Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat hulp gebruiken. Elke week vertelt een moeder over haar dilemma.
Calista (35) is getrouwd met Johan (38), en moeder van Jesse (9), Tim (7) en Senna (5).
“Na een dikke twee jaar samen met rauwdouwer Jesse, was het even wennen toen Tim geboren werd. Waar Jesse al overal op klom voordat hij maar kon lopen, bleef Tim liever veilig zitten op zijn speelkleed. Terwijl Jesse later kliederde in de zandbak, huilde Tim dat zijn handen vies waren. Dat verschil tussen onze zonen is altijd gebleven.
Toen Senna ter wereld kwam en ook zij stukken stoerder bleek dan haar jongste broer, begon de gevoeligheid van Tim pas echt op te vallen. Ik zag het niet als minpunt: ieder kind is anders, en met twee druktemakers in huis was de rust van Tim voor mij een welkome afwisseling.
Toen Tim naar de peuterspeelzaal ging en daarna naar de basisschool, speelde zijn gevoeligheid hem steeds vaker parten. Hij kon niet meekomen met de jongens in zijn groep, en werd altijd onder de voet gelopen. Een duw tijdens een potje voetbal was genoeg om hem overstuur te maken, een geschaafde knie bracht hem zelfs in paniek.
Ik moest hem eens wat minder betuttelen, oordeelde mijn man Johan. Maar ik begreep niet hoe een kind troosten dat verdrietig is, betuttelen is. Wat Tim voelt wanneer hij pijn heeft of ergens van schrikt, is echt. Ook al is dat in de ogen van anderen misschien overdreven.
Lees ook:
‘Moet ik mijn dochter (10) toestaan haar benen te scheren?’ >
Een tijdje geleden gaf ik Johan een boekje over HSP: hooggevoelige personen. Toen barstte de bom. ‘Zweverige aanstellerij’, noemde hij het; Tim moest gewoon wat harder worden. ‘Goed’, zei ik, ‘dan doen we het vanaf nu twee weken op jouw manier.’ Het werd een tranendal. Tim reageerde zo mogelijk nog gevoeliger, nu zijn vader weigerde hem nog langer aan te pakken met fluwelen handschoenen, en ik keek met lede ogen toe. Johan begrijpt Tim gewoon niet, en zijn ‘niet miepen maar doorgaan’ dat prima werkt bij onze andere kinderen, werkt bij Tim juist averechts.
Misschien heeft Johan gelijk, wanneer hij zegt dat ik Tim ‘een mietje’ maak. Maar wat is mis met een gevoelige jongen? Daar zouden er best wat meer van mogen zijn. Tegelijkertijd wil ik Tim wel weerbaar maken. Moet ik toch meer meegaan in Johans opvoedwijze, of vasthouden aan mijn verzorgende gedrag?”
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
