Beeld: Shutterstock
Met de stichting Oma Meijel Breit brengt Moniek Hanssen (41) verschillende generaties bij elkaar. Door oma’s slofjes te laten breien voor baby’s in het ziekenhuis bedient ze twee kwetsbare groepen. En brengt ze op die manier een prachtig eerbetoon aan haar moeder – een fanatiek breier – die vijf jaar geleden door een ongeluk om het leven kwam.
Moniek Hanssen (41), moeder van Flo (3,5) en Ize*: “Mijn moeder was een echte brei-oma, altijd in de weer met naalden. Ze maakte babyslofjes voor iedereen die zwanger was; voor bekenden, voor mensen uit de buurt, voor mijzelf. Dat breien was haar kenmerk. Ze droomde ervan om slofjes te maken voor kinderen in het ziekenhuis. Totdat ze vijf jaar geleden, samen met mijn vader en mijn tweejarige dochtertje Ize om het leven kwam, toen ze aangereden werden tijdens een fietstochtje. Je kind én beide ouders in een klap verliezen, is het heftigste dat je als mens kan overkomen. Het voelde alsof ik álles kwijt was.”
“Heel lang was het leven zwart en was ik tot niks toe in staat. Tot ik op een gegeven moment weer aan de droom van mijn moeder moest denken, nu ongeveer drie jaar geleden. Het gaf mij een heel fijn gevoel dat zij van breien zo gelukkig werd. En het was een belangrijk onderdeel van het rouw-proces om uit te zoeken hoe ik haar droom kon waarmaken.
Ik had zelf ooit wel geleerd hoe ik moest breien, maar kon het niet goed meer. Bovendien wilde ik het groot aanpakken. Dus ben ik op zoek gegaan naar dames die mij wilden helpen. Mijn moeder zat in een breiclubje, zij hielpen mij op weg, onder andere met het patroon voor de slofjes. Langzaam merkte ik dat als ik met de stichting bezig was, ik me dicht bij mijn moeder voelde.”
“Op dit moment hou ik me met name bezig met de stichting. Ik verwerk bestellingen, organiseer de breicafé’s, werf nieuwe oma’s en doe de marketing, zoals het bijhouden van Facebook, Instagram en de website. Inmiddels hebben we een club van 25 tot 30 oma’s die onze babyproducten maken. Het idee erachter is het één voor één principe: wij verkopen onze spullen en voor ieder verkocht product schenken we een paar slofjes aan een baby in het Wilhelmina Kinderziekenhuis.
Ik koos voor dat ziekenhuis, omdat de dochter van een van mijn beste vriendinnen daar lag toen zij een ernstige hartafwijking bleek te hebben. Terwijl haar dochter aan allerlei slangetjes lag, bleven de sloffen die mijn moeder had gebreid, goed aan de voetjes zitten. En leidden zo de aandacht even af van de ellende. Inmiddels zijn we ook bezig andere ziekenhuizen te benaderen om nog meer kinderen en ouders door dit kleine gebaar een steuntje in de rug te geven.”
“Voor het ongeluk had ik een heel goede baan, werkte ik vier dagen per week en vond ik mijn carrière belangrijk. Maar als je zoiets heftigs meemaakt, verandert het je hele perspectief op de wereld. Want een auto, een huis, een baan: ik zou álles opgeven om dat stukje geluk dat ik had weer terug te krijgen. Je komt er eigenlijk achter waar je als mens echt gelukkig van wordt; iets betekenen voor anderen. Ook omdat ik zelf heb ervaren hoeveel kracht je ontvangt van anderen op het moment dat je het heel zwaar hebt.
Ik kom net weer uit een lastige tijd. In maart is de geboortedag van Ize. Ze zou nu zeven zijn geworden en de tijd daar omheen is heel erg moeilijk. Daar heb ik fysiek en mentaal heel veel last van. Gelukkig hebben Erik en ik nog een dochter gekregen. Flo is nu drie en zij brengt weer heel veel liefde en geluk in ons leven. Ze kan Ize nooit vervangen, maar zorgt er wel voor dat ik weer moeder ben en dat ons leven weer vervuld is. Al ben ik er na vijf jaar ook wel achter dat je zo’n groot verlies echt voor de rest van je leven meedraagt.
Dat dit project zo goed ontvangen wordt, doet daarom veel met me. Het is voor mij een stuk rouwverwerking, maar het is ook een manier om iets voor een ander te kunnen betekenen. Dat maakt mij heel blij en daar kan ik zelfs ook weer gelukkig van worden, ondanks dat de stichting natuurlijk uit een heel heftige en zware situatie is ontstaan.”
Moniek.
Beeld: privébeeld.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
