Beeld: Getty Images
Amy (40) is samen met Xavier (42). Samen hebben ze dochters Sophie (13), Luna (10) en zoon Bo (8).
“Ik ben een zondagskind; mijn leven heeft, op mijn adoptie na, nooit tegenslagen gekend. En zelfs mijn adoptie zie ik niet als iets negatiefs. Mijn biologische Zuid-Koreaanse ouders konden niet voor me zorgen door de economische situatie in hun land, rond 1980. Dat mijn Nederlandse ouders, die ik beschouw als mijn echte ouders, in hun huis en hart plek voor mij hadden, is iets waarvoor ik ze altijd dankbaar blijf. Ik was anderhalf toen ik per vliegtuig werd afgeleverd op Schiphol, vergezeld door een begeleider van de adoptiestichting. Na mij kregen mijn ouders een biologisch kind, mijn zus Lisette, maar nooit heb ik het gevoel gehad dat er onderscheid bestond tussen ons. Mijn ouders hielden van ons allebei evenveel, vanuit hun tenen – en nog steeds.
Xavier en ik waren al achttien jaar samen, onze kinderen leidden zorgeloze levens op de basisschool, toen ik mijn afkomst plotseling begon te bevragen. Als ik keek naar mijn mooie, gezonde, gelukkige gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen. Steeds vaker kwamen berichten naar buiten in de media dat veel adopties in mijn tijd niet helemaal koosjer waren verlopen, en dat informatie op adoptiepapieren lang niet altijd klopte. Wat als mijn ouders mij helemaal niet vrijwillig hadden afgestaan?
“Als ik keek naar mijn mooie gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen”
En dan was er nog het genetische aspect. Toen Luna op haar vijfde de diagnose astma kreeg, waarmee niemand in ons gezin of de familie van Xavier bekend was, kwam de logische vraag van de kinderarts of het misschien aan mijn kant van de familie zat. Ik had geen idee. Een confronterend moment, want nu ging het om een relatief onschuldige vorm van astma, maar plotseling realiseerde ik me dat er ook ernstiger familiekwalen aan het licht konden komen, en dan had ik geen idee van mijn achtergrond.
Lees ook – De juf: ”Bij deze steen ben ik gevonden’, vertelt de geadopteerde Chi’ >
Of ik echt antwoorden wilde op die vragen wist ik niet. Maar er was geen weg meer terug. Nu ik serieus overwoog mijn biologische ouders – en dus ook de biologische familie van mijn kinderen – te zoeken, kon ik het niet meer van me afzetten. Misschien trok ik een beerput open, misschien zouden we er waardevolle familie bij krijgen. En misschien zouden mijn vragen nooit beantwoord worden. Want dat was natuurlijk ook mogelijk. Ik had geen idee waaraan ik begon toen ik met Xavier naast me aan de keukentafel een mail stuurde naar de adoptiestichting met de mededeling dat ik mijn ouders zocht. Twee maanden later, op de tiende verjaardag van Sophie, kreeg ik mail terug: ze hadden mijn moeder gevonden. Over verjaardagscadeaus gesproken: mijn dochter kreeg zomaar een oma cadeau. Mijn vader bleek op jonge leeftijd overleden.
“Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde”
Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde. ‘Zo makkelijk gaat dat’, schamperde ik naar Xavier, geschokt, blij, doodsbang en verwonderd tegelijk. Mijn biologische moeder stemde in met een ontmoeting, hoorden we een maand later, en dat najaar vlogen we met het gezin naar Seoul. Mijn ouders gingen mee, met de plechtige belofte zich op de achtergrond te houden. Het voelde onlogisch dit zonder hen te doen; zonder mijn biologische moeder en vader hadden mijn ouders mij nooit gehad.
Het weerzien, dat voelde als een eerste ontmoeting, leek in niets op de scènes die je ziet in tv-programma’s. In een kil kamertje van de adoptiestichting schudden we elkaar onwennig de hand. Er waren geen tranen, bovenal voelden we ongeloof. Over dat dit echt gebeurde, niet over de vraag of deze vrouw, bijna een kop kleiner dan ik, echt mijn moeder was. Dwars door Seoul wandelde ik met mijn man achter haar aan. Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred. Mijn ouders liepen ernaast, trots als een pauw.
“Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred”
Inmiddels hebben we al een aantal vakanties samen doorgebracht. In Nederland, in San Francisco waar een deel van mijn Koreaanse familie woont, en we plannen opnieuw een reis door mijn geboorteland. De biologische ketting is hersteld, mijn familie is eindelijk compleet.” Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Schoolgroepsapps met andere moeders, het is voer voor smeuïge en soms ronduit bizarre verhalen. Zo ook het verhaal van Fieke. Zij schoot het cadeau voor de juf aan het eind van het jaar voor en nu weigert een moeder haar deel via de Tikkie te betalen.
Ziggy kiest voor een unieke babynaam voor haar dochter, geïnspireerd door een bekende actrice. Haar moeder vreest echter dat deze keuze tot pesterijen zal leiden.
Sommige situaties zorgen voor sprakeloze momenten. Pas achteraf doet je brein z’n werk en bedenk je je wat je eigenlijk had kunnen doen of zeggen. Florine, moeder van twee kinderen, ervaarde het onlangs in de supermarkt.
Astleigh en Rowan, bekend van Married At First Sight, zijn trotse ouders geworden van een dochtertje. Het stel zit op een roze wolk, maar verbaast zich ook over een situatie: wildvreemden die zomaar je baby in de kinderwagen aanraken. Daar heeft kersverse papa Astleigh nu iets op bedacht: een baby-button.
Het griepvirus heerst en dat betekent dat je als moeder regelmatig met onverwachte momenten moet dealen. Zo ook Maartje, die haar zieke kleuter Esmée een oppepper wilde geven met een warm bad. Dat liep alleen anders dan verwacht.
Het is je vast niet ontgaan: de griep en heerst en hoe! Als je kleintje door het virus is geveld, wil je natuurlijk niets liever dan dat hij of zij zich snel weer kiplekker voelt. Maar wist je dat er dingen zijn die dokters nóóit doen bij griep? Daar kunnen we van leren.
