Beeld: Getty
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Sandra: “Mijn dochter Emily is inmiddels 16 jaar. Ze is een slimme, zelfstandige meid met een flinke dosis humor en we delen alles met elkaar. Nou ja, bijna alles. Want wat ze niet weet, is dat ik ooit haar pols heb gebroken. Dat weet niemand.
Het gebeurde op een zonnige middag in het park, toen Emily nog maar net 2 jaar oud was. Ze was een ondernemend peutertje, vol energie en altijd in voor avontuur. Die dag waren we aan het spelen. Ik hield haar aan beide handjes vast terwijl ik haar in de rondte zwierde. Ze gierde het uit van het lachen. Totdat het misging.
Bij de zoveelste zwaai hoorde ik een akelige knak. Het geluid deed mijn hart ineenkrimpen. En toen kwam de krijs. Niet zomaar een huilbui, maar een rauwe, hartverscheurende schreeuw. Ik zette haar meteen neer, terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen. Ze hield haar kleine armpje stijf tegen haar lijfje gedrukt en ik wist meteen dat er iets goed mis was.
We zijn zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn hoofd tolde van de emoties: schuld, schaamte, angst. Ik wist dat ik een fout had gemaakt. Iedereen weet immers dat je een kind nooit aan de polsen moet optillen of ronddraaien, maar op dat moment had ik er niet over nagedacht. Hoe kon ik zo dom zijn geweest?
Toen we thuis waren, durfde ik de waarheid niet aan mijn man te vertellen. Ik schaamde me zó diep. Ik vertelde dat ze was gevallen van een speeltoestel. Hij geloofde me, natuurlijk – waarom zou ik daarover liegen? Emily was te jong om zelf te kunnen vertellen wat er was gebeurd, dus ik kwam ermee weg.
Emily bleef huilen, dus het duurde niet lang voordat we naar de eerste hulp gingen. Misschien was het gewoon gekneusd, hield ik mezelf voor. Maar diep vanbinnen wist ik ook wel dat ik mezelf voor de gek hield.
In het ziekenhuis vroeg de arts wat er precies was gebeurd. Ik loog opnieuw. De arts knikte begripvol en begon haar pols te onderzoeken. Maar ik voelde me alsof ik onder een vergrootglas lag. Wist hij dat ik loog? Kon hij aan me zien hoe erg ik me schaamde? Haar pols bleek gebroken.
Ik heb de waarheid nooit verteld. Emily heeft geen herinnering aan die middag in het park, en mijn man heeft nooit vermoed dat er meer speelde dan ik vertelde. Toch heb ik het nooit helemaal los kunnen laten, ondanks dat ze er niks aan over heeft gehouden. Ik denk zelfs dat we nu met zijn allen om zouden kunnen lachen. Maar ik durf het niet, niet na al die jaren.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
