Beeld: Getty
Iedere ouder maakt weleens een fout, maar sommige momenten blijven je voor altijd achtervolgen. Wat begon als een onschuldige speelsessie in het park, veranderde voor Sandra in een schuldgevoel dat ze al 14 jaar met zich meedraagt.
Sandra: “Mijn dochter Emily is inmiddels 16 jaar. Ze is een slimme, zelfstandige meid met een flinke dosis humor en we delen alles met elkaar. Nou ja, bijna alles. Want wat ze niet weet, is dat ik ooit haar pols heb gebroken. Dat weet niemand.
Het gebeurde op een zonnige middag in het park, toen Emily nog maar net 2 jaar oud was. Ze was een ondernemend peutertje, vol energie en altijd in voor avontuur. Die dag waren we aan het spelen. Ik hield haar aan beide handjes vast terwijl ik haar in de rondte zwierde. Ze gierde het uit van het lachen. Totdat het misging.
Bij de zoveelste zwaai hoorde ik een akelige knak. Het geluid deed mijn hart ineenkrimpen. En toen kwam de krijs. Niet zomaar een huilbui, maar een rauwe, hartverscheurende schreeuw. Ik zette haar meteen neer, terwijl ik mijn paniek probeerde te verbergen. Ze hield haar kleine armpje stijf tegen haar lijfje gedrukt en ik wist meteen dat er iets goed mis was.
We zijn zo snel mogelijk naar huis gegaan. Mijn hoofd tolde van de emoties: schuld, schaamte, angst. Ik wist dat ik een fout had gemaakt. Iedereen weet immers dat je een kind nooit aan de polsen moet optillen of ronddraaien, maar op dat moment had ik er niet over nagedacht. Hoe kon ik zo dom zijn geweest?
Toen we thuis waren, durfde ik de waarheid niet aan mijn man te vertellen. Ik schaamde me zó diep. Ik vertelde dat ze was gevallen van een speeltoestel. Hij geloofde me, natuurlijk – waarom zou ik daarover liegen? Emily was te jong om zelf te kunnen vertellen wat er was gebeurd, dus ik kwam ermee weg.
Emily bleef huilen, dus het duurde niet lang voordat we naar de eerste hulp gingen. Misschien was het gewoon gekneusd, hield ik mezelf voor. Maar diep vanbinnen wist ik ook wel dat ik mezelf voor de gek hield.
In het ziekenhuis vroeg de arts wat er precies was gebeurd. Ik loog opnieuw. De arts knikte begripvol en begon haar pols te onderzoeken. Maar ik voelde me alsof ik onder een vergrootglas lag. Wist hij dat ik loog? Kon hij aan me zien hoe erg ik me schaamde? Haar pols bleek gebroken.
Ik heb de waarheid nooit verteld. Emily heeft geen herinnering aan die middag in het park, en mijn man heeft nooit vermoed dat er meer speelde dan ik vertelde. Toch heb ik het nooit helemaal los kunnen laten, ondanks dat ze er niks aan over heeft gehouden. Ik denk zelfs dat we nu met zijn allen om zouden kunnen lachen. Maar ik durf het niet, niet na al die jaren.”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een gepensioneerde basisschoolleraar geeft op het TikTok-account van haar dochters (@elenanico22) een belangrijk advies aan ouders. Ze deelt de grootste fout die ze vaders en moeders in de opvoeding heeft zien maken tijdens haar decennialange carrière. En het is simpeler dan je denkt.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
Een leerkracht vertelt iedere week aan Kek Mama wat ze meemaakt. Deze keer: Juf Ellen (31) geeft les aan groep drie.
