Beeld: Shutterstock
Nadat Sylvia (39) een epileptische aanval kreeg, bleek er een paar jaar uit haar geheugen te zijn gewist.
Sylvia: “De stress was bijna onhoudbaar. Ik had een hoop gedonder met mijn ex en de verkoop van ons huis dat zwaar onder water stond. Dat gedoe sleepte zich al jaren voort. Op een ochtend kreeg ik een brief van een deurwaarder waaruit pas echt bleek hoe groot de financiële puinhoop was. Nooit eerder had ik een epileptische aanval gehad, maar waarschijnlijk is die brief de trigger geweest. De welbekende druppel.
Ik was net een maand daarvoor bevallen van mijn dochtertje Dani en lag die nacht gewoon in bed te slapen. Ik weet er zelf niets meer van, maar volgens mijn man begon heel mijn lijf ineens te schudden. Zo hevig dat hij er wakker van werd. Hij schrok zich rot en belde de ambulance. Ik weet nog vaag dat ik dacht: o jee, nou moet ik straks in mijn pyjama naar het ziekenhuis. Daarna is het één groot zwart gat. Achteraf werd me verteld dat ik drie dagen in het ziekenhuis heb gelegen. Ik kreeg anti-epileptica en kwam weer bij kennis, maar ook daar weet ik niets meer van. Daarna mocht ik naar huis.
In de verte hoorde ik een baby huilen. En het kind bleef maar huilen. Kan niemand daar iets aan doen, dacht ik slaperig. Ik opende mijn ogen en zag naast mijn bed een wiegje staan, met daarin een huilend kindje. Er werd een arm om me heen geslagen en aan me gevraagd hoe het met me ging. Nog nooit ben ik zo geschrokken.
Ik lag namelijk in bed met mijn collega Theo. Een collega die ik weliswaar altijd aardig en spontaan had gevonden, maar die naar mijn weten niet mijn partner was. Ik was als verlamd. Hij zag de schrik in mijn ogen en probeerde me gerust te stellen, maar dat lukte niet. Ik bleef maar vragen wat er in hemelsnaam aan de hand was. En ik wilde opstaan, maar dat ging niet zo makkelijk, want mijn buik deed pijn. Toen merkte ik dat ik een vers keizersnedelitteken had.
“Ik voelde pure paniek. Had ik nou echt een man en een kind waar ik niets van wist?”
Op dat moment legde ik de link met de baby in de wieg en besefte ik dat ík haar moeder was. Ook zag ik dat mijn collega en ik beiden dezelfde trouwring droegen. Ik voelde pure paniek. Had ik nou echt een man en een kind waar ik niets van wist? Hoe kón dat? Ik ben toen weer even weggevallen.
Toen ik later wakker werd, stond mijn moeder in de kamer om voor de baby te zorgen. Ik vroeg wel honderd keer wat er was gebeurd. Mijn moeder legde keer op keer rustig uit dat ik al meer dan een jaar was getrouwd met Theo en dat de baby Dani heette en onze dochter was. Die informatie bleef niet hangen bij mij, steeds vroeg ik er opnieuw naar. Het was niet te bevatten. De rest van de dag heb ik vooral veel geslapen.
Lees ook – ‘De dag dat mijn vriend in een rolstoel terechtkwam’ >
Het duurde weken voordat ik besefte dat ik een kind had en getrouwd was. Mijn man en ik haalden herinneringen op en we kwamen tot de conclusie dat ik drie jaar van mijn geheugen grotendeels kwijt was. Het was bizar, want drie jaar daarvoor – dus tot het moment waarop ik me alles nog kan herinneren – had ik nog een relatie met mijn ex en woonde ik nog in ons laatste huis in een andere woonplaats. En nu had ik plotsklaps een heel ander leven, alsof ik in een film terecht was gekomen.
Het huis waarin ik woonde kende ik niet: als ik ’s nachts naar de wc moest, liep ik de verkeerde kant op. De relatie met mijn man moest echt groeien. Dan gaf hij mij een kus en schrok ik daarvan. Of als ik me wilde aankleden en hij kwam de kamer in, voelde dat gek en onwennig. We sliepen nog net niet apart. Gelukkig kwam de liefde vrij snel terug. Onbewust voelde ik toch een connectie met hem.
Ook het gevoel voor Dani moest groeien. Ik wíst dat ik haar moeder was, maar dat ervaarde ik niet zo. Naar de buitenwereld toe zette ik een masker op: alles gaat prima hoor, en ik zorg goed voor mijn kind. Maar ik moest erg wennen aan die verzorgende rol, aangezien ik de routine van flesjes, luiers en slaapjes ook vergeten was.
Toch vond ik het te gek dat ik een dochter had, want ik wist nog dat ik een sterke kinderwens had en dat ik in mijn vorige relatie tevergeefs geprobeerd had om zwanger te raken. Dus ik was blij dat het was gelukt. Maar dat bracht me op het volgende pijnpunt, namelijk dat ik niets meer wist van de zwangerschap. Gelukkig had ik een dagboek tijdens mijn zwangerschap bijgehouden en er was een fotoalbum.
“Ze had net zo goed het kind van een ander kunnen zijn, we geen intense moeder-kindband”
Steeds opnieuw bekeek ik de foto’s van mijn dikke buik en de bevalling – een geplande keizersnede omdat Dani in een stuitligging lag. Ik zag mezelf met een baby in de armen die precies leek op het kind dat nu in de wieg lag, maar het voelde niet als mijn vlees en bloed. Ze had net zo goed het kind van een ander kunnen zijn, we hadden niet die intense moeder-kindband.
Eerlijk gezegd voelde ik in het begin simpelweg niet veel voor mijn dochter. Wel de verantwoordelijkheid, en dat ging na een tijdje over in liefde. Toen ze mij de eerste keer mama noemde was ik oprecht heel blij en trots. Soms vroegen andere jonge moeders iets over mijn zwangerschap of bevalling. Dankzij mijn dagboek – dat ik steeds weer las – wist ik dan meestal het antwoord. Maar echt herinneren, dat zat er niet bij. En dus hoopte ik maar dat mensen niet bleven doorvragen.
We zijn nu bijna negen jaar verder sinds de dag dat ik een dochter bleek te hebben. Nog steeds heb ik weleens kleine aanvallen, waarna ik weer dingen ben vergeten. Het heeft me vriendschappen gekost omdat ik sommige relatief nieuwe vrienden straal voorbijliep en zij geen begrip hadden voor mijn uitleg. Gelukkig heb ik nog een paar oude vriendinnen die mij door dik en dun steunen.
Ik doe nu hypnotherapie, want ik ben ervan overtuigd dat er in mijn onderbewustzijn nog herinneringen zitten. Soms komen er flarden naar boven; dan weet ik bijvoorbeeld ineens weer dat ik Dani destijds borstvoeding heb gegeven.
Het blijft pijnlijk dat ik van zoiets bijzonders als een kind krijgen, een grote wens van mij, niets meer weet. Ik voel me bestolen. Als ik andere moeders hoor mopperen over hun keizer snedelitteken, begrijp ik daar niets van. Voor mij is dat litteken het bewijs dat ik zwanger heb mogen zijn en een gezonde dochter heb gekregen. En daar ben ik trots op.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
