Onbewust zwanger: ‘Tussen de weeën door verzonnen we babynamen’

Redactie Kek Mama

23 april, 2023 - 17:41

Leestijd: 7 minuten

Vijf jaar geleden beviel Lisa van dochter Fee. Dat ze geen idee had dat ze zwanger was vinden veel mensen maar moeilijk te begrijpen, inclusief zijzelf.

Lisa (42): “Ik was met collega’s naar een Indonesisch restaurant geweest en had behoorlijk pittig gegeten. De ochtend erna werd ik wakker met het gevoel alsof ik een mega-kater had – en dat terwijl ik geen druppel had gedronken. Ik had hoofdpijn en was misselijk en besloot een dag thuis te werken.

Zwangerschap

’s Avonds kreeg ik buikpijn. Vlak voor de deur van het toilet verloor ik ineens een plas water en toen ik op de wc ging zitten verloor ik ook een slijmprop. Dit is niet goed, wist ik. Ik ben gaan googelen en kwam meteen op een mogelijke zwangerschap uit. Dat kon er bij mij niet in.

Ik was ooit eerder een keer zwanger geweest en kreeg toen na vier weken mijn broeken al niet meer dicht. Die zwangerschap eindigde in een miskraam, wat heel verdrietig was, maar ik had geen kinderwens. Kinderen pasten niet in mijn leven. Ik werkte fulltime, reisde veel en zag mezelf nog niet zo snel samenwonen met een man.

Onverwachts

Vanaf het toilet belde ik de huisartsenpost. De assistent dacht ook aan een zwangerschap, maar wilde het zeker weten. Ze adviseerde me even een test te doen. Ik ben op de fiets gestapt en naar de supermarkt gereden. Onderweg belde ik de vader van het mogelijke kind. Hij was in shock, net als ik, en zou meteen naar me toekomen. De uitslag was overduidelijk.

Opnieuw belde ik de huisartsenpost. De assistente begon steeds paniekeriger te ratelen. ‘Blijf rustig’, zei ze tegen me. ‘Ik word onrustig van u’, reageerde ik. Uiteindelijk kreeg ik een arts aan de telefoon die zei dat ik plat op de bank of op bed moest gaan liggen – er zou een ambulance komen.

“Niet veel later stond mijn huis vol met verpleegkundigen”

Niet veel later stond mijn huis vol met verpleegkundigen. Vier centimeter ontsluiting had ik, ik werd in het ziekenhuis meteen doorgereden naar de verloskamer. Al die tijd bleef ik verbazingwekkend kalm. Het was alsof ik mezelf van een afstandje observeerde. Alsof het niet om mij ging.

Toch had ik ook zorgen. Ik had al die tijd alles gedaan wat niet mag als je zwanger bent; welke invloed zou dit hebben op de baby? En hoever was ik eigenlijk? Dat was op de echo die gemaakt werd niet goed te zien. Ondertussen werd mijn buikpijn erger. Ik was op geen enkele manier voorbereid en had geen idee hoe ik weeën moest wegpuffen. De verpleegkundigen loodsten me erdoorheen. Ik realiseerde me heel goed dat ik lag te bevallen, maar de consequenties drongen absoluut niet tot me door.

Babynamen

De vader en ik bedachten tussen de weeën door namen. Voor een jongen waren we er zo uit, voor een meisje wisten we het niet. De baby kwam tegen de ochtend ter wereld. Een meisje. Ze was heel klein, maar voldragen; dysmatuur noemen ze dat.

Ze was puntgaaf, zonder huidvet, waar uit op te maken was dat ik zo’n 42 weken zwanger was geweest zonder het te weten – dan verdwijnt huidvet namelijk bij baby’s. De placenta had aan de voorkant gelegen en was al zwart aan het kleuren. Gelukkig was de baby gezond, ze deed het goed. Na een paar uur wisten we hoe ze moest heten: Fee.

Lees ook – ‘Voor de tweede keer zwanger mogen worden is niet vanzelfsprekend, weet ik nu’ >

Niet schrikken

Direct na haar geboorte belde ik mijn ouders. Mijn vader nam op. ‘Niet schrikken, ik lig hier in het ziekenhuis met een klein meisje op mijn buik’, zei ik. ‘Wat is er?’ hoorde ik mijn moeder op de achtergrond vragen. Zij schrokken natuurlijk ook vreselijk. Veertig minuten later stonden ze naast mijn bed; verbaasd maar vooral blij.

