Helene van Santen is hoofdredacteur van Kek Mama. Ze woont samen met Navin en hun zoontjes Milo en Oliver.
‘Ik loop met één been op de stoep, en één been in de goot, en als ik dat niet doe, dan ben ik morgen dood.’ Wie kent dit liedje van Kinderen voor Kinderen niet? (Sorry dat je ’m nu voor de rest van de dag in je hoofd hebt.) Het liedje is heel vrolijk, maar gaat over een serieus onderwerp: dwanggedachten. Kinderen schijnen die vaak te hebben en zijn bij hen gelukkig meestal onschuldig: de meeste kinderen groeien er vanzelf weer overheen.
Voor mij is dat heel herkenbaar. Milo en Oliver zijn er nog te jong voor, maar ik had zelf als kind allerlei dwangmatige tics. Voordat ik naar bed ging, ‘moest’ ik vier keer achter elkaar hardop zeggen: “Welterusten.”
Oneven getallen vond ik niet fijn, dus probeerde ik altijd alles, zoals het volume op de televisie, op even getallen uit te laten komen. En ik was ontzettend bijgelovig: ik durfde nooit onder een ladder door te lopen en vermeed zwarte katten als de pest.
Lees ook
Tics bij kinderen: dit kun je eraan doen >
Ook mijn zus was bijgelovig en samen konden we daar behoorlijk in opgaan. We gingen regelmatig met onze vader naar wedstrijden van Ajax. Als de club had gewonnen terwijl wij in het stadion zaten met allebei een spijkerbroek en trui aan, dan moesten we bij de volgende wedstijd beslist dezelfde kleding aantrekken, want dat had kennelijk geluk gebracht. Voor wie dacht dat Ajax in de jaren negentig succesvol was doordat het team goed kon voetballen: dat lag dus gewoon aan mijn zus en mij.
Nu lach ik om mijn gekke bijgelovigheid van toen. Gelukkig ben ik ook geheel over mijn dwangmatige gedachten heen gegroeid. Als mijn zus en ik naar Ajax gaan, trek ik aan wat ik wil. Al moet ik één ding toegeven: ik zet het volume van onze televisie nog steeds het liefst op een even getal. Gewoon, voor de zekerheid.
Veel kinderen hebben last van dwangmatige handelingen of tics. Kijk maar eens naar de verhalen van deze moeders.
Dit editorial staat in Kek Mama 03-2021.
Meer lezen?
Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
