Moederinstinct: ‘Ik wist dat het niet goed ging met mijn ongeboren kind’

Estelle (31): “Ik was 32 weken zwanger van mijn eerste kindje toen ik een branderig gevoel kreeg bij het plassen. Ik had ook om de haverklap aandrang. Voor mij was het duidelijk: dit zijn de symptomen van een blaasontsteking. Ik wist dat dit gevaarlijk kan zijn tijdens de zwangerschap, dus ik maakte gelijk een afspraak bij de huisarts.

Huisarts

Bij de huisarts werd mijn urine getest. “Goed nieuws, je hebt geen blaasontsteking“, zei hij. Ik mocht gaan. Vertwijfeld keek ik hem aan. Ik vond dit helemaal geen goed nieuws. Ik had duidelijk de symptomen van een blaasontsteking en nu zou ik niet behandeld worden. Dat baarde me zorgen, maar de huisarts zei: “Als er geen ontsteking is, kunnen we die ook niet behandelen.” Ik voelde me afgewimpeld.

Lees ook – Wel klachten, geen blaasontsteking? Misschien is dit de reden van je plasmarathon

‘Het hoort erbij’

Aan het einde van de week waren de klachten er nog steeds en belde ik de huisarts opnieuw. Ik mocht weer komen, dezelfde test werd gedaan en weer was de uitslag hetzelfde: geen blaasontsteking. De huisarts zuchtte diep. Hij leek geïrriteerd en legde me uit dat ‘ongemak daar beneden’ bij de laatste fase van een zwangerschap hoort, net als vaak moeten plassen. Ik voelde me uit het veld geslagen. Terwijl ik naar huis liep, kon ik de tranen niet tegenhouden.

Ziekenhuis

De rest van de middag en avond voelde ik mijn kindje niet bewegen. Toen ik haar ’s nachts ook niet had gevoeld, besloot ik de volgende ochtend de verloskundige te bellen. Inmiddels had ik ook veel rugpijn gekregen. Ik vertelde mijn verhaal en zij trok gelijk aan de bel. Ik mocht naar de gynaecoloog in het ziekenhuis. Daar werd een nierbekkenontsteking vermoed en mijn urine werd op kweek gezet. Ook zagen ze dat ik één centimeter ontsluiting had. Erg alarmerend, want een nierbekkenontsteking kan vroeggeboorte veroorzaken. Ik werd opgenomen, kreeg antibiotica via een infuus en mochten dagenlang alleen maar in bed liggen.

Geboorte

Dit was flink schrikken, niet alleen voor mij maar ook voor mijn vriend en onze familieleden. Ging het wel goed met het kindje? En zou ze te vroeg geboren gaan worden? Gelukkig is dit niet gebeurd. Dankzij het snelle ingrijpen en alle goede zorgen in het ziekenhuis is ze pas met 36+5 weken ter wereld gekomen. Een kerngezond meisje. Daar ben ik eeuwig dankbaar voor.

Waarom zag de huisarts het niet?

Vaak hebben we gedacht aan wat was gebeurd als ik de verloskundige nooit had gebeld. Was ik dan al weken eerder bevallen? De nierbekkenontsteking is waarschijnlijk ontstaan omdat ik te lang met een blaasontsteking heb rondgelopen. Hoe kan het dat de huisarts dat niet zag? En waarom heeft hij me niet verder laten onderzoeken? Ik zal het nooit weten. De laatste weken van mijn zwangerschap zijn me afgenomen. Ik heb alleen maar op bed gelegen, terwijl ik daarvoor een vitale zwangere was.

Geen excuses

Ik heb nog een mailtje naar de huisartsenpraktijk gestuurd met daarin mijn verhaal. Ik kreeg alleen een felicitatie -vanwege de geboorte van mijn dochter- terug en de tekst ‘fijn dat het goed is afgelopen’. Geen excuus of erkenning van de gemaakte fouten. Ik wil andere moeders op het hart drukken dat je altijd naar je eigen gevoel moet luisteren. Laat je niks wijsmaken door een arts: als je voelt dat het niet goed gaat met je lichaam of je kindje, trek dan aan de bel.”

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.