Hoe Nienke Blokhuis en haar vriend zich na de vakantie voornemen nooit meer te klagen over drukte, het nog steeds hartstikke druk hebben en hulp inschakelen van een Britse goeroe.
Op een zonnige dag zaten vriend en ik voor ons vakantiehuisje en kwamen tot een mooi besluit. Als we weer thuis zouden zijn, zouden we twee regels invoeren. Eén: als de ander je vraagt hoe je dag was, zeg je niet hoe moe je bent. Twee: het woord ‘druk’ is voortaan verboden. Want het werd een beetje vervelend, dat gezucht over hoe druk we het hadden. Hoe vergaderingen alle tijd opslokten en we niet eens toekwamen aan mails beantwoorden.
De thuisblijvende partij deed er vervolgens met de armen over elkaar een schepje bovenop met een: jij dacht dat jij het druk had? – en dan een tirade over lastige kinderen en stagiaires die maar bleven bellen. En overal vruchtenhagel, maar geen seconde tijd voor dat ene telefoontje.
Inmiddels zijn we heel handig in het gebruiken van synoniemen (“Was het bij jou ook zo, eh, dynamisch?”) en zeggen we niets als de ander naast het ledikantje van de baby in slaap is gevallen. Maar het is niet genoeg. Want hoewel het D-woord niet meer valt, is het nog steeds, kom maar door, hartstikke druk. Zo druk dat we soms, na een lange dag, samen tegen het aanrecht leunen en ons hardop afvragen of dit de piek is of dat het nog erger wordt. Het hoort bij deze levensfase, natuurlijk, maar dit moet toch ook anders kunnen.
Nu ken ik alle foefjes van timemanagement en weet ik ook wel dat alle problemen vanzelf verdwijnen wanneerik een uurtje eerder opsta, maar ervaring leert dat deze trucs mij niet minder druk maken. Integendeel: die extra uren besteed ik vervolgens aan meer werk of hersenlozezaken als appen en Facebooken. En nu ligt er een boek voor me met de titel Nooit meer te druk – een opgeruimd hoofd in een overvolle wereld. Het is geschreven door de Britse psycholoog Tony Crabbe en een wereldwijd succes. En best dik.
Ieder druk weldenkend mens vraagt zich meteen af waar je in godsnaam de tijd vandaan moet halen om het te lezen. En dat is meteen het eerste waarmee Crabbe korte metten maakt: dat eeuwige geklaag over drukdrukdruk. Sterker nog, hij wil dat we ons gaan schamen als we erover beginnen. Daar mag het namelijk helemaal niet over gaan; de focus moet terug naar de belangrijke dingen: je gezin, groeien in je werk en kappen met tijdrovende onzin.
Heb je dat onder de knie, dan haal je veel meer uit je dag. Crabbe neemt graag zichzelf als voorbeeld. In het jaar waarin hij zijn boek schreef, had hij een overvolle agenda. En toch bleef hij consequent tijd vrijmaken voor zijn vrouw en drie kinderen. En hij werd er nog blij van ook.
De cynicus in mij zucht lang en diep: weer zo’n zelfhulpgoeroe. De vermoeide multitasker in mij maakte meteen een afspraak voor een interview. En ontdekte dat Crabbe veel te Brits-nuchter is voor een goeroe. En voor iemand met zo’n druk schema, jaloersmakend ontspannen.’’
Lees ook
‘Mama wil even rust’: zo zorgen deze moeders voor me-time >
Tony Crabbe: “Als je er goed bij gedijt, zeg ik: geniet ervan. Maar inmiddels is er zoveel onderzoek dat uitwijst dat we er op de lange duur niet gelukkig van worden. Dat het je belemmert in je creativiteit, je sociale leven en het oplossen van problemen. En het wordt alleen maar erger doordat we zoveel met onze smartphones bezig zijn. Iedere keer dat je het geluid hoort van een nieuw app’je, krijgt je brein letterlijk een shot dopamine. We switchen continu van het een naar het andere.”
“Het is veel beter je bezigheden te clusteren. Bijvoorbeeld door thuis eerst een uur het huishouden te doen en dan pas je laptop te pakken. Niet koken én tegelijkertijd met je kinderen praten. Niet met je kind naar school lopen én voortdurend je mobieltje checken.”
