Bron: Getty Images
Affirmaties, miracle mornings en mealpreppen. Op social media vliegen de zen-hypes ons om de oren, maar werken ze ook? Carrièretijger en moeder van vier, Lisa, kan wel wat meer rust gebruiken, dus dook ze head first in alle trending rituelen op zoek naar haar zen.
Eerlijk gezegd vervloek ik het idee van dit artikel hardop wanneer de wekker om vijf uur ’s ochtends gaat. Terwijl ik met één oog naar het scherm van mijn telefoon loer, knipoogt de sluimerknop verleidelijk terug – alsof zelfs die vindt dat dit een slecht idee is. Met een zacht gegrom wurm ik me tussen mijn twee kinderen uit, die als huishoudfolie aan me vastplakken. Oké, denk ik, dit is niet de goede mindset. De 5 AM Club, miracle morning, of hoe je dit barbaarse ritueel ook wilt noemen, is bedoeld om je dag een goede start te geven. Niet om bloedchagrijnig op de rand van je bed te zitten.
Beneden word ik begroet door Lizzy, onze eenjarige zwarte labradoodle, die normaal gesproken zo enthousiast is dat ze bijna over me heen springt. Maar zelfs zij heeft op dit tijdstip niet meer in zich dan een lauwe natte neus tegen mijn been. Ze is dan ook niet bijster enthousiast als ik de lijn aan haar tuigje vastmaak en haar zachtjes naar de voordeur trek.
Eenmaal buiten klaart mijn humeur een beetje op als de eerste zonnestralen mijn gezicht raken. Buiten is het stil, wat me zowaar de tijd geeft om na te denken. Al snel popt de ene na de andere taak op in mijn hoofd, en voordat ik het weet heb ik mentaal een to-dolijst gemaakt die langer is dan het verlanglijstje van mijn peuter. Precies de ontspanning die ik nodig had.
Nog steeds niet helemaal overtuigd van mijn nieuwe ochtendroutine, open ik de voordeur. Op de drempel blijf ik even staan om het schouwspel in me op te nemen. Het is half zes en op de bank zitten een peuter en een kleuter met haar dat doet denken aan een stormachtige nacht, klaarwakker, televisie te kijken. Tot zover de rust, bedankt miracle morning.
‘Dit barbaarse ritueel is bedoeld als goede start van je dag, niet om bloedchagrijnig van te worden’
In de dagen die volgen, geef ik de miracle morning toch nog een paar kansen. Ik mediteer, lees, wandel, doe yoga en ballet, maar diep vanbinnen zou ik het liefst mijn bed in duiken. Ik besluit miracle morningfan en hoofdredacteur van BEDROCK Annemarie Hartsuiker te vragen wat zij nu precies zo geweldig vindt aan dat vroege opstaan.
“Dat eerste uurtje van de dag heb ik nog veel energie, dan maak ik mijn hoofd leeg en word ik door helemaal niemand gestoord, alles staat nog uit en de wereld is nog een beetje stil. Daarom vind ik dat het fijnste moment van de dag. Ik lees nu bijvoorbeeld iedere morgen een stukje uit een boek van Brianna Wiest. Een heel mooi boek met korte intenties en motiverende woorden waar ik kracht uit put – en ik drink lekker een koffietje. Dat is echt een moment voor mezelf. Daarnaast doe ik altijd iets van een work-out. Dat kunnen 10.000 stappen zijn, maar ook yoga of buikspieroefeningen. Ik hoor vaak dat je als moeder niet vijf keer per week kunt sporten, maar dat kan dus wél als je een uur eerder opstaat. En als ik heb bewogen dan heb ik echt het gevoel: I did something good, en dan begin ik de dag ook met een goed gevoel.”
Als ik Annemarie zo hoor, bekruipt me bijna een schuldgevoel dat ik niet zo’n perfecte ochtendroutine op de rit krijg. Maar laten we eerlijk zijn, ik weet precies waar het probleem ligt. Annemarie gaat ’s avonds braaf op tijd naar bed, terwijl ik om twaalf uur nog languit op de bank series aan het bingen ben. Natuurlijk zou ik eerder kunnen gaan slapen, maar als mijn pubers om tien uur eindelijk naar bed gaan, geniet ik er gewoon van om nog even een uurtje of twee voor mezelf te hebben. Nee, ik lees dan geen motiverende boeken en doe al helemaal geen late night yoga-sessie. Ik kijk naar B&B vol liefde of, erger nog, Ex on the beach. Maar hé, het is wél mijn momentje van rust. Als we dat nu gewoon een miracle evening routine noemen, klinkt het ook best lekker toch?
