Als je zwanger bent, heb je bepaalde verwachtingen van het moederschap. Vaak is de werkelijkheid compleet anders. Zo ook voor Marja (35) moeder van Madelief (2).
Marja: “Daar zit ik, starend naar mijn telefoon. Een uitnodiging van de buurtmoeders voor een avondje gezelligheid. Hoe zeggen ze dat ook alweer? “Oh hell no.” Mijn agenda puilt al uit, en als ik nog een dingetje toevoeg, krijg ik spontaan een zenuwinzinking. Maar goed, momfriends zijn een ding, toch? Je weet wel, die droom waarin je met andere moeders kletst terwijl de kinderen als schattige smurfen om je heen dartelen. Ik zag het helemaal voor me toen die twee streepjes op de test verschenen. Want zo gaat dat toch? Ha. Ha. Ha.
In werkelijkheid is het allemaal iets minder idyllisch. Mijn pre-baby vriendinnen zijn ofwel kinderloos en vrij als een vogel, of ze hebben hun kroost al lang en breed op de middelbare school zitten. En daar zit ik dan, gevangen in een wereld van poepluiers en spuugdoekjes, terwijl zij nog lekker uit eten gaan zonder een babysitter te hoeven bellen. Opeens begreep niemand meer wat ik doormaakte. Zij dachten aan cocktails en ik aan kolven. Het was als een cultureel verschil waar geen vertaler voor bestaat.
Dus ja, ik was eenzaam. En nee, het was niet zo simpel om nieuwe vrienden te maken. Want terwijl ik met mijn mini-mensje rondliep, had ik echt geen ruimte in mijn hoofd om te socializen. En zelfs als ik een praatje probeerde te maken, had niemand zin om met een wildvreemde moeder en haar baby op stap te gaan. Zo ging dat eerste jaar voorbij—mijn dochter en ik, gezellig met z’n tweetjes.
Maar toen werd mijn kleine meid een sociaal vlindertje. Ze rende achter kinderen aan alsof ze een Olympische sprinter was, terwijl ik erachteraan strompelde. “Kijk haar eens sociaal doen!” dacht ik nog, tot ik merkte dat andere moeders haar gewoon negeerden. En de kinderen? Die vonden haar óf irritant, óf zagen haar als een schattig huisdier dat ze konden aaien. Niet echt de connectie waar ik op hoopte, zeg maar.
Uiteindelijk vond ze kids die wat meer in haar leeftijdscategorie vielen, en ik dacht: “Yes, dit is het!” Maar dan kwam die gevreesde vraag: “Hoe oud is ze?” Zodra ik antwoordde, zag je ze al denken: “Te jong. Niks voor ons kind.” En daar gingen we, de buitenstaanders, weer.
Het drong eindelijk tot me door dat het misschien niet alleen aan mijn dochter lag. Misschien was ik gewoon niet de juiste match met deze moeders. En eerlijk? Het voelde soms nog eenzamer om in het gezelschap te zijn van mensen waar ik niks mee had, dan gewoon alleen thuis te zijn.
Dus ik pakte het anders aan. In plaats van hopeloos te focussen op de speelkameraadjes van mijn dochter, keek ik naar de moeders die tenminste een grapje terug maakten of iets vriendelijks zeiden. En wonder boven wonder—het werkte! De nummers stroomden binnen, playdates verschenen op de kalender, en voor ik het wist had ik een heus sociaal leven.
En nu dat appje waar ik naar staarde: “Zin in een spelletjesavond met de moeders?” Mijn agenda was vol. Mijn energie bijna nul. Maar ik was niet meer die wanhopige moeder die overal ‘ja’ op zei. “Deze keer niet, maar vraag het me de volgende keer weer?” stuurde ik terug.
En weet je? Ze vroeg het nog een keer. Want zelfs als je het ouderschap overleeft met een half volle batterij, kun je altijd nog genieten van een goed gezelschap—op je eigen voorwaarden.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
