Beans, wuppies, smurfen, welpies, troetels, beesies, voetbalplaatjes, disco’s, dino’s en de complete Freek Vonk verzameling. Janna wordt knettergek van alle zooi die haar huis binnenstroomt.
Vorige week haalde mijn schoonmoeder de kinderen op voor een dagje dierentuin. Ze sjouwde met een flinke shopper. Niet met broodjes en trommeltjes fruit, zoals ik nog even hoopte. Nee, ze had haar speelgoedkast opgeruimd en ‘een paar dingetjes’ voor mijn dochters meegenomen. Categorie: hoef ik niet. Voor ik het wist, lag de bank bezaaid met een spel, een camera, drie knuffels en zes boeken. Ik durfde er niets van te zeggen. Ze bedoelt het goed en ik wilde de stemming niet verzieken met mijn zure commentaar.
Toen ze na een paar uur terugkwamen met een nieuwe knuffel en drinkbeker, vier ballonnen, twee notitieblokjes en een berg flutspeelgoed van de McDonald’s, kon ik het echter niet laten. Ik zei dat een dagje uit een cadeau op zich is. En dat ik werkelijk niet begrijp waarom het altijd gepaard moet gaan met cadeaus waarmee ze na een uur al niets meer doen. Mijn verhaal werd braaf aangehoord, maar ik heb niet de illusie dat het de volgende keer anders gaat. Luisteren is niet de sterkste kant van mijn schoonmoeder. Ik heb serieus nooit vermoed dat er met de kinderen ook zo veel meuk mijn huis in zou komen. Dat ze zich niet enkel vermaken met blankenhouten blokken, weet ik allang. Maar waarom ze te pas en te onpas van wie dan ook wat dan ook krijgen, ontgaat mij volledig. Ons huis slibt dicht met zooi, tot we gillend gek worden en met een volle auto naar de vuilstort rijden. Mijn schoonmoeder spant wat meuk betreft de kroon. Die dierentuindag was niet de eerste keer dat ze me overviel met haar gulheid.
Eigenlijk gaat het al jaren zo. Een keer veranderde ze mijn woonkamer spontaan in een ballenbak. Ik was boven mijn jongste aan het verschonen, die was nog een baby. Toen ik beneden kwam, zag ik mijn oudste zitten te midden van een stuk of vijftig felgekleurde plastic ballen. Oma zat triomfantelijk op de bank. Trots op haar score uit de kringloopwinkel. Ik ging hinkstapsprong richting keuken om daar een driedubbele espresso achterover te kieperen. Ze weet dondersgoed dat wij niet op vijftig plastic ballen zitten te wachten. Daarom vraagt ze niets en plempt ze haar cadeaus gewoon in de kamer. Of op zolder, dat kan ook. Laatst heeft ze daar op een onbewaakt ogenblik een tent opgezet. Ik ontdekte hem toen ze al weg was. Toen heb ik wel tierend de telefoon gepakt om te vragen wat die klote-iglo op mijn zolder deed. Ik ben nondeju de gemeentecamping niet. “Verrassing! Leuk voor de meiden, hebben ze lekker een eigen plekje in huis. Ik heb ’m stiekem opgezet, want ik weet heus wel dat jij hem niet hoeft. Maar opgezet krijg je hem de trap niet af.” Ik viel stil. Moest ook wel lachen. Zag voor me hoe ze in alle haast had staan zwoegen met die stomme elastieken stokjes. Ik bedaarde en voelde de meiden achter me langs de trap op schieten, de zolder op, de tent in. Hoewel we al twee tenten hebben, werd ook met dit exemplaar zoet gespeeld. Tot ik hen aan het einde van de middag die iglo uit joeg. Ik moest dat ding weg zien te moffelen voor mijn man thuiskwam. Hij is nog allergischer voor troep dan ik. Het hoesje van de tent vond ik achter het logeerbed. Daar ligt de tent nog altijd, opgerold en goed verstopt.
De meuk komt van alle kanten. Marketeers weten de tere kinderzieltjes feilloos te raken. Beans, wuppies, smurfen, welpies, troetels, beesies, voetbalplaatjes disco’s, dino’s en de hele Freek Vonk-verzameling, je kunt geen boodschap meer doen of er komt een spaaractie aan te pas. Negen van de tien keer worden het dikke rages. En hoewel ik het vaak de grootst mogelijke onzin vind, doe ik dan toch mee. Dan praat ik het voor mezelf goed dat ze veel leren van de dierenplaatjes van vriend Vonk. En natuurlijk is het leuk die plaatjes te ruilen en mee te doen met de massa. Zo ben ik dan ook wel weer. Maar als de plakboeken vol zijn en liggen te verstoffen op de speeltafel, bonjour ik ze met net zoveel liefde richting de oudpapierbak. Mijn ouders wonen aan de andere kant van het land en hun plaatselijke supermarkt heeft compleet andere acties dat de grootgrutters bij mij in de stad. Lang hoopte ik dat mijn moeder haar spaarkaarten nooit vol zou krijgen, met die paar boodschappen die zij doet. Tevergeefs: ze trommelt namelijk de hele buurt op. Iedereen verzamelt zegels, stickers en stempels zodat oma haar kleinkinderen kan voorzien van Efteling-vingerpoppetjes – ik heb er 68, geen grap – vier Blue Band-broodtrommels, zestien koekuitstekers en de volledige collectie Wickie de Viking kookstripboeken. Dan strijk ik over mijn hart. Heel zwak, maar hoe lief is het dat een hele straat aan het sparen slaat. Ik heb besloten traktaties te maken van die vingerpoppetjes; kan ik mooi het hele jaar mee vooruit. En die kookboeken liggen al lang en breed bij de kringloop. Geen haan die ernaar kraait.
