Beeld: Getty Images
Amy (40) is samen met Xavier (42). Samen hebben ze dochters Sophie (13), Luna (10) en zoon Bo (8).
“Ik ben een zondagskind; mijn leven heeft, op mijn adoptie na, nooit tegenslagen gekend. En zelfs mijn adoptie zie ik niet als iets negatiefs. Mijn biologische Zuid-Koreaanse ouders konden niet voor me zorgen door de economische situatie in hun land, rond 1980. Dat mijn Nederlandse ouders, die ik beschouw als mijn echte ouders, in hun huis en hart plek voor mij hadden, is iets waarvoor ik ze altijd dankbaar blijf. Ik was anderhalf toen ik per vliegtuig werd afgeleverd op Schiphol, vergezeld door een begeleider van de adoptiestichting. Na mij kregen mijn ouders een biologisch kind, mijn zus Lisette, maar nooit heb ik het gevoel gehad dat er onderscheid bestond tussen ons. Mijn ouders hielden van ons allebei evenveel, vanuit hun tenen – en nog steeds.
Xavier en ik waren al achttien jaar samen, onze kinderen leidden zorgeloze levens op de basisschool, toen ik mijn afkomst plotseling begon te bevragen. Als ik keek naar mijn mooie, gezonde, gelukkige gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen. Steeds vaker kwamen berichten naar buiten in de media dat veel adopties in mijn tijd niet helemaal koosjer waren verlopen, en dat informatie op adoptiepapieren lang niet altijd klopte. Wat als mijn ouders mij helemaal niet vrijwillig hadden afgestaan?
“Als ik keek naar mijn mooie gezin, kon ik me niet voorstellen dat een moeder daar ooit vrijwillig afstand van kon doen”
En dan was er nog het genetische aspect. Toen Luna op haar vijfde de diagnose astma kreeg, waarmee niemand in ons gezin of de familie van Xavier bekend was, kwam de logische vraag van de kinderarts of het misschien aan mijn kant van de familie zat. Ik had geen idee. Een confronterend moment, want nu ging het om een relatief onschuldige vorm van astma, maar plotseling realiseerde ik me dat er ook ernstiger familiekwalen aan het licht konden komen, en dan had ik geen idee van mijn achtergrond.
Lees ook – De juf: ”Bij deze steen ben ik gevonden’, vertelt de geadopteerde Chi’ >
Of ik echt antwoorden wilde op die vragen wist ik niet. Maar er was geen weg meer terug. Nu ik serieus overwoog mijn biologische ouders – en dus ook de biologische familie van mijn kinderen – te zoeken, kon ik het niet meer van me afzetten. Misschien trok ik een beerput open, misschien zouden we er waardevolle familie bij krijgen. En misschien zouden mijn vragen nooit beantwoord worden. Want dat was natuurlijk ook mogelijk. Ik had geen idee waaraan ik begon toen ik met Xavier naast me aan de keukentafel een mail stuurde naar de adoptiestichting met de mededeling dat ik mijn ouders zocht. Twee maanden later, op de tiende verjaardag van Sophie, kreeg ik mail terug: ze hadden mijn moeder gevonden. Over verjaardagscadeaus gesproken: mijn dochter kreeg zomaar een oma cadeau. Mijn vader bleek op jonge leeftijd overleden.
“Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde”
Eén mailtje waarmee mijn bestaan compleet veranderde. ‘Zo makkelijk gaat dat’, schamperde ik naar Xavier, geschokt, blij, doodsbang en verwonderd tegelijk. Mijn biologische moeder stemde in met een ontmoeting, hoorden we een maand later, en dat najaar vlogen we met het gezin naar Seoul. Mijn ouders gingen mee, met de plechtige belofte zich op de achtergrond te houden. Het voelde onlogisch dit zonder hen te doen; zonder mijn biologische moeder en vader hadden mijn ouders mij nooit gehad.
Het weerzien, dat voelde als een eerste ontmoeting, leek in niets op de scènes die je ziet in tv-programma’s. In een kil kamertje van de adoptiestichting schudden we elkaar onwennig de hand. Er waren geen tranen, bovenal voelden we ongeloof. Over dat dit echt gebeurde, niet over de vraag of deze vrouw, bijna een kop kleiner dan ik, echt mijn moeder was. Dwars door Seoul wandelde ik met mijn man achter haar aan. Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred. Mijn ouders liepen ernaast, trots als een pauw.
“Oma en kleinkinderen, de pinken in elkaar gehaakt en allemaal dezelfde gedecideerde tred”
Inmiddels hebben we al een aantal vakanties samen doorgebracht. In Nederland, in San Francisco waar een deel van mijn Koreaanse familie woont, en we plannen opnieuw een reis door mijn geboorteland. De biologische ketting is hersteld, mijn familie is eindelijk compleet.” Ontvang elke maand Kek Mama met korting en gratis verzonden op jouw deurmat! Abonneer je nu en betaal slechts €4,19 per editie.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
De oppas in de gaten houden via de babyfoon, je kunt het eigenlijk niet maken. Toch deed Elsa het, en daar is ze achteraf gezien heel dankbaar voor.
Patricia van Liemt is radiopresentator, schrijver en moeder van Maria (14) en Phaedra (11). Elke vrijdag schrijft ze rake, eerlijke, grappige en vooral herkenbare columns over haar leven.
Doe jij als moeder het meest in huis? Van de kinderen naar school brengen tot de boel netjes houden? En merk je dat je partner niet altijd even enthousiast is om de handen uit de mouwen te steken? Het ligt niet aan hem, het ligt aan de sterren. Mannen met deze sterrenbeelden zijn namelijk luie […]