Nou goed, geen miracle morning voor mij dus. Maar waar ga ik dan zen van worden? Al bladerend door ons lokale suffertje valt mijn oog op een cacao ceremonie in de buurttuin. Dat ga ik doen, denk ik direct. En binnen drie minuten heb ik me ingeschreven.
Twee weken later zit ik op mijn fietsje naar de buurttuin waar ik onder de appelbomen word begroet door Sandra. Ze oogt eind veertig en heeft haar donkere krullen in een knot hoog op haar hoofd gebonden. Ik mag plaatsnemen op een van de kleedjes die in een kringetje zijn neergelegd. Terwijl ik met mijn ogen de andere deelnemers scan, van een kalende man met bergschoenen tot een meisje van begin twintig met dreads, maakt Sandra de cacao klaar. Ze geeft wat uitleg en dan drinken we in stilte onze cacao.
Het is warm, sterk, kruidig, een beetje bitter en eerlijk gezegd niet echt lekker. Maar natuurlijk drink ik het met een uitgestreken gezicht tot de laatste druppel op. Daarna doen we een begeleide meditatie en mogen we wat opschrijven in een dagboekje.Geleide meditaties doe ik wel vaker, dus daar kan ik gelukkig wel van genieten. Maar van de cacao zelf? Tja, daar merkte ik weinig van – behalve dan dat ik nu weet hoe modder waarschijnlijk smaakt. Tijdens de nabespreking variëren de ervaringen van kleurrijke openbaringen tot een vrouw die heerlijk heeft liggen slapen. Zelf zweef ik ergens in het midden. Het was ontspannend, maar… ik ben nog steeds gewoon mezelf.
Toch heeft deze ervaring me eigenlijk wel één openbaring opgeleverd, al is het een hele andere dan ik had verwacht. Mijn miracle evening kan namelijk wel wat meer diepgang gebruiken. No offense MTV, maar ik heb toch het gevoel dat ik hersencellen verlies als ik nog één keer de Tablet of Terror hoor.
Plotseling moet ik denken aan mijn vriendin Amarins, die me ooit vertelde dat ze aan journalling doet. Misschien is dat wel iets voor mijn miracle evening, denk ik hoopvol en de volgende dag besluit ik haar om advies te vragen.
Amarins vertelt dat ze tijdens haar zwangerschapsverlof is begonnen met het bijhouden van een journal, omdat haar man voor werk een tijdje weg was. “Ik vond het zo fijn dat ik ermee door ben gegaan. Iedere avond schrijf ik wat, het hoeft niet lang te zijn. Vaak zet ik in één zin neer wat ik die dag heb gedaan en eronder hoe ik me voelde.”
Dat kan ik ook wel, denk ik direct, en vol goede moed schaf ik een prachtig notitieboekje en een bijpassende pen aan, want het moet natuurlijk wel Instagram-waardig zijn. Vervolgens geef ik mijn miracle evening een kleine upgrade. Iedere avond rond half elf neem ik een heerlijk bad met een boek. Of oké, soms de Donald Duck. Daarna doe ik een korte meditatie en schrijf ik wat in mijn dagboekje. En eerlijk is eerlijk, het bevalt me eigenlijk best goed.
Toch is het nog niet helemaal je-van-het, bedenk ik me, wanneer ik ’s ochtends ontdek dat het brood en fruit op zijn en ik dus om 7 uur in mijn joggingbroek naar de winkel moet racen om de broodtrommels te vullen. Een miracle morning is misschien niets voor mij, maar laten we eerlijk zijn: mijn ochtendroutine kan ook wel een verbeteringsslag gebruiken. Want als je ’s ochtends meer tijd doorbrengt met de supermarktmedewerkers dan met je kinderen, gaat er ergens iets mis.
Nu zie ik al tijden de ene na de andere mealpreppende supermoeder voorbijkomen op social media, met hun jaloersmakende Sunday Reset. In één dag krijgen ze het hele huis aan kant, terwijl ze ook nog eens een voorraad gezonde ontbijtjes, lunches en diners voorbereiden voor de hele week. Misschien moet ik dat ook maar eens proberen, denk ik optimistisch op zondagochtend.
