Beeld: Canva
Je denkt dat je iemand in huis haalt om op je kinderen te passen, maar intussen wordt je voorraadkast geplunderd en verdwijnen er sieraden. Wat begon als een klein vermoeden, groeide bij Carla uit tot een regelrechte mini-detectivezaak.
Carla: “We hadden eindelijk een oppas gevonden. Geen puber met glitternagels en een TikTok-verslaving, maar een lieve, oudere dame. Ze heette Rosa, had een zachte stem en gaf me het gevoel dat ik mijn kinderen achterliet bij een warme, knuffelige oma. De kinderen waren dol op haar. Ik ook, in het begin.
Na een paar weken begon ik dingen te merken. Kleine dingen. Zo was het toiletpapier altijd ineens op, terwijl ik net een nieuw pak had gekocht. Alsof we een groep backpackers in huis hadden die allemaal buikgriep hadden opgelopen. Maar goed, je weet hoe dat gaat: druk gezin, hoofd vol to-do’s, waarschijnlijk gewoon verkeerd onthouden.
Tot de crackers er ook aan gingen. Ik heb drie kinderen, maar het leek alsof iemand dagelijks twee pakken soldaat maakte. Ik begon kinderachtig de wc-rollen te tellen. Vlak voordat ik de deur uitging, noteerde ik het aantal. En elke keer als ik thuiskwam na een dag werken en Rosa was geweest, was er weer een rol verdwenen. Zelfs de doos tissues op mijn nachtkastje waren een keer foetsie. Toen wist ik: dit is niet zomaar slordigheid, dit is structureel.
Toch zei ik er niets van. Want wat als ze het moeilijk had? Het waren geen grote dingen. Misschien vond ze het gênant om te vragen. Misschien dacht ze dat ik het toch niet zou merken. Dus ik liet het gaan. Dom, achteraf.
Want het ging steeds verder. Er zat ineens minder geld in de spaarpotten van de kinderen. Cadeaubonnen die ik had gekregen voor mijn verjaardag – allemaal netjes in een lade in de keuken – verdwenen. En op een dag was ik een ring kwijt. Geen HEMA-sieraad, maar een duur goud exemplaar. Dat was de druppel. Ik besloot dat ik haar op heterdaad moest betrappen.
Ik legde expres een stapeltje biljetten in de rommellade in de keuken – nonchalant, alsof ik het vergeten was – en pakte een oude webcam die ik ooit had gebruikt om de kittens te bespioneren. Ik richtte hem precies op die plek. Rosa had niets door.
En ja hoor. Daar zat ze, met haar vriendelijke gezicht en haar theetje, terwijl ze zonder blikken of blozen een paar briefjes in haar jaszak schoof. Mijn hart brak. Niet zozeer om het geld, maar om het vertrouwen. Ik voelde me besodemieterd.
Die avond confronteerde ik haar. Ze ontkende, natuurlijk. Ik liet haar de beelden zien. Ze keek me aan, beet op haar lip en wist dat ze verloren had. Ik heb haar natuurlijk direct ontslagen. Geen discussie, geen welles-nietes. Klaar.
Ik heb er verder geen werk van gemaakt. Geen aangifte, geen gedoe. Maar de oppastijd is wel voorbij. De kinderen gaan nu gewoon naar de BSO. Duurder, logistiek onhandiger, maar ik slaap een stuk rustiger. En mijn crackers blijven nu tenminste een week liggen.”
Maya moest bijna aan de beademing toen de oppas haar een Tikkie van €800 stuurde. Je leest het hier.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
Je zou denken dat volwassenen met een hoge functie en flink salaris allemaal begonnen met een bibliotheekkaart op hun tweede en elke avond luisterden naar literaire meesterwerken bij het zachte licht van een nachtlampje. Dat zit toch anders.