Mijn achternicht was bevallen zonder dat ze wist dat ze zwanger was. Ik had haar de week voor de geboorte van haar kindje nog gezien en ik had niets aan haar gemerkt. Daardoor wist ik dat het kon, maar ik had nooit gedacht dat het mij ook zou kunnen overkomen. Ik gebruikte de Nuvaring als anticonceptie en heb – op wat rugklachten na – geen zwangerschapssymptomen gehad. Ik was geen kilo aangekomen, eerder afgevallen omdat ik aan de lijn had gedaan.

Ik voelde meteen moederliefde voor Fee, maar ik zag haar ook als een inbreuk op mijn privacy. Toen na twee weken de box werd geleverd, kwam het echte besef: ze gaat nooit meer weg. De man van wie ik zwanger was geworden trok zich twee weken na de geboorte terug uit onze levens.

Ongeloof

Toen Fee zes weken was, ben ik met haar op vakantie naar Spanje gegaan. Het was een soort vlucht; ik kon de negativiteit van mijn omgeving niet meer aan. Het gros van de mensen geloofde me niet. De reacties die ik kreeg op mijn verhaal waren niet zelden gemeen. ‘Je hebt hem er expres ingeluisd’, zei iemand bijvoorbeeld. En bij veel mensen voelde ik het ongeloof, het is afschuwelijk als mensen aan je oprechtheid twijfelen. Het heeft me voorgoed veranderd. Ik laat mensen niet zomaar meer toe. Ik ben er echt van geschrokken hoe lelijk mensen kunnen zijn.

“Ik bleef maar huilen, alles kwam eruit”

Ik had die eerste dag in het ziekenhuis al hulp van een psycholoog aangeboden gekregen en heb daar dankbaar gebruik van gemaakt. Twee jaar na Fees onverwachte geboorte gebeurde er iets op het werk – wat weet ik niet eens meer – waardoor ik brak. Ik bleef maar huilen, alles kwam eruit. Ik had al die tijd in een overlevingsmodus gezeten, gedaan wat ik voor Fee moest doen en fulltime doorgewerkt. Dat had, in combinatie met die onverwachte geboorte, geleid tot een burn-out. EMDR-therapie heeft me uiteindelijk van mijn trauma afgeholpen, want dat was het achteraf gezien; traumatisch. Zeker in het begin heb ik heel wat nachtmerries gehad.

Direct na mijn bevalling kreeg ik overigens te maken met instanties als jeugdzorg, dat is protocol in de regio waar ik woon. Heel vervelend vond ik dat; ik was geen zestienjarige tienermoeder, maar een volwassen vrouw met een eigen huis en een goede baan. Nog steeds volgen ze ons. Dat stoort me enorm, met Fee gaat het namelijk hartstikke goed – ze is hooguit wat klein voor haar leeftijd.

Het mooiste verjaardagscadeau

Ik wilde nooit kinderen, maar nu heb ik spijt dat ik er niet meer heb gekregen. Fee is fantastisch. Zij maakt mijn slechte dagen goed, ze is zo mooi onbevangen en ik voel zoveel liefde voor haar. Ze is heel bijzonder, soms denk ik weleens dat ze al een leven achter de rug heeft, zo wijs is ze. Een dag na de geboorte van Fee werd ik 37. Ze is het mooiste verjaardagscadeau dat ik ooit heb gehad. We hebben het heel leuk samen. Fee reist lekker met mij mee.

Een tijdje terug was in het nieuws dat er een vrouw was bevallen aan boord van een vliegtuig. Ook zij wist niet dat ze zwanger was. Van de reacties onder het artikel ging mijn bloed koken. Mensen hebben geen idee waar ze het over hebben. Ik heb op een paar posts gereageerd. Dat kan ik dan niet laten. Ik zit inmiddels in een besloten Facebook-groep van Michaela van Caspel, zij schreef een boek over het fenomeen. Het is heel fijn om contact te hebben met vrouwen die hetzelfde hebben meegemaakt.

Ik heb altijd geleefd met het idee dat ik blind op mijn intuïtie kan varen, maar dat vertrouwen heeft een flinke knauw gekregen. Hoe heb ik dit over het hoofd kunnen zien, vraag ik me nog steeds weleens af. Ik heb echt geen idee.”

Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.