Moederinstinct is een superkracht. Voor het zoontje van Mirthe (31) was het heel anders afgelopen als zij niet naar haar gevoel had geluisterd.
Mirthe: “Twee keer heeft mijn moederinstinct het leven van mijn zoontje gered. De eerste keer was hij nog geen 3 weken oud. Hij was ziek, vooral verkoudheidsklachten, maar ik had gelijk door dat het niet zomaar een verkoudheidje was. Als moeder weet je wanneer je kind niet zichzelf is, ook al is hij nog zo klein. We brachten tot twee keer toe een bezoek aan de huisarts, maar werden beide keren weg gestuurd met de boodschap dat baby’s nou eenmaal vaak verkouden zijn. Op dat moment durfde ik nog niet op mijn strepen te staan en aan te geven dat het écht niet goed voelde.
Dat weekend kreeg ik de schrik van mijn leven: ons zoontje stopte een langere tijd met ademen. Met gierende banden reden we naar de huisartsenpost. De kinderarts die we daar troffen, nam ons wederom niet serieus. Na lang aandringen besloot hij hem toch maar een nachtje op te nemen. ‘Zodat we hem kunnen observeren, omdat hij volgens jullie stopte met ademen’, zei hij. Het klonk alsof hij het allemaal maar onwaarschijnlijk vond.
Al een uur na de opname ging het zo slecht met mijn zoontje dat hij naar een ander ziekenhuis moest en daar in kunstmatige coma werd gebracht. Zijn waardes waren totaal ingestort en hij was in levensgevaar. Het RS-virus was de oorzaak, bleek achteraf. Daar was hij al dagen tegen aan het vechten. Uiteindelijk hebben we een week lang met hem in het ziekenhuis gezeten. Wonder boven wonder was hij aan het einde van die week voldoende opgeknapt om weer mee naar huis te mogen. Ik nam mezelf op dat moment voor om altijd naar mijn moederinstinct te luisteren.
Afgelopen Pasen heb ik die belofte aan mezelf waargemaakt. Mijn zoontje, inmiddels 7 maanden, had weer verkoudheidsklachten en dit keer vertrouwde ik het opnieuw niet helemaal. Niet veel later ging het snel bergafwaarts. ‘Dit gaat helemaal fout’, riep ik tegen mijn man. ‘Ik wil naar de huisartsenpost.’ Mijn man vond het allemaal wel meevallen en wilde eerst rustig avondeten. Op vrij dwingende toon heb ik hem laten weten dat we écht eerst naar de huisartsenpost zouden gaan. Nog geen kwartier later is ons zoontje met loeiende sirenes afgevoerd naar het ziekenhuis. Zijn saturatiewaarde (zuurstof in het bloed) was 70%. Dat is ontzettend laag. Wat de oorzaak hiervan was, weten we niet. Het was geen RS-virus, COVID of influenza. Meer dan dat hebben ze niet onderzocht. Gelukkig is alles wederom goed gekomen en dat wijt ik aan mijn moederinstinct. Ik wil niet weten wat er was gebeurd als we eerst nog even hadden gegeten, zoals mijn man wilde. Of nog erger: als we het een nachtje hadden aangekeken. Daarom wil ik iedere moeder meegeven: vertrouw te allen tijde op je gevoel.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
