‘Na mijn bevalling belandde ik in een depressie’

Jorinde Benner

17 december, 2019 - 16:36

Leestijd: 3 minuten

Tenishia (37) is moeder van Lionell (12) en Chanella (4) en getrouwd met Ton (41).

“Twee jaar geleden ging het licht uit. Letterlijk. Van de ene op de andere dag waren mijn dagen alleen nog maar zwart. Ik zat sinds de geboorte van Chanella al niet meer lekker in mijn vel. Hormonen, dacht ik, maar ik gleed steeds verder af. Ik worstelde met onverwerkte ervaringen uit mijn jeugd en zat in de derde reorganisatie op mijn werk. Op een ochtend kreeg ik mijn stijltang niet meer boven mijn hoofd getild, ik voelde me verlamd. Ik vertelde Ton dat hij Chanella naar de opvang moest brengen, Lionell kon gelukkig zelf naar school. Het zou morgen wel weer beter gaan, hoopte ik.
 

Als een zombie

Maar de volgende dag kon ik niet eens mijn bed uit en de dag daarna ook niet. Nadat ik drie weken grotendeels slapend had doorgebracht en ik me in mijn wakkere uren als een zombie door het huis bewoog, stuurde Ton me naar de huisarts, die een zware depressie vaststelde. Die bleek zo zwaar, dat de psycholoog die ik toegewezen kreeg samen met mij besloot dat het beter was als ik een tijdje werd opgenomen.
 

Lees ook
‘Mijn postnatale depressie heeft me dichter bij mijn zoon gebracht’ >
 

Reddende engel

Ik voelde me aan alle kanten falen. Als moeder, als partner en ook als dochter. Want zodra mijn opname bekend werd, liet mijn moeder al haar werk uit haar handen vallen, nam zorgverlof op, en trok in mijn huis. Tien weken ben ik weggeweest. Al die tijd runde ze het huishouden, zorgde voor de kinderen én voor Ton. Die deed ook het nodige, maar hij moest wel werken. Zonder mijn moeder had hij het nooit gered.

Het gaat nu goed met me, maar nog steeds heb ik het gevoel dat ik een wankele grens bewandel tussen gezond blijven en instorten. Dus ik neem zo min mogelijk hooi op mijn vork en probeer vooral dingen te doen waar ik energie van krijg, en zaken die me negatieve energie kosten uit mijn leven te bannen. Mijn moeder helpt nog steeds heel veel en heeft haar werkuren met een dag per week teruggebracht. Voor mij. Haar verantwoordelijkheid voor mij stopte toen ik volwassen werd. Dat ze op mijn 37e nog steeds zó goed voor me zorgt en de zorg voor mijn gezin erbij neemt, is een geschenk waarvoor ik haar nooit genoeg kan bedanken.”
 

Dit artikel staat in het Kek Mama Winterboek 2019.

Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement en profiteer van fijne aanbiedingen.