Dat je eerste baby besloot om zichzelf na vier dagen weeën maar eens aan de wereld te laten zien, wil (gelukkig) niet zeggen dat dit bij je tweede kind ook zo gaat. Lees de verhalen van deze zeven moeders maar.
“Mijn tweede en derde kind werden thuis geboren en dat was zo fijn. Al denk ik niet dat ik dit de eerste keer ook had gewild: doordat ik niet wist hoe mijn lichaam zou reageren tijdens de bevalling, voelde ik me toen meer op mijn gemak in het ziekenhuis.”
“Mijn eerste bevalling was een geplande keizersnede omdat mijn kind in stuitligging lag. Mijn tweede bevalling duurde 61(!) uur – ik heb bijna vier uur moeten persen.”
“Tijdens de bevalling van mijn eerste dochter heb ik 37 uur lang pijn gehad. De geboorte van mijn tweede kind was prachtig. In iets meer dan drie uur kwam ze ter wereld, en mijn oudste kind was erbij.”
Lees ook
Geestige Facebookpost: zo gaat een bevalling er écht aan toe >
“Ons eerste kindje verloren we na twintig weken zwangerschap. Het was een intens heftige ervaring, maar het ziekenhuis en het personeel waren fantastisch. We kregen alle tijd om te rouwen, foto’s te maken en bij onze dochter te zijn. Een paar jaar later werd ik zwanger van onze tweeling. Ik was als de dood om te bevallen door alles wat we hadden meegemaakt. Gelukkig kwamen mijn twee kinderen tijdens een geplande keizersnede gezond ter wereld.”
“Tijdens mijn eerste bevalling deed ik vooral wat de verloskundige van mij vroeg – ik wist immers niet beter. Bij mijn tweede bevalling luisterde ik beter naar mijn eigen lichaam. Hierdoor was ik niet uitgescheurd en herstelde ik veel sneller.”
“Bij ons eerste kind braken mijn vliezen midden in de nacht. Ik kreeg een ruggenprik en voelde werkelijk niets: tussen de weeën door maakten mijn man en ik nog grapjes. Na vier minuten persen was onze dochter er al. Tijdens mijn tweede bevalling kreeg ik ook een ruggenprik, maar die werkte niet goed. Hierdoor voelde ik wel pijn, maar toegegeven: het was niet ondragelijk.”
Meer persoonlijke verhalen lezen? Volg Kek Mama op Facebook >
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
