Bron: Pexels
Als Floor een positieve zwangerschapstest in haar handen heeft, zakt de grond onder haar voeten vandaan. Ze is al moeder, heeft een druk leven op sociaal- en werkgebied en het hoofdstuk baby’s al een tijd geleden afgesloten. Nu was ze ongewenst zwanger.
Floor: “Als eind dertiger met een man en een paar kids had ik mijn leven aardig op de rit. Het laatste kind bijna uit de luiers en op naar een nieuwe fase in ons leven, zonder baby’s. De tropenjaren zijn zo goed als voorbij en daar keken mijn man en ik erg naar uit.
Toen kwam het moment dat ik aan alles voelde dat ik zwanger was. Een test deed mijn vermoeden bevestigen. De grond zakte even onder m’n voeten vandaan, want hoewel er in ons hart nog alle ruimte is voor een kindje, is de wens er niet meer. Na mijn laatste zwangerschap en bevalling, wist ik dat dat de laatste zou zijn. Ik had zelfs alle babyspullen zoals de wagen en het ledikant de deur al uit gedaan. Ook mijn lijf was er wel klaar mee, merkte ik.
Tegenover mijn kinderen vond ik het ook niet helemaal eerlijk. We zijn gewend aan een bepaalde levensstijl en dat zou echt wel gaan veranderen met een vierde. Verder vond ik het nu soms al lastig om alle aandacht goed te verdelen over elk kind.
Dan ben je dus moeder van drie kinderen en weer zwanger. Ongewenst zwanger dit keer. Hoe kan je dat laten gebeuren, zou je denken. En dat verwijt ik mezelf ook nog steeds, al kan ik daar helemaal niks mee natuurlijk. In een onvoorzichtig moment is het gebeurd en dan is niet terug te draaien. Nu moesten we op de blaren zitten en een keuze gaan maken.
Na vele gesprekken met mijn man waaruit de keuze van ons beide al duidelijk naar voren kwam, belde ik met een abortuskliniek. Al een paar dagen later kon ik daar terecht. Zo fijn hoe dat geregeld is in Nederland. In het gesprek met de verpleegkundige vertelde ik dat ik me een beetje dom voelde. Als een walk of shame. Dat ik als eind dertiger daar zat. Ze reageerde superlief en zei dat de meeste vrouwen die bij haar komen, al kinderen hebben en boven de 35 jaar oud zijn. Dat steunde me toch wat meer in mijn keuze.
Ik werd heel goed behandeld en kon na een paar uur alweer naar huis. Met een leeg hart en een lege baarmoeder. Hoewel de keuze juist was, voelde het zo onnatuurlijk om dit te doen. Omdat ik nog maar heel pril zwanger was, ga ik er vanuit dat er nog geen hartje klopte. Dat verzacht de beslissing een klein beetje. Een kindje laten opgroeien, terwijl het in alle opzichten niet past in je leven, dat vond ik voor niemand eerlijk. Dit was de juiste keuze, maar ik rouw er wel om.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
