Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Fouzia (29) is moeder van Adila (4) en Shazma (2): “Mijn man leeft veganistisch. Dat is vanuit een geloofsovertuiging die ik respecteer, maar zelf niet actief aanhang. Dus eten we thuis geen dierlijke producten en E-nummers, maar wanneer ik met vriendinnen op pad ga, zit ik als eerste bij de fastfoodketen.
Mijn man accepteert mijn voedingsstijl, maar wil per se dat onze kinderen ook veganistisch leven. Ik vind het prima om ze geen leren schoenen te geven, maar een beetje vis en ei hebben ze in mijn ogen echt nodig, zo lang ze in de groei zijn. Ik beperk die voedselgroepen tot een minimum en geef aanvullende vitaminepreparaten, maar daar ligt voor mij dan ook meteen de grens.
Natuurlijk hebben we hierover gesproken voordat ik zwanger werd. Maar zodra we het oneens raakten, kapten we het gesprek af met ‘We zien het tegen die tijd wel.’ Wij zijn nu eenmaal geen ruziemakers. Of beter gezegd: wáren. Want steeds vaker lopen de gemoederen hoog op, als het over eten gaat.
Lees ook:
5x lekkere vegetarische recepten voor kinderen >
Toen ik nog borstvoeding gaf, was het geen issue. En tot de kinderen twee waren, wilde ook ik ze liever geen vlees geven. Soms gaf ik ze wel potjesvoeding waarin ei was verwerkt, wanneer mijn man niet keek. Maar sinds Adila naar school gaat en bij vriendjes speelt, botsen mijn man en ik steeds vaker. Hij geeft onze dochters het liefst hun eigen trommeltje met verantwoorde voeding mee, en instrueert andere ouders wat ze onze kinderen wel en niet mogen geven.
Ik vind dat te ver gaan. Niet alleen vanwege de – in mijn ogen – noodzaak van dierlijke producten, maar ook omdat ik andere ouders, school en opvang niet wil opzadelen met gedoe. De kinderen worden niet ziek als ze dierlijke producten eten, het is puur een overtuiging van mijn man. Mochten de meiden zijn levensstijl willen overnemen, zodra ze oud genoeg zijn om daar kritisch over na te denken, dan is dat hun goed recht. Tot die tijd heb ik er net zoveel over te zeggen als mijn man, vind ik.
Mijn man laat het onderwerp ondertussen zodanig escaleren, dat ik bang ben dat dit binnenkort ons huwelijk kost. Als hij geen enkel compromis wil sluiten, moet ik mijn dochters dan gewoon maar stiekem wat dierlijks toeschuiven, af en toe?”
Meer dilemma’s? Volg ons op Facebook.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