Toegegeven, ik heb een schoonmaakster die het huis al van top tot teen schoonmaakt, maar ik kan wél op zondag even een heerlijk deep cleaning-sessie doen. Dus vol goede moed stort ik me op de keukenkastjes. Tegen de middag heb ik ze zó netjes georganiseerd dat Marie Kondo er een puntje aan kan zuigen. Maar dan ben ik er nog niet. Nee, dan begint het échte werk pas: mealpreppen. Ontbijt, lunch, diner en tussendoortjes voor 7 dagen en 6 personen gaat me natuurlijk niet lukken. Dus besluit ik voor twee dagen avondeten te maken en voor de hele week broodtrommels en gezonde tussendoortjes.
Zo’n drie uur later is mijn net gepoetste keuken een waar slagveld. De uien van de pompoensoep hebben een innige omhelzing gevonden met de bananen voor het bananenbrood, en ik ben ondertussen bezig met het smeren van achtduizend boterhammen die één voor één in diepvrieszakjes verdwijnen. Om vijf uur ben ik helemaal kapot. Ik sta al uren in de keuken met als resultaat: anderhalve avondmaaltijd, één aangebrand bananenbrood en lunch voor vier dagen. Dit is niet mijn idee van een relaxte zondag. Tenzij je relaxen definieert als een lichte vorm van zelfkastijding.
‘Het resultaat: anderhalve avondmaaltijd, één aangebrand bananenbrood en lunch voor vier dagen’
Tijdens mijn vernieuwde miracle evening overweeg ik waar ik nou écht wat aan zou hebben. Ik denk aan mijn eigen ochtenden vroeger. Mijn moeder die versgeperste sinaasappelsap serveerde en met z’n allen aan tafel ontbijten. Dat wil ik ook voor mijn kinderen. Oké, minus de verse sinaasappelsap, sorry mam, er zijn grenzen.
Toch is er iets anders wat ik wél van mijn moeder wil overnemen voor onze ochtendroutine, namelijk de affirmatiekaartjes. Dertig jaar geleden, nog ver voordat affirmaties een hit waren op TikTok, was mijn moeder namelijk al een pionier. Elke ochtend liet ze ons een kaartje trekken met teksten als: ‘Ik ontmoet allemaal vrolijke mensen!’ en ‘Ik mag een eigen mening hebben’. Destijds deed ik dat uiteraard met een gezonde dosis frisse tegenzin. Maar nu ik zelf moeder ben, wil ik dit met liefde bij mijn eigen kinderen opdringen.
Dus daar zitten we dan, de volgende ochtend, keurig aan een gedekte tafel alsof we in een Nutella-reclame spelen. Affirmatiekaartjes, yoghurt, boterhammen en fruit staan op tafel. De broodtrommels die ik de avond ervoor met militaire precisie heb voorbereid, staan netjes in de koelkast te wachten, en wonder boven wonder heb ik zelfs tijd om mijn thee warm te drinken. Ja, ik begin bijna te geloven dat ik mijn leven écht iets meer zen heb gemaakt. Maar goed, het is nog vroeg – de zen-test komt pas als iemand zijn melk omgooit of als ze ruzie krijgen over wie het kaartje mag voorlezen.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
We hoeven het jullie niet te vertellen, maar het leven met kinderen is duur. En het wordt alleen nog maar duurder, want de vaste lasten gaan ook in 2025 weer flink omhoog.
Bella en Martin zijn hartstikke verliefd, maar toch komt seksen er nauwelijks van. Is het niet de baby die huilt, dan is het wel een ander kind dat het vuurtje weer weet te doven.
Of je nu uit een warm nest komt of niet, je neemt altijd wel iets mee uit z’n jeugd waar je later mee worstelt. Wil je dat soort patronen doorbreken, misschien omdat je nu zelf een gezin hebt, dan is een familieopstelling geen slecht idee.
Daisy is de trotse moeder van een dochter, maar toen haar relatie strandde, kwam ook haar hoop op een groot gezin in gevaar. Om verlost te zijn van de tijdsdruk liet Daisy haar eicellen invriezen. “Ik hield het stil, want ik was bang voor negatieve reacties.”
Honderden manieren om je kinderen op te voeden, allemaal goed en wel, maar juf Ineke moet op school érgens de grens trekken.
Dat je partner zich af en toe ontpopt als een totaal onverantwoorde opvoeder is al irritant, maar dat ie jouw bezwaren niet serieus neemt, slaat werkelijk alles.
