Beeld: Shutterstock
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke week vertelt een lezeres over haar dilemma.
Sabrina (35), moeder van Silvy (3) en Ole (10 maanden), woont samen met Jan-Willem (34).
“De dag dat Jan-Willem en ik de sleutel kregen van onze eerste woning samen, verbraken zijn ouders het contact met ons. We waren drie jaar samen, en hoewel het op persoonlijk vlak best klikte met mijn schoonouders, keurden ze ons ongehuwde samenleven af.
De relatie tussen Jan-Willem en zijn ouders stond al onder spanning, doordat hij op zijn achttiende brak met de kerk waar hij zijn hele leven al elke zondag kwam. Voor zijn ouders draait het leven om hun geloof. Dat hij nu ook nog eens tegen alle regels van die kerk ging samenwonen, konden ze niet verkroppen.
Over de geboortes van onze kinderen hing een grijze sluier, omdat hun grootouders er geen deel van uitmaakten. Ze waren viavia op de hoogte gesteld van mijn zwangerschappen, maar hadden nooit iets laten horen.
Nu we net de derde verjaardag van Silvy hebben gevierd, wederom in de afwezigheid van zijn ouders, wil Jan-Willem het tij keren. Hij kan het niet langer aan, het gemis van zijn ouders. De wetenschap dat ze de eerste jaren van het leven van hun kleinkinderen hebben gemist. En dat Silvy en Ole misschien wel zullen blíjven opgroeien zonder een opa en oma van papa’s kant. ‘Ik ontneem ze hun grootouders met mijn bokkige gedrag’, zei hij onlangs. En stelde voor om alsnog te trouwen.
Lees ook:
Samenlevingscontract, geregistreerd partnerschap of trouwen: dit zijn de verschillen >
Ik heb niks met het hele huwelijksinstituut. Ik snap niet waarom je tienduizenden euro’s uitgeeft om te bevestigen wat je al weet. We hebben kinderen samen; we zíjn al verbonden voor het leven. Bovendien: we kunnen het niet eens betalen. ‘Kunnen we dan niet beter een geregistreerd partnerschap aangaan?’, stelde ik voor. Maar dat telt niet voor de kerk, zegt Jan-Willem.
Het staat me tegen om te trouwen in opdracht. Dat ik me tot iets moet verplichten, alleen om mijn schoonouders ter wille te zijn, terwijl zij zonder pardon de deur dichtgooien wanneer hén iets niet aanstaat. Tegelijkertijd doet het me pijn dat Jan-Willem lijdt; ik gun hem natuurlijk een goeie band met zijn ouders. Maar hoe goed is die band werkelijk, als ze je dwingen tot iets waar je niet achter staat?
Ik wil niet verantwoordelijk zijn voor het in stand houden van de breuk. En ik gun mijn kinderen een opa en oma – zelfs al zijn hun denkbeelden zo anders dan de mijne. Maar om dan toch te trouwen, is me eigenlijk een brug te ver. Of moet ik me gewoon over mijn weerzin heen zetten?”
Meer dilemma’s van moeders? Volg ons op Facebook.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Spijt van de naam die je je kind besloot te geven, het zal niet veel mensen overkomen. Maar ze zijn er wel. En een van hen is Angela.
Een zwangerschap is al spannend genoeg, maar voor de Britse Lucy en haar man Adam werd het een ware achtbaan. Hun baby Rafferty kwam niet één, maar twee keer ter wereld.
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