“Wel als je alles met meer focus doet. Hiervoor moet je jezelf eerst afvragen: wat vind ik écht belangrijk? Meer tijd met het gezin? Het goed doen op mijn werk? Dat worden je core values. Iedere dag bedenk je hoe je daaraan kunt werken. Dat doe je door ze concreet te maken. Bijvoorbeeld: vandaag ga ik met mijn oudste een wandeling maken. Of: vandaag werk ik van twee tot vijf aan dat voorstel. En doe dat dan ook echt. Zet je telefoon op vliegtuigmodus, klik je inbox weg. Je zult merken dat je je daarna heel voldaan voelt.”
“Het is heel simpel: als je ja zegt tegen het één, zeg je automatisch nee tegen iets anders. Van die nee moet je je bewust zijn. Ik doe dat bijvoorbeeld wanneer ik iemand bel om te zeggen dat ik een klus niet aanneem. Dat zijn moeilijke gesprekken, maar als ik van tevoren bedenk hoe mijn dagen eruit zullen zien wanneer ik ja zou zeggen – geen tijd voor mijn kinderen, uren op kantoor zitten – wordt het ineens een stuk makkelijker nee te zeggen.”
“Wel als je uitlegt waarom je nee zegt. Echt, je zult er versteld van staan hoe flexibel mensen kunnen zijn. Als jij je werk beter kan doen als je die ene klus niet erbij pakt, waarom zou je baas dan boos worden? Als mensen klagen dat ik te laat reageer op hun mail, leg ik uit dat ik maar twee keer per dag mijn inbox open, omdat ik op die manier productiever ben. Daar heeft nog nooit iemand negatief op gereageerd.”
“En dat is het natuurlijk niet. Alle veranderingen in gedrag kosten moeite. En wanneer je het onder de knie hebt, blijft het lastig. Ook voor mij is het nog steeds een dagelijkse strijd. Niet druk zijn is moeilijker dan het heel druk hebben. Het is immers veel makkelijker overal ja op te zeggen dan de confrontatie aan te gaan.”
“Dat is waar. En heel herkenbaar. Zo had ik me gisteren voorgenomen direct na thuiskomst aan een rapport te werken. Ik wilde er zo snel mogelijk vanaf. Maar toen vroeg mijn zoon of ik hem even wilde helpen bij het maken van een zonnewijzer voor school. Hij bleef maar vragen op mij afvuren. Ik zat achter mijn computer en riep in het wilde weg wat instructies. Na een kwartier werd ik knettergek. Ik ben naast hem gaan zitten en heb me op die zonnewijzer gestort. Daarna heb ik alsnog dat voorstel afgerond. Om maar te zeggen: er is geen perfecte manier, soms moet je je plannen omgooien.”
“Dat is zo. Vrouwen moeten meer ballen in de lucht houden en worden strenger beoordeeld als ze het niet goed doen. Als ik thuis werk, zeg ik dat ik naar mijn studeerkamer ga, en dat is het. Vrouwen voelen zich vaak verplicht eerst de tafel leeg te ruimen, de afwas te doen en nog even voor iedereen iets in te schenken. Iedereen is belangrijker dan zijzelf. Terwijl ze beter genoegen kunnen nemen met iets minder perfect zijn. Ik geloof dat je twee of drie dingen in je leven heel goed kan doen, de rest zal dan een beetje chaotisch zijn. Dan maar een rommelig aanrecht, jij speelt nu met je kind.”
“Dat is dan de keuze die je hebt gemaakt: ja tegen Lego, nee tegen werk. Dat werk doe je op een ander tijdstip. Ik kies ervoor elke ochtend drie koppen thee met mijn vrouw te drinken. Is dat zonde van mijn tijd? Hell no. Het zijn de leukste momenten van de dag. Productief ben ik later wel weer. Een minder druk leven betekent niet een minder vol leven. Ik krijg zelfs meer voor elkaar: ik sport meer, schrijf meer, speel vaker met Lego dan me lief is. Dat gaat met vallen en opstaan, maar uiteindelijk doe ik wel alles waar ik blij van word.”
Op weg naar huis begin ik alvast te bedenken wat ik écht belangrijk vind, en wat ik écht zou willen. Mijn gezin. Groeien in mijn werk. Meer leuke dingen met vriendinnen doen. Meer tijd met mijn vriend. Meer rust. Heel veel slapen. Na drie stoplichten ben ik de tel kwijt. Hier gaat toch weer iets mis. Iets met teveel ballen in de lucht houden. Of niet tegelijkertijd fietsen én grote levensproblemen oplossen. Eerst maar thuiskomen dus. Er wacht een grote bak Lego op me.
Dit artikel staat in Kek Mama magazine.
Nog meer Kek Mama?
Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
