Beeld: Pixabay
Je schoonmoeder boos omdat je kind geen kus geeft, en de natte zoenen van je oom. Altijd leuk, al die nieuwjaarswensen.
Linda: “In mijn schoonfamilie is het gebruikelijk om elkaar op de mond te zoenen. Ik doe dat ook met mijn kinderen, maar écht niet met mijn schoonvader en mijn twee zwagers. Nou, zij wel. Zo vies.”
Simone: “De hele wereld weet dat je elkaar niet echt zoent bij het begroeten, maar dat het een kwestie is van wangen tegen elkaar houden. Zo niet mijn schoonvader. Die maakt van iedere gelegenheid gebruik om mijn gezicht vast te pakken met zijn guitige handjes, om vervolgens drie natte vegen speeksel op mijn wangen achter te laten. Keer twee, want ook tijdens het afscheid springt-ie zowat bovenop me. Iedere. Keer. Weer.”
Nienke: “Ik had vroeger een aangetrouwde oom met nogal een rare mond. Doodeng vond ik het, om hem te begroeten met drie zoenen. Helemaal omdat hij er altijd zo’n zacht kreunend geluid bij maakte.
Eén keer had ik een fikse verkoudheid en dacht ik eronderuit te komen. Helaas: mijn oom was (‘Nou já zeg, wat toevallig!’) ook plotseling snipverkouden. ‘Kunnen wij elkaar tenminste wel zoenen’, zei hij terwijl hij lachend met zijn rare mond op me afkwam. Sindsdien plan ik mijn agenda bij iedere familiebijeenkomst bij voorkeur vol met werkafspraken, zodat ik – heel jammer – niet kan komen.”
Lees ook – Krijgt tante nog een kusje? >
Petra: “Ik vind het echt niet oké als mensen van mijn zoon van vier verlangen dat hij ze een kus geeft en dan ook nog beledigd of zelfs boos reageren als hij dat niet wil. Hij hoeft van mij niemand te zoenen, ook opa en oma niet.
Mijn schoonmoeder doet alsof ik dat niet al honderd keer tegen haar heb gezegd en blijft hem maar in de houdgreep nemen met: “Kom, kus voor omaaaa!” Mijn zoon weigert, zij kijkt mij boos aan, ik zeg gewoon niks. Dat ze vervolgens tot de paasdagen beledigd is en tegen haar vriendinnen klaagt dat ze “niet eens een nieuwjaarskus, is dát nou zoveel gevraagd” van haar enige kleinkind heeft gekregen, jammer dan.”
Anna: “Ik ben een kordate zoener: met geluid. Mijn halve familie is een luchtzoener: lafjes met de wangen tegen elkaar, en zonder geluid. Het is altijd ongemakkelijk, dat moment dat ik drie keer heel nadrukkelijk ‘mwah, mwah, mwah’ roep en het volledig stil blijft.”
Janneke: “Als kind keek ik niet bepaald uit naar de nieuwjaarsviering met de familie. De reden: mijn oom, die er altijd iets te enthousiast inging met zijn gezoen. Met zijn enórme handen, die hij dan helemaal om mijn gezicht legde zodat alleen mijn mond overbleef. Brrr.
Inmiddels is hij geëmigreerd en zie ik hem bijna nooit meer, maar net dit jaar met nieuwjaar was hij er weer eens bij. En ja hoor, wéér die handen om mijn gezicht en een voltreffer op mijn mond.”
Lieke: “Ik werk op een grote afdeling met bijna dertig mensen, en ik ben meestal de laatste die ‘s ochtends binnenkomt. De helft van mijn collega’s spreek ik niet veel, maar met nieuwjaar voel ik me toch verplicht iedereen te zoenen, omdat het totaal ongemakkelijk is als ik helft oversla – wat ik eigenlijk zou willen. Maar tegen de vieze snor van mijn manager, inclusief oude sigarenrook, zie ik al op vanaf half december.”
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
