Bron: Pexels
Kinderen opvoeden is ingewikkeld en daar weet Nina alles van. Ze vermoedt namelijk dat haar dochter geld van haar steelt en weet niet hoe ze ermee om moet gaan.
“Daar stond ik dan, in de keuken, met mijn portemonnee in mijn hand en een knoop in mijn maag. Er ontbrak weer geld. Het was niet de eerste keer, en helaas vermoedde ik dat het ook niet de laatste keer zou zijn als ik niets deed. Maar wat me echt dwarszat, was wie er waarschijnlijk achter zat. Want eerlijk gezegd, alle tekenen wezen naar Esmee, mijn elfjarige dochter.
Laat me voorop stellen, Esmee is geen slecht kind. Verre van dat. Ze is slim, nieuwsgierig en probeert de wereld om zich heen steeds meer te begrijpen. Maar ze is ook elf, een leeftijd waarop grenzen opzoeken en uitproberen bijna standaard gedrag is. Bobbi, mijn jongste van acht, is nog heerlijk onschuldig. Ze heeft het meestal te druk met haar poppen en knuffels om zich met mijn spullen bezig te houden. Dus de kans dat zij de schuldige was, leek me klein. Maar Esmee… tja, bij haar zat ik met een knagend gevoel.
Ik voelde me vreselijk, het is niet leuk om je eigen kind ergens van te verdenken, vooral als het om zoiets serieus gaat als stelen. En wat als ik het verkeerd had? Wat als ze er helemaal niets mee te maken had? Dan had ik haar ten onrechte verdacht, en dat zou onze relatie flink beschadigen. Maar als ik niets deed en het bleek dat zij het wél was, dan gaf ik eigenlijk een signaal dat dit gedrag door de beugel kon. Kortom, ik zat in een lastige spagaat.
Ik besloot dat ik er toch iets mee moest doen, hoe ongemakkelijk het ook voelde. Dit kon niet blijven sudderen. Bovendien, ik kende Esmee. Ze was slim genoeg om te merken dat er iets niet klopte, ook al probeerde ik het te verbergen. Dus ik nam me voor om het rustig en open aan te pakken.
Later die dag, terwijl Esmee op de bank zat met haar telefoon, besloot ik mijn kans te grijpen. Ik ging naast haar zitten en probeerde mijn zenuwen te verberegen. ‘Esmee’, begon ik, ‘mag ik je iets vragen?’ Ze keek op van haar scherm, een beetje verrast door mijn serieuze toon. ‘Tuurlijk, mam. Wat is er?’, ze klonk onschuldig, misschien zelfs een beetje nieuwsgierig.
Ik slikte even en probeerde mijn woorden zorgvuldig te kiezen. ‘Ik heb gemerkt dat er de laatste tijd wat geld uit mijn portemonnee verdwijnt. Weet jij misschien waar dat naartoe gaat?’ Haar ogen werden groot en ik zag een mengeling van emoties over haar gezicht trekken. Was het schrik? Schuld? Onschuld? Het was moeilijk te zeggen, en ik voelde mijn hart sneller kloppen.
‘Nee, mam, ik heb niks gepakt’, zei ze uiteindelijk, haar stem klonk een beetje onzeker. Maar was dat onzekerheid omdat ze loog, of omdat ze geschrokken was van de vraag? Ik wist het niet, en dat maakte het niet makkelijker.
Haar ogen werden groot en ik zag een mengeling van emoties over haar gezicht trekken.
We praatten verder en hoewel ik haar niet direct beschuldigde, probeerde ik wel duidelijk te maken hoe belangrijk eerlijkheid was. Ik legde uit dat het niet alleen om het geld ging, maar ook om vertrouwen. Ze knikte, maar ik kon nog steeds niet goed inschatten of ze de waarheid sprak. Toch voelde ik dat het gesprek op de een of andere manier goed was geweest. Het luchtte op om het onderwerp aan te kaarten, ook al wist ik niet zeker of we nu verder waren gekomen.
Na ons gesprek bleef ik met gemengde gevoelens achter. Aan de ene kant was ik opgelucht dat ik het had durven aansnijden, maar aan de andere kant was ik ook onzeker. Wat als ze het wel had gedaan en gewoon heel goed kon liegen? Of wat als ze het niet had gedaan en ik haar ten onrechte had laten denken dat ik haar verdacht?
Ik besloot dat ik het voorlopig even zou laten rusten. Ik zou mijn portemonnee beter in de gaten houden en hopen dat het probleem zichzelf zou oplossen. Dus, terwijl ik de keuken weer inliep en mijn portemonnee op zijn vaste plek legde, voelde ik me iets zekerder. Het was misschien niet makkelijk, maar het was wel iets waar we samen doorheen moesten. Want ouder zijn was ingewikkeld, en er waren geen kant-en-klare antwoorden. Maar zolang we bleven praten, zouden we er wel komen. Toch?”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een fijne oppas vinden is een zegen. Want als ouder is het een klein wonder als je iemand vindt die je leuk vindt, betrouwbaar is én altijd beschikbaar. Maar soms bezorgt zo’n zegen je ook bijna een hartaanval. Als je een Tikkie van 800 euro krijgt bijvoorbeeld.
Het kabinet presenteert de voorjaarsnota met maatregelen die de portemonnee van veel Nederlanders raken. Belastingverhogingen en een verlaging van het kindgebonden budget staan centraal in de plannen om de begroting sluitend te krijgen.
Iedere ouder maakt fouten. Kleine, grote, gênante – het hoort erbij. En meestal kun je er achteraf hartelijk om lachen. Maar soms ook niet. Carlijn baalt nog altijd dat haar dochter zilveren tanden heeft door haar fout.
Zangeres Eva Simons, die dit jaar de rol van Maria speelt in The Passion, deelt een intens persoonlijk verhaal. Tijdens een repetitie voor de paasvertelling kreeg ze een miskraam. “Het was intens verdrietig.”
“Ik vroeg het eigenlijk gewoon voor de grap…” Dat schrijft de 28-jarige Natallia Tarrien over het moment dat ze ChatGPT raadpleegde vanwege een vreemd gevoel in haar kaak. Wat begon als een onschuldig gesprekje met een chatbot, eindigde met een spoedopname, een bevalling en… het redden van haar leven.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
