Als het aan Monique Smit (30) ligt, wordt er het hele weekend niet gekookt. Vriend Martijn (33) brengt rust in hun leven met zonen Noah (4) en Luca (3 maanden).
Lotje Wine & Dine, aan de haven van Volendam: het restaurant van broer en zanger Jan Smit. Nee, ze zijn nog niet open, zegt de barman, “maar wil je lekker vast een cappuccinootje?” Een paar minuten later wandelt Monique binnen – kortweg ‘Mo’, voor intimi. “God, ken je dat?” zegt ze. “Dat je om tien uur ’s ochtends gewoon al een kind op school hebt, een baby gevoed en aangekleed én boodschappen hebt gedaan? Kon je je vroeger niet voorstellen, toch?”
Ze zat hier zondag nog, vertelt ze. In huize Smit – of eigenlijk Molleman, de achternaam van vriend Martijn met wie ze sinds 2013 samen is – wordt in het weekend niet gekookt. “Nou ja, dat is mijn regel”, lacht Monique. “Martijn is het er niet mee eens. Die zegt: ‘We hebben gisteren al buiten de deur gegeten, vandaag hebben de kinderen rust nodig. Zelfgekookt eten.’ Bij ons thuis was het vroeger op zaterdag altijd patatdag, Martijn vindt dat belachelijk.”
Op het moment van het interview is Monique net acht weken moeder van tweede zoon Luca. “Verlof bestaat niet echt hè, in mijn vak.” Het plan was om een nieuwe single in te zingen voor ze met zwangerschapsverlof ging. “Maar het juiste liedje kwam niet langs. Mijn manager kreeg genoeg mooie nummers aangeboden, maar ik treed grotendeels op in feesttenten; mensen willen wel een feestje bouwen.” Uiteindelijk kwam het juiste nummer een week na haar bevalling. Of ze het meteen even kon komen inzingen. “Ik zei: dát ga ik niet doen. Uiteindelijk was Luca een week of vijf toen ik naar de studio ben gereden. Noah naar opa en oma, Martijn mee, Luca mee, en ’s avonds een hapje eten met z’n drieën. Zo voelde het meer als een uitje dan als werk.” Inmiddels is het nummer, Ga jij dan met me mee, net uit.
“Voor het eerst heb ik er zelf aan meegeschreven”, vertelt Monique. “In het verleden heb ik een paar nummers uitgebracht – ik noem geen namen – waar ik eigenlijk niet helemaal achterstond, maar waar mensen om me heen razend enthousiast over waren. Nu heb ik volgehouden tot het voor mij echt goed voelde.” De promotie is in volle gang, dus treedt ze alweer op. Vanaf november staat ze elk weekend meerdere keren op de planken. Ondertussen werkt ze hard aan een nieuw concept dat in het voorjaar van 2020 van start gaat: Kleuterpop, met nieuwe liedjes voor kleuters. Als Monique in het weekend optreedt, is Martijn bij de kinderen. Op doordeweekse dagen, wanneer Monique presenteert bij Telegraaf.nl, interviews geeft en andere verplichtingen heeft, komt een oppas aan huis of gaan de kinderen naar opa en oma.
Ach, het is nu een stuk beter te doen dan na de bevalling van Noah, zegt ze. “Toen werkte ik al zo snel zo veel. Met als gevolg dat toen Noah wat groter was, hij eerder om oma dan om mama riep als hij viel. Vijf weken na mijn bevalling stond ik op de première van mijn theatershow Twee kleine kleutertjes. De roze wolk ging finaal aan me voorbij. Sterker nog: ik wiebelde op het randje van een post natale depressie. Ik kwam met een flinke knip uit de bevalling, kreeg een dubbele borstontsteking en was alleen maar bezig met borstvoeden, dag en nacht – want dat kon Martijn natuurlijk niet van me overnemen. Pas na drie maanden kon ik een beetje genieten. Ik dacht: dat doe ik de volgende keer helemaal anders.”
Lees ook
Monique Smit: ‘Borstvoeding was een drama’ >
En dat is gelukt, lacht Monique. Hoewel ze net als tijdens de zwangerschap van Noah de eerste twintig weken vreselijk misselijk was, voelde ze zich bijna meteen na de bevalling van Luca weer de oude. “Ik kwam om half twee ’s middags aan in het ziekenhuis en om kwart voor drie werd hij geboren.
Noah kwam destijds binnen tweeënhalf uur ter wereld, dus ik wist dat het snel kon gaan. Toen kreeg ik nog een morfinepomp, nu was er niet eens tijd voor pijnbestrijding. Ik met een weeënstorm in de auto van Volendam naar het ziekenhuis in Amsterdam, ik dacht dat ik doodging.”
Een maand later stond ze al met vriendinnen op festival Dutch Valley. “Mijn moeder wilde wel oppassen. Zo heerlijk om na een maand alleen maar met het gezin, weer éven Monique te zijn.” Dat doe je ook makkelijker met een tweede kind, denkt ze. “Tijdens de Volendammer Kermis, een begrip hier, pasten mijn ouders en schoonouders vier dagen lang op de kinderen. Zaten alle moeders om me heen te stoeien met hoeveel dagen ze zouden gaan en wanneer ze oppas konden krijgen en ik dacht: ik ga gewoon. Ik word een vrolijker mens als ik ook dingen voor mezelf doe.”
Voordat ze zwanger werd van Luca kreeg Monique een flinke tegenslag te verduren, toen ze na zes weken zwangerschap een miskraam kreeg. “Martijn was jarig, die dag. De visite was er nog toen ik een bloeding kreeg. De verloskundige zei: ‘Zolang het maar een klein beetje is, hoef je je geen zorgen te maken.’ Maar een dag later ging het helemaal mis. Op de echo bleek mijn baarmoeder zelfs al helemaal schoon. Het was heel pril, maar het viel me zwaarder dan ik verwacht had. We verheugden ons zo op dit kindje. Gelukkig was het meteen de volgende maand weer raak. Ik heb vrienden die hetzelfde meemaakten en nu nog steeds aan het proberen zijn. Ik mag mijn handjes dichtknijpen.”
Het hele interview staat in Kek Mama 11-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van leuke aanbiedingen!
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
