Niet iedereen bewandelt de gebaande paden tijdens de zwangerschap of het moederschap. Sommige vrouwen kiezen er zelfs voor het juist helemaal niet volgens het boekje te doen. Madelon (30) zou eigenlijk in het ziekenhuis bevallen met haar vriend erbij, maar beviel uiteindelijk helemaal alleen.
Madelon (30): “Ik was 36 weken en 4 dagen zwanger. Mijn vriend werkte die dag op een beurs in het midden van het land, op zo’n anderhalf uur rijafstand van ons huis. Hij zou pas ’s nachts thuiskomen, want hij was ook verantwoordelijk voor het afbouwen van de beurs. Als je de uitgerekende datum bent gepasseerd, dan lijkt dat misschien geen verstandig plan, een partner die zo’n end weg werkt. Dan verwacht je de bevalling immers ieder moment. Aangezien ik nog maar 36 weken zwanger was, zagen wij het probleem er niet van in. We verwachtten de bevalling pas over een paar weken.
Zelf was ik net een paar dagen met zwangerschapsverlof. Ik vond het heerlijk, hele dagen niks hoeven doen. Het was hartstikke koud buiten, hartje winter, dus ik bleef sowieso het liefste thuis. Die ochtend zat ik lang in bad. Toen ik eruit kwam en me stond af te drogen, voelde ik krampen. Misschien ben ik te snel opgestaan, dacht ik, of ligt de baby even niet lekker. Aan weeën dacht ik niet.
Pas na een uur, toen de krampen er nog steeds waren en ik merkte dat ze steeds even afnamen, weg waren en dan weer terug kwamen, begon me iets te dagen. Ik besloot de krampen te timen. Er bleken vaak zo’n tien minuten tussen de krampen te zitten. Waren die tussenposes niet veel te lang voor weeën? Ik keek het nog even aan. Het was immers goed te doen, echte pijn had ik niet. “Ik heb veel krampen vandaag”, appte ik nog wel naar mijn vriend. “Doe maar lekker rustig aan”, zei hij.
Aan het begin van de avond begon de intensiteit plots behoorlijk toe te nemen. Wacht eens even, dit doet hartstikke zeer! Ik besloot gelijk mijn vriend te bellen. “Misschien heb ik wel voorweeën“, zei ik tegen hem, “want inmiddels is het best pittig!” Ik had gelezen dat je weken voor de bevalling al voorweeën kon krijgen. Het kwam daarom nog steeds niet in mij op dat de baby daadwerkelijk die dag geboren kon worden. Met mijn vriend sprak ik af de verloskundige even te bellen. “Dat klinkt inderdaad als voorweeën”, bevestigde zij. “Mochten ze nou steeds sneller komen of steeds pijnlijker worden, bel dan nog even, dan kom ik even bij je kijken.” Gerustgesteld hing ik op. “Het zijn inderdaad voorweeën”, appte ik naar mijn vriend.
Ik kroop in bed. Ik was van plan vroeg te gaan slapen en ging er eigenlijk vanuit dat die voorweeën dan wel af zouden nemen. Integendeel. Ik lag pas net, toen het plots snel ging. Een enorm pijnlijke wee zorgde ervoor dat ik een schreeuw niet kon onderdrukken. Wow, wat was dit? Er volgde er bijna gelijk nog een, inclusief een onbeheersbare drang om te persen. De weeën bleven komen. Ik had geen tijd meer om even op adem te komen, laat staan dat ik de verloskundige of mijn vriend kon bellen.
Gek genoeg ben ik geen moment angstig geweest. Toen ik me realiseerde dat ik aan het bevallen was, werd ik strijdvaardig. Die baby moest eruit, dat is het enige waar ik aan kon denken. Ik had geen tijd om me te realiseren dat er geen verloskundige bij was en wat de risico’s daarvan waren. Ook niet dat mijn vriend de geboorte van zijn kind ging missen. Ik had enorme pijn, maar er kwam ook enorme oerkracht vrij. De baby eruit persen, daar was ik vol op gefocust. Achteraf bleek dat ik een weeënstorm had. Ik denk dat de persfase 5 tot 10 minuten geduurd heeft.
Toen mijn dochter eruit kwam, heb ik haar glibberige lijfje gepakt en haar op mijn borst gelegd. Direct pakte ik mijn telefoon, die gelukkig binnen handbereik lag, en belde ik de verloskundige. “Mijn kind is geboren”, stammelde ik. “Dat meen je niet! Ik kom er nú aan!”, riep ze. Ze bleef aan de lijn en was er binnen vijf minuten. Pas toen zij mijn dochter even overnam om te kijken of ze in orde was, kwam bij mij het besef. Ik keek naar mijn hevig trillende onderlichaam, liggend in een plas bloed en kon alleen maar denken: holy shit, wat is hier gebeurd? Ik belde mijn vriend, die op dat moment nog geen idee had dat zijn kind al geboren was. Toen ik hem dat vertelde, kon hij alleen maar schelden uit schrik. Hij vertrok gelijk, maar moest nog anderhalf uur rijden. “Rijd vooral rustig en voorzichtig”, zei ik. Waar hij compleet in de stress was, voelde ik me ontzettend kalm. Mijn dochter was er, en alles was goed.
Achteraf gezien kijk ik alleen maar met veel trots terug op mijn bevalling. Ik heb dit gewoon in mijn eentje geflikt. Als ik dit aan mensen vertel, vragen ze me vaak of ik het als traumatisch heb ervaren, maar integendeel. Ik vond het een mooie, krachtige ervaring. Het ging zo snel, dat ik nooit de kans heb gehad om in paniek te raken. Natuurlijk is het voor mijn vriend ontzettend jammer dat hij de geboorte van zijn kind gemist heeft. Gelukkig kan hij het relativeren: ze is gezond ter wereld gekomen en dat is het allerbelangrijkste.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
