Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.
Anna: “Ik ben altijd iemand geweest die wist wat ze wilde in het leven. Al van kleins af aan droomde ik ervan om moeder te worden. Toen ik jong was, speelde ik met poppen, later fantaseerde ik over hoe mijn leven eruit zou zien als ik ooit kinderen had. En toen, op mijn 28ste, was die droom groter dan ooit. Mijn eierstokken rammelden zó hard, het leek alsof mijn lichaam zelf om een baby schreeuwde.
Er was alleen één probleem: mijn vriend. Hij was toen 25, drie jaar jonger dan ik, en zijn kinderwens zat nog ergens ver in de toekomst. Hij zei dat hij op een dag wel kinderen wilde, maar nog niet. Hij was net klaar met een lange studie, had zijn eerste vaste baan waar hij op wilde focussen en vond dat we eerst moesten verhuizen en sparen voordat we aan kinderen konden denken. Begrijpelijk, misschien. Maar voor mij voelde het alsof ik geen tijd te verliezen had.
Om me heen kregen mensen steeds vaker kinderen. Of misschien lette ik er meer op, omdat ik er zo mee bezig was. Ik voelde me jaloers. Ik verlangde er ook naar een een baby in mijn buik te hebben. Ik weet niet hoe ik het moet uitleggen, maar het werd bijna een soort obsessie. Hoe meer ik me besefte dat het voor mij voorlopig nog niet zou gebeuren, hoe sterker het gevoel werd dat ik moeder wilde worden. En wel zo snel mogelijk. Af en toe begon ik erover bij mijn vriend, in de hoop dat hij van gedachten was veranderd. Maar hij bleef erbij: hij was er nog niet klaar voor.
Ik was ervan overtuigd dat je nooit écht klaar bent voor een kind. Je weet immers niet echt wat je te wachten staat, zelfs niet als je wel een kinderwens hebt. Je groeit in die rol, dacht ik. Bovendien hadden we elkaar en genoeg liefde, dus waarom zouden we wachten? Wat betreft ons huis en de financiële situatie: ik was, en ben nog steeds, van mening dat een kind niet vanaf de geboorte een eigen kamer hoeft te hebben. Verder kun je alles zo duur maken als je zelf wil. Liefde is het belangrijkste. Iets in mij had sterk het gevoel dat hij zijn gedachten wel zou bijstellen zodra er een baby was. Zodra hij de eerste echo zou zien, de schopjes in mijn buik zou voelen en voor de eerste keer zijn kind in zijn armen zou houden. Dat hield ik mezelf voor.
Toen nam ik een beslissing waar ik nog elke dag aan denk: ik stopte stiekem met de pil. Eerst hoopte ik dat het vanzelf zou gebeuren, maar na drie maanden zonder resultaat besloot ik ovulatietesten te gebruiken. Ook dit deed ik stiekem. Ik verstopte ze tussen mijn kleding en stopte ze na gebruik in mijn werktas om buiten in een prullenbak te kunnen gooien. Want als hij hier achter zou komen, was het natuurlijk meteen klaar met ons. Twee maanden later was ik zwanger. Toen ik die positieve test in mijn handen hield, voelde ik een mix van euforie, paniek en… schuldgevoel. Wat had ik gedaan?
Ik hield het voor mezelf en al snel was ik er weer van overtuigd dat het allemaal goed zou komen. Na twee weken gaf ik bij mijn vriend aan dat ik niet ongesteld was geworden en me zorgen maakte. Samen deden we de test, die natuurlijk positief was. Ik reageerde net zo geschrokken als hij en gooide het erop dat ik vast zwanger was geraakt doordat de pil niet had gewerkt toen ik buikgriep had. Hij geloofde me zonder vragen te stellen, wat mijn schuldgevoel alleen maar erger maakte. Stiekem hoopte ik dat hij toch enthousiast zou zijn, al was het maar een beetje. Maar dat was niet zo. Misschien had het tijd nodig, dacht ik.
Op zijn manier was hij best betrokken bij de zwangerschap. Zeker voor iemand die eigenlijk niet op een kind zat te wachten. Hij ging mee naar de echo’s, hielp met het kiezen van babyspullen en zorgde voor me als ik me niet goed voelde. Maar ik merkte ook dat hij het allemaal met minder plezier deed dan ik. Het was omdat het moest.
Fast forward: onze dochter werd geboren, en hoewel ik dolblij was met haar, was het gezin waar ik op hoopte nergens te bekennen. Mijn vriend houdt zielsveel van haar, maar hij was niet de vader en vriend waar ik op had gehoopt. Hij bleef veel bezig met zijn werk en ging nog vaak uit met vrienden. Ik zat thuis, alleen met de baby. We kregen steeds meer ruzie, vooral over de rolverdeling. Na een halfjaar besloten we uit elkaar te gaan.
Nu heeft mijn dochter een vader die ze om het weekend ziet. Ze is het licht van mijn leven, en ik ben zó dankbaar dat ik haar heb. Maar het knaagt nog altijd aan me. Ik heb mijn ex een rol gegeven waar hij niet om had gevraagd. Ik heb hem die keuze ontnomen. En ik heb mijn dochter ook een aanwezige vader en een stabiel gezin ontnomen. Dat besef doet pijn.
Heb ik destijds de juiste beslissing genomen? Waarschijnlijk niet. Ik koos voor mijn eigen kinderwens zonder te denken aan de mensen om me heen. Ik kan het niet meer terugdraaien en zou mijn dochter voor geen goud willen missen, maar wil wel anderen behoeden om dezelfde fout te maken: een kind neem je pas als je er beiden achter staat.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een kinderwens hebben is een verlangen dat diep van binnen kan branden. Maar wat als jouw wens zó groot is, dat je een grens overschrijdt? Anna (28) deelt haar verhaal over een beslissing die haar leven voorgoed veranderde – en waar ze nog steeds mee worstelt.Anna: “Ik ben altijd iemand geweest die wist wat ze […]
Onverwacht een brief krijgen van Jeugdzorg, dat ze een melding hebben gekregen van mishandeling en bij je langs willen komen. De schrik van elke ouder. Het overkwam Chantal.
Elke maandag vertelt een moeder over het moment in het moederschap waarop het even he-le-maal misging.
Rekeningen na een avondje uit: de ene wil om en om betalen, de ander liever splitten. Hoe dan ook, het kan toch lastige situaties opleveren. Zo ook voor Felicia en haar vriend, die opdraaiden voor de rekening van hun vrienden.
Soms kom je er niet uit in je eentje en kun je wel wat advies gebruiken. Elke dinsdag vertelt een lezeres daarom over haar dilemma.
Een onbegrijpelijk fenomeen. Zo noemt presentator en ondernemer Kaj Gorgels het vaderschap. In Switched-On de podcast vertelt hij meer over hoe hij de eerste maanden met zijn zoon beleefde en wat zijn allergrootste missie is als kersverse vader.
