Bron: Pexels
Als Floor een positieve zwangerschapstest in haar handen heeft, zakt de grond onder haar voeten vandaan. Ze is al moeder, heeft een druk leven op sociaal- en werkgebied en het hoofdstuk baby’s al een tijd geleden afgesloten. Nu was ze ongewenst zwanger.
Floor: “Als eind dertiger met een man en een paar kids had ik mijn leven aardig op de rit. Het laatste kind bijna uit de luiers en op naar een nieuwe fase in ons leven, zonder baby’s. De tropenjaren zijn zo goed als voorbij en daar keken mijn man en ik erg naar uit.
Toen kwam het moment dat ik aan alles voelde dat ik zwanger was. Een test deed mijn vermoeden bevestigen. De grond zakte even onder m’n voeten vandaan, want hoewel er in ons hart nog alle ruimte is voor een kindje, is de wens er niet meer. Na mijn laatste zwangerschap en bevalling, wist ik dat dat de laatste zou zijn. Ik had zelfs alle babyspullen zoals de wagen en het ledikant de deur al uit gedaan. Ook mijn lijf was er wel klaar mee, merkte ik.
Tegenover mijn kinderen vond ik het ook niet helemaal eerlijk. We zijn gewend aan een bepaalde levensstijl en dat zou echt wel gaan veranderen met een vierde. Verder vond ik het nu soms al lastig om alle aandacht goed te verdelen over elk kind.
Dan ben je dus moeder van drie kinderen en weer zwanger. Ongewenst zwanger dit keer. Hoe kan je dat laten gebeuren, zou je denken. En dat verwijt ik mezelf ook nog steeds, al kan ik daar helemaal niks mee natuurlijk. In een onvoorzichtig moment is het gebeurd en dan is niet terug te draaien. Nu moesten we op de blaren zitten en een keuze gaan maken.
Na vele gesprekken met mijn man waaruit de keuze van ons beide al duidelijk naar voren kwam, belde ik met een abortuskliniek. Al een paar dagen later kon ik daar terecht. Zo fijn hoe dat geregeld is in Nederland. In het gesprek met de verpleegkundige vertelde ik dat ik me een beetje dom voelde. Als een walk of shame. Dat ik als eind dertiger daar zat. Ze reageerde superlief en zei dat de meeste vrouwen die bij haar komen, al kinderen hebben en boven de 35 jaar oud zijn. Dat steunde me toch wat meer in mijn keuze.
Ik werd heel goed behandeld en kon na een paar uur alweer naar huis. Met een leeg hart en een lege baarmoeder. Hoewel de keuze juist was, voelde het zo onnatuurlijk om dit te doen. Omdat ik nog maar heel pril zwanger was, ga ik er vanuit dat er nog geen hartje klopte. Dat verzacht de beslissing een klein beetje. Een kindje laten opgroeien, terwijl het in alle opzichten niet past in je leven, dat vond ik voor niemand eerlijk. Dit was de juiste keuze, maar ik rouw er wel om.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
