Mandy: ‘Mijn baas wees naar het toilet toen ik hem vroeg waar ik kon kolven’

”Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. De eerste keer terug op kantoor na mijn verlof. Eerlijk, ik had er veel moeite mee om mijn kleine baby achter te laten, zodat ik mijn werkleven weer kon oppakken. Gelukkig kon ik kolven op werk. Op deze manier voelde het gek genoeg tóch een beetje alsof mijn kleine meid bij mij was. Alhoewel, ik dácht dat ik normaal kon kolven. De realiteit bleek heel anders.

Onwennige bedoeling

Daar zat ik dan, in een overvolle kantoorruimte tussen mijn collega’s. Net weer ingewerkt, na maanden van slapeloze nachten, borstvoeding en luiers verschonen. Mijn baby was thuis, veilig bij de oppas, maar mijn borsten stonden inmiddels weer op knappen. Tijd om te kolven, dus. Maar waar? Ietwat onwennig liep ik naar mijn baas om te vragen waar ik dat precies kon doen. Nu had ik mezelf voorbereid op een klein beetje ongemak, want dit is niet het gesprek dat je dagelijks voert op kantoor. Maar hé, we leven in 2024. Dit zou geen big deal moeten zijn, toch?

Met mijn beste ‘ik-ben-een-professionele-vrouw-die-dit-aangaat’-gezicht vroeg ik dus waar ik kon kolven. Mijn baas, een grote, norse 60-jarige man, keek even ongemakkelijk. Hij kuchte, keek een beetje om zich heen alsof hij een vluchtweg zocht en zei toen zonder blikken of blozen: ‘Nou, het toilet is vrij rustig. Je kunt daar wel zitten.’

Lees ook: Kolven op werk: ‘Ik moest de hele dag met grote natte plekken rondlopen’

Geparkeerde melkkoe

Sorry, wát? Ik voelde hoe mijn ogen waarschijnlijk net iets te wijd open sprongen. Het toilet? Mijn gedachten schoten in overdrive. Kolven. Op. Het. Toilet. Ik probeerde mij de situatie voor te stellen: worstelend op de wc-pot met een kolf die klinkt als een op hol geslagen koffiezetapparaat, terwijl collega’s de naastgelegen wc-hokjes in- en uit lopen.

Op dat moment kon ik niks anders dan wat ongemakkelijk lachen en mompelde: ‘Eh, ik kijk wel even.’ Maar in mijn hoofd was ik al een hele woedende brief aan het schrijven aan de Arbodienst. Het toilet? Echt? Alsof ik een soort melkkoe was die zichzelf in het wc-hokje moest parkeren. En het ergste? De wc’s op kantoor waren niet bepaald fris.

Geen andere optie

Daar stond ik dan, op de gang met mijn kolftas in mijn hand. Vol ongeloof. ‘Het toilet’, herhaalde ik zachtjes tegen mezelf. ‘Het toilet is voor noodgevallen, niet voor de voeding van mijn kind.’ Maar goed, de nood was hoog, mijn borsten stonden op het punt van ontploffen en ik zag weinig andere opties. Dus ik liep naar de wc.

Daar, op die oh-zo-gezellige plee, probeerde ik alles zo hygiënisch mogelijk op te zetten. En dan dat geluid van de kolf.. alsof ik een klein, mechanisch dier in mijn tas had dat wanhopig probeerde te ontsnappen. En ik maar hopen dat niemand me zou horen.

Nooit meer

En toen, alsof het universum vond dat het nóg gênanter kon, hoorde ik voetstappen buiten mijn wc-hokje. Het geluid van de kolf was nu het enige dat in de kleine ruimte galmde. De voetstappen kwamen dichterbij. Iemand rammelde aan de deur en vroeg: ‘Gaat het?’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Ja hoor’, piepte ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was om hier, in dit krappe wc-hokje, melk af te tappen.

Ruim drie kwartier later liep ik met mijn kolftas en mijn verwilderde hoofd zo rood als een boei, weer richting mijn bureau. Ik voelde mij vies, verdrietig en totaal niet serieus genomen door mijn baas. Ik baalde van mijzelf, omdat ik op mijn strepen had moeten staan. En dat deed ik: enkele dagen later nam ik ontslag en hoefde ik nooit meer op dat muffige, kleine toilet te kolven.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.