar één ding betekenen: dit keer kreeg ik een meisje. Over meisjes zeggen ze immers dat ze je schoonheid wegnemen én dat ze je misselijk maken. Het kon niet missen. Naast de kwalen was ik er ook gevoelsmatig van overtuigd. Ik voelde gewoon dat ik een meisje droeg. Ik wist het zeker. Die geslachtsecho zou geen verrassing zijn, maar bevestigen wat ik al dacht.
Bij de eerste zwangerschap hadden we uitgepakt met een gender reveal party, maar dit keer kozen we ervoor om dat niet te doen. Mijn zus was op huwelijksreis en zou er niet bij kunnen zijn, terwijl zij een van de belangrijkste personen in mijn leven is. Daarnaast voelde ik me dus hartstikke misselijk. We besloten dat de echoscopiste het gewoon tegen ons mocht zeggen. Op het moment suprême voelde ik toch wat spanning. Het zou toch wel echt een meisje zijn?
‘Gefeliciteerd, jullie krijgen een jongen’, zei de vrouw. ‘Niet?!’, riep ik uit. Ik vroeg haar het nog eens te checken. Ze keek vluchtig en zei dat ze het zeker wist: een jongen. Mijn man barstte in lachen uit: ‘Had je het toch fout, schat!’ De rest van de dag was ik in shock. Wat zeg ik? Ik ben weken in shock geweest! We vertelden al onze vrienden en familie dat we weer een jongetje zouden krijgen, maar iedere keer dat we het mededeelden, geloofde ik het eigenlijk zelf niet.
In die periode kocht ik het eerste pakje voor onze tweede, maar wel in neutrale kleuren. Alsof ik de optie wilde openhouden dat het tóch een meisje kon zijn. ‘Je wil gewoon een meisje, omdat je al een jongetje hebt’, kreeg ik vaak te horen. ‘Het is niet dat ik geen jongetje wíl’, zei ik dan, ‘ik denk gewoon dat het een meisje is.’
Alles veranderde bij de 20-weken echo. ‘Weten jullie het geslacht al?’, vroeg de echoscopiste. ‘Want ik heb het al gezien’, zei ze. ‘Ja, een jongen’, antwoordde mijn man. ‘Een jongen?’, vroeg ze verbaasd. Ze keek nog eens goed. ‘Nee hoor, het is een meisje.’ Ik barstte direct in snikken uit. ‘Ik wist het! Ik wist het’, snotterde ik. De baby in mijn buik bleek toch een meisje. Ik was niet gek, mijn gevoel zat goed! Diezelfde dag hebben we het nieuws aan de hele familie verteld. Nu waren zij allemaal in shock. ‘Ik zei het toch!’, riep ik tegen iedereen. Heerlijk om ze te kunnen vertellen dat ik het al die tijd bij het rechte eind had.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
