Beeld: Pexels
Is je verlof voorbij en ga je voor het eerst kolven op werk? Dan kan dit best spannend zijn. Ook Mandy (31) was van plan om te kolven op de werkvloer, maar dat liep allemaal anders dan gedacht..
”Ik had het me allemaal zo anders voorgesteld. De eerste keer terug op kantoor na mijn verlof. Eerlijk, ik had er veel moeite mee om mijn kleine baby achter te laten, zodat ik mijn werkleven weer kon oppakken. Gelukkig kon ik kolven op werk. Op deze manier voelde het gek genoeg tóch een beetje alsof mijn kleine meid bij mij was. Alhoewel, ik dácht dat ik normaal kon kolven. De realiteit bleek heel anders.
Daar zat ik dan, in een overvolle kantoorruimte tussen mijn collega’s. Net weer ingewerkt, na maanden van slapeloze nachten, borstvoeding en luiers verschonen. Mijn baby was thuis, veilig bij de oppas, maar mijn borsten stonden inmiddels weer op knappen. Tijd om te kolven, dus. Maar waar? Ietwat onwennig liep ik naar mijn baas om te vragen waar ik dat precies kon doen. Nu had ik mezelf voorbereid op een klein beetje ongemak, want dit is niet het gesprek dat je dagelijks voert op kantoor. Maar hé, we leven in 2024. Dit zou geen big deal moeten zijn, toch?
Met mijn beste ‘ik-ben-een-professionele-vrouw-die-dit-aangaat’-gezicht vroeg ik dus waar ik kon kolven. Mijn baas, een grote, norse 60-jarige man, keek even ongemakkelijk. Hij kuchte, keek een beetje om zich heen alsof hij een vluchtweg zocht en zei toen zonder blikken of blozen: ‘Nou, het toilet is vrij rustig. Je kunt daar wel zitten.’
Lees ook: Kolven op werk: ‘Ik moest de hele dag met grote natte plekken rondlopen’
Sorry, wát? Ik voelde hoe mijn ogen waarschijnlijk net iets te wijd open sprongen. Het toilet? Mijn gedachten schoten in overdrive. Kolven. Op. Het. Toilet. Ik probeerde mij de situatie voor te stellen: worstelend op de wc-pot met een kolf die klinkt als een op hol geslagen koffiezetapparaat, terwijl collega’s de naastgelegen wc-hokjes in- en uit lopen.
Op dat moment kon ik niks anders dan wat ongemakkelijk lachen en mompelde: ‘Eh, ik kijk wel even.’ Maar in mijn hoofd was ik al een hele woedende brief aan het schrijven aan de Arbodienst. Het toilet? Echt? Alsof ik een soort melkkoe was die zichzelf in het wc-hokje moest parkeren. En het ergste? De wc’s op kantoor waren niet bepaald fris.
Daar stond ik dan, op de gang met mijn kolftas in mijn hand. Vol ongeloof. ‘Het toilet’, herhaalde ik zachtjes tegen mezelf. ‘Het toilet is voor noodgevallen, niet voor de voeding van mijn kind.’ Maar goed, de nood was hoog, mijn borsten stonden op het punt van ontploffen en ik zag weinig andere opties. Dus ik liep naar de wc.
Daar, op die oh-zo-gezellige plee, probeerde ik alles zo hygiënisch mogelijk op te zetten. En dan dat geluid van de kolf.. alsof ik een klein, mechanisch dier in mijn tas had dat wanhopig probeerde te ontsnappen. En ik maar hopen dat niemand me zou horen.
En toen, alsof het universum vond dat het nóg gênanter kon, hoorde ik voetstappen buiten mijn wc-hokje. Het geluid van de kolf was nu het enige dat in de kleine ruimte galmde. De voetstappen kwamen dichterbij. Iemand rammelde aan de deur en vroeg: ‘Gaat het?’ Ik rolde met mijn ogen. ‘Ja hoor’, piepte ik alsof het de normaalste zaak van de wereld was om hier, in dit krappe wc-hokje, melk af te tappen.
Ruim drie kwartier later liep ik met mijn kolftas en mijn verwilderde hoofd zo rood als een boei, weer richting mijn bureau. Ik voelde mij vies, verdrietig en totaal niet serieus genomen door mijn baas. Ik baalde van mijzelf, omdat ik op mijn strepen had moeten staan. En dat deed ik: enkele dagen later nam ik ontslag en hoefde ik nooit meer op dat muffige, kleine toilet te kolven.
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
