Bron: Pexels
Opeens ben je het zat. Het gedoe aan tafel, dat domme staren naar die iPad, de eeuwige strijd rond bedtijd. Voortaan ga je de boel heel anders aanpakken. Deze moeders gingen cold turkey over op nieuwe, strikte opvoedregels.
Kirsten (34), moeder van Stella (1,5) en Elmer (3), voerde strenge schermtijden in.
“De iPad was onze digitale oppas. Als mijn zoon wat hangerig werd en hij wilde niets meer: hier, veel plezier ermee. Meestal zette hij dan Netflix aan om Brandweerman Sam te bingen, of de hele Frozen-film. Daarna plakte hij er nog een paar Peppa Bigs achteraan en ineens waren we tweeënhalf uur verder.
Natuurlijk wist ik dat het niet oké was, maar ergens was het ook wel lekker. Mijn dochter is best pittig en samen kunnen ze flink ruzie maken. Als zij dan op bed lag en hij zat achter de iPad, was het eindelijk stil. Even rust, koffie, krantje, een beetje werken, mijn handen vrij. En hij leert er ook nog van, hield ik mezelf voor. Want ineens zei hij horse toen hij op mijn rug mocht. Zie je wel, dacht ik, heeft-ie vast van Netflix. Maar toch: zijn gezicht achter die tablet, mond open, holle blik, volledig uitgecheckt, het voelde niet goed. Wat als hij als vijftienjarige ook alleen maar achter een scherm zit? vroegen mijn man en ik ons af. Dat willen we toch niet?
Aanpakken dus, want die strijd ga je straks met een puber niet meer winnen. We besloten dat wij weer bepaalden hoelang hij keek. Een halfuur per dag, meer niet. Uiteraard was het de eerste paar keer drama als we zeiden dat hij de iPad moest wegleggen. ‘Speel eens met je speelgoed!’ zei ik dan, want hij was net jarig geweest en had de hele collectie Playmobil tot zijn beschikking. Na een week of twee, drie, accepteerde hij het. Ik ben blij dat we hebben doorgezet, hoewel ik mijn digitale oppas weleens mis. Voor mij was het erg makkelijk.”
Anna (38), moeder van twee zoons van zeven en acht en een dochter van vier, ging aan tafel strafpunten uitdelen.
“Een zwijnenstal was het. Eten op de grond, tijdens de maaltijd van tafel lopen, eten met de handen. We bleven maar zeggen: blijf nou zitten, maak niet zo’n bende. Hallo, dit zijn grote lummels van acht en zeven. Hun vriendjes die hier aanschuiven kunnen het ook, zelfs hun jongere zusje eet netjes. ‘We gaan een puntensysteem invoeren’, zei mijn man. ‘Met strafpunten voor degene die niet luistert. Drie strafpunten is afwassen.’
Ik was er eerst op tegen, ik ben meer van het belonen, maar mijn man was heel beslist. Na wat gemor gingen de jongens erin mee; ze hadden geen keuze. Ze gingen op hun manieren letten, het werd een uitdaging niet te knoeien. Na een paar weken ging het vanzelf en is het puntensysteem stilletjes verdwenen. Onze maaltijden zijn een stuk gezelliger.”
Sanne (33), moeder van drie jongens van tien, acht en vier en dochter van twee, besloot gespreksregels in te voeren.
“Toen Jonathan vier jaar oud was, raakte hij in de ban van oceaandieren. Hij tekende bacteriën en plankton, en terwijl zijn klasgenootjes kabouters vouwden, maakte hij barracuda’s. Leuk, dachten wij, hij is slim. We gaven hem dierenencyclopedieën en atlassen en aan tafel gaf hij college over de mesopelagische zone.
In groep vier sprak een leraar ons aan: knap dat-ie zo kan vertellen, maar hij luistert niet naar anderen. Wisten we natuurlijk wel. Zelf vonden we het ook weleens vermoeiend. Mijn man heeft Jonathan één keer zijn gang laten gaan, als experiment. Zonder onderbreking ging hij uren door over dieren. Het was duidelijk: we moesten het aanpakken. Als hij weer over dieren begon, zeiden we: leuk, maar wat heb je vandaag meegemaakt? Wat vind jij daarvan, en wat zou een ander daarvan vinden? Hij mocht tijdens de avondmaaltijd één quizvraag over dieren stellen. En daarna moest het weer over iets anders gaan.
Het heeft drie jaar geduurd, maar hij is nu inderdaad socialer. Misschien komt dat ook doordat we inmiddels vier kinderen hebben. De dynamiek aan tafel is anders, hij is niet meer de enige is die aan het woord is, hij moet wachten en naar anderen luisteren. Zijn dierenliefde heeft zich uitgebreid tot alle diersoorten en o wee als ik per ongeluk op een slak sta. Maar hij is minder monomaan. Best bijzonder, dat opvoeden vanzelf kan gaan, simpelweg omdat je met zo velen bent.”