Overigens ben ik niet alleen na een rondje supermarkt de sjaak. Bij een bezoek aan de tandarts krijgen ze tegenwoordig geen klein tubetje tandpasta, maar een lichtgevende stuiterbal. Why? Bingo gespeeld op de bso? Ja hoor, nog een stuiterbal erbij. IJs als toetje besteld in een pannenkoekenrestaurant? Een kunststof beker rijker die niet in de vaatwasser kan plus twee bellenblazers. Ik vind uit eten gaan leuk, zelfs in een pannenkoekenhut. Maar niet als de kinderen nog voor we een hap hebben gegeten al aan het steggelen slaan over het achterlijke cadeautje dat ze na het toetje mogen uitzoeken van de ober. O, en lieve ouders, zullen we voor eens en altijd ophouden met het uitdelen van plastic meuk aan het einde van een kinderfeestje? Wij hebben echt genoeg puntenslijpers, potloden, vingerpoppetjes en feestfluitjes. Die laatste vooral. De kinderen komen na een partijtje thuis met een uitdeelzakje, mikken het in een hoek en kijken er nooit meer naar om. Zonde van je geld, kun je beter besteden aan koffie. Of wijn.
Dan hebben we ook nog de categorie kennissen die aan het opruimen slaan. Zo kreeg ik van een vriendin zeventien kinderdvd’s door mijn strot geduwd. Alsjeblieft, veel plezier ermee. Ze heeft nu een tv zonder dvd-speler en kan er dus niets meer mee. Ik heb zelf drie dozen met dvd’s die we nooit bekijken. Hoe goedbedoeld ook, ik hoef geen zeventien kinder-dvd’s. Helaas vraagt niemand me iets, de troep wordt direct in de knuistjes van mijn kroost gestopt. Dat stoort me, maar ik durf ik er niets van te zeggen. Misschien vind ik dat wel het stomst van mezelf. Bovendien vind ik het irritant dat zo’n gift vaak resulteert in een vervelende discussie met mijn man. Hij vindt het belachelijk als we weer tweedehands films, boeken, potloden, goocheldozen, verkleedkleren en puzzels hebben gekregen. Niet omdat het tweedehands is, maar omdat we het niet nodig hebben. Daar heeft hij helemaal gelijk in en toch heb ik de neiging de gulle gever te verdedigen. Gisteren ben ik heel dapper geweest toen een vriendin met een poppenwagen aan kwam zetten. Ik hield de voordeur op een kier en zei streng dat ze alleen binnen mocht komen als ze dat ding weer in haar auto zou zetten. We hebben namelijk al een poppenwagen en nee we hoeven er geen twee. Dat scheelde ruzie met mijn man en leverde mij een goed gevoel op: ik kan het, meuk weigeren.
Zonder alle krijgertjes, weggevertjes en andere cadeaus hebben we meer dan genoeg speelgoed. En hoe meer er de kast in gaat, hoe minder ermee wordt gespeeld. Als ik weer eens met de vlekken in mijn nek naar de speelhoek kijk, is het tijd schoon schip te maken. In de vakantie heb ik samen met mijn dochters al hun speelgoed uitgezocht. Alle meuk in de kliko; alles wat nog wel goed is maar waar niet meer mee wordt gespeeld, hebben we apart gezet. Drie shoppers vol. Dit weekend gaan we naar mijn schoonmoeder en sleep ik die drie shoppers stiekem haar bijkeuken in. Kunnen de kinderen zich er bij oma mee vermaken. Succes met je meuk. Dit verhaal staat in Kek Mama 04-2018. Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Het is spannend, zo’n eerste kerstdiner op school. En dan kan je kleine in al z’n enthousiasme de festiviteiten íets te ver door trekken.
Dat het ouderschap uitdagend is, hoeven we je niet te vertellen. Er is geen handboek en er is geen one size fits all. Logisch dus dat je soms met vragen en dilemma’s zit. Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week: Sacha (33) vraagt zich af hoe ze om moet […]
Joshua Nolet, de zanger van Chef’Special, is vorige maand opnieuw vader geworden van dochter Jones. Maar bij een pasgeboren baby horen niet alleen roze wolken, maar ook – jawel – slapeloze nachten. En dat ervaart Joshua nu volop.
Het leuke aan de feestdagen is dat de hele familie bij elkaar komt. Het lastige aan de feestdagen is óók dat de hele familie bij elkaar komt. Geen zin in ruzie of gedoe wegens botsende karaktertjes? Neem dan deze handleiding ter harte.
Marthe kwam erachter dat haar ex een affaire had, vlak voor kerst. Vlak voor de eerste kerst met hun baby, zelfs. Ze kan het eigenlijk nog steeds niet helemaal geloven.