Lotte (34), moeder van twee zoontjes van vier en één jaar oud, pakte het bedritueel aan.
“Mijn oudste was als baby al geen makkelijke slaper. Ik liet hem maar huilen omdat hij zich totaal niet liet troosten. Toen bleek dat mijn tweede het juist fijn vond als ik naast zijn bedje bleef zitten, vond ik dat eigenlijk best lief. Ik aaide hem over zijn hoofdje en dan viel-ie vanzelf in slaap. Maar na een poosje wilde hij ook dat ik op zijn buikje klopte. En, wat later, susgeluidjes maakte. En zo zat ik iedere middag en avond naast dat ledikantje, te kloppen en te sussen. Ook ’s nachts, als hij wakker werd. Ik probeerde hem weleens te laten huilen, maar dan schopte hij vreselijke stennis.
Het hoogtepunt was de vakantie, toen ging hij in bed staan schreeuwen en brak de boel af. Ineens was ik er helemaal klaar mee. Ik besloot ter plekke de beproefde methode toe te passen: afscheid nemen, vijf minuten laten huilen, weer in bed leggen, weggaan, na vijf minuten terug, et cetera. Ik geloof dat ik vier keer terug moest, en toen sliep hij. En dat bleef zo, ook ’s nachts. Een drama bleef uit; ongelooflijk dat het zo makkelijk was. Sindsdien valt hij zelf in slaap. Dit had ik natuurlijk niet verwacht, anders had ik wel veel eerder doorgezet.”
Sandy (39), moeder van een zoon van zes, probeert al drie maanden het begrip bedtijd te introduceren.
“Het begon al als ik zei dat het bedtijd was. ‘Eerst nog even met de knuffels spelen’, zei mijn zoon dan. ‘En op het bed springen.’ Hij haalde er een spelletje bij, wilde een verhaaltje horen. Best gezellig, maar het werd steeds later voordat-ie ging slapen. De term bedtijd had voor hem helemaal geen betekenis meer.
Uiteindelijk grepen we in. Dit kind heeft structuur en regels nodig, en zijn rust. Bovendien werden onze avonden steeds korter, omdat we alleen maar met hem bezig waren. Het leek alsof hij de baas in huis was.
Nu voel ik me weleens een commandant als ik naast hem sta in de badkamer. ‘Ik zeg dat je nu moet poetsen, dus ga je poetsen. Mama zegt dit, dus doe je dat.’ Als we hem in bed leggen, lezen we een verhaaltje, zeggen we welterusten, geven we een knuffel en gaan weg. We zijn er nog lang niet, vaak huilt hij als we zijn kamer uitgaan. Omdat hij bang is, zegt hij, of opziet tegen de spanning van groep drie. Het lijkt wel alsof hij de knop mist om gewoon in slaap te vallen. Totdat hij die gevonden heeft, blijven wij onze riedel herhalen.”
Sabine (32), moeder van twee jongens van vier en twee en een meisje van tien weken, voerde rust, regelmaat en reinheid in.
“Zijn die van jou nooit moe ’s ochtends?’ hoorde ik weleens als wij weer als laatste met de kinderen overbleven na een avond met vrienden. Ik wuifde dat soort opmerkingen weg, of ik loog: ‘Nee hoor, ze liggen er meestal keurig om zeven uur in.’ Structuur, ik kreeg er de kriebels van. Mijn man en ik vonden het juist leuk als de kinderen meedraaiden in ons ritme. Als wij ’s avonds zin hadden tot laat buiten te eten, dan deden de kinderen gewoon mee. We zien het allemaal wel, was ons credo.
Als vrienden tegen etenstijd vertrokken, dacht ik: hè ongezellig, je kan je kind toch ook hier op de bank laten slapen? Maar zodra de oudste in groep één begonnen was, merkten we dat zo’n ritme niet meer ging. Hij was ’s ochtends niet uit bed te krijgen en was altijd moe. Deze zomervakantie pakten we het allemaal in één keer aan: op tijd eten, op tijd naar bed. Mijn oudste zoon vroeg de eerste avond of het lampje uit mocht. ‘Eh nee schat, dat gaat niet, dat is de zon.’ Nu ze op tijd op bed liggen, hebben we ineens weer zeeën van tijd. Gisteren bijvoorbeeld, keek ik met mijn man in bed een film. Om half tien was-ie afgelopen. Half tien – vroeger begon onze avond dan pas.”
Dit artikel heeft eerder in Kek Mama gestaan.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
