Beeld: Mark Groeneveld
Dat het leven vaak niet zo loopt als verwacht, weet Gooische moeder Pauline Wingelaar als geen ander. Een gesprek over de baby die ze verloor, haar innerlijke moeder gans en het dealen met brutale monden.
Een gekke week dit, steekt Pauline meteen van wal, eentje waartegen ze best wel opzag. Niet omdat ze jarig is – want hé, Pauline houdt wel van een feestje – maar vooral omdat deze week oorspronkelijk haar uitgerekende datum was. “Stiekem hoopte ik dat Belle op mijn verjaardag geboren zou worden, dat leek me zo gezellig.”
Het liep anders. In september vorig jaar beviel Pauline na slechts 22 weken zwangerschap van haar dochter. Niet lang na haar geboorte overleed Belle. Uiteraard een enorm verdriet voor Pauline, haar man Harmen, maar ook voor hun zoontjes Reinier (6) en Diederik (4). “Het is interessant om te zien dat de kinderen totaal anders reageerden dan verwacht. Zo dacht ik dat het Diederik, de ondeugende van de twee, weinig zou boeien.
“De jongens reageerden heel anders op haar overlijden dan we verwachtten”
Het tegenovergestelde blijkt het geval: hij vertelt te pas en te onpas over zijn zusje dat nu een sterretje is, laatst nam hij een extra Happy Meal-speeltje mee voor Belle, of ik krijg een pop in mijn handen geduwd: ‘Kijk mama, deze baby is ook dood.’ Hij is er echt mee bezig. Gelukkig wel op zijn eigen kinderlijke manier; het ene moment vraagt hij hoe Belle uit mijn buik is gehaald, maar voor ik antwoord kan geven, vraagt hij alweer om een snoepje.
Daarentegen is Rein, de oudste en ogenschijnlijk de meest gevoelige, juist een beetje klaar met het onderwerp. ‘Dat gezeik met die baby!’ riep hij een keer. Dat snap ik ook wel, het waren geen leuke weken; omdat ik met gebroken vliezen platlag, kon ik niet voor hem zorgen en hij zag zijn moeder verdrietig zijn. Kortom: die baby was alleen maar gedoe. Een dag na de bevalling zei Rein: ‘Ah fijn, nu kun jij me weer aankleden, dan hoeft papa dat niet te doen.’ Kinderen zijn heel praktisch: de baby is er niet meer en door, lekker terug naar normaal.”
Ondanks haar verdriet heeft de situatie met Belle Pauline bewuster gemaakt van haar geluk. “Er gebeuren zoveel vreselijke dingen om me heen; een jonge moeder die de diagnose kanker krijgt, een kind dat ongeneeslijk ziek is – voorheen dacht ik dat zwanger zijn en kinderen krijgen alleen maar mooi en leuk was. Ik stond er nooit bij stil dat er ook veel verdriet bij komt kijken. Natuurlijk is het vreselijk wat ik heb meegemaakt, maar ik heb Belle nooit echt leren kennen, ik kende haar karakter niet en… ik bén al moeder, wat dat betreft mag ik in mijn handjes knijpen.” Na een stilte vervolgt ze: “Ik ging van een roze wolk naar een grijze wolk, dat was keihard, maar ik tel elke dag mijn zegeningen.” Oog in oog komen te staan met de kwetsbaarheid van het leven heeft haar ‘zweveriger’ gemaakt. “Tijdens de bevalling verloor ik veel bloed, ik was zo slap als een vaatdoek, toch moest en zou ik drie dagen later naar het schoolplein om Rein uit te zwaaien op schoolreisje. Ik wilde geen moment meer missen.”
Lees ook – Pauline Wingelaar herdenkt overleden dochtertje Belle: ‘Ik mis je’ >
Inmiddels kleedt Pauline ’s ochtends de kinderen dan ook inderdaad weer zelf aan. Met één groot verschil: ze weet nu dat Harmen dit ook kan als het nodig is. “Het verbaasde me echt hoe Harmen alles in goede banen wist te leiden in de weken dat ik in het ziekenhuis lag. Dat de kinderen elke dag aangekleed, gevoed en met volle lunchbakjes naar school vertrokken… wauw, ik had hem duidelijk onderschat. En dan bracht hij me tussen de bedrijven door ook nog groentesapjes! Harmen vocht als een leeuw voor mij en ons gezin, ik ben waanzinnig trots op die man.”
“Harmen vocht als een leeuw voor mij en ons gezin, ik ben waanzinnig trots op die man”
Al is het stel al vijftien jaar samen, het bewijst voor Pauline eens te meer dat ze echt op hem kan bouwen. “Je trouwt in voor- en tegenspoed, maar je moet het eerst nog maar eens zien. Zo’n heftige gebeurtenis kán mensen uiteendrijven. Natuurlijk zijn er ook lastige momenten; ik praat bijvoorbeeld vrij makkelijk over mijn verdriet, terwijl Harmen een binnenvetter is. Op Oudejaarsdag leidde dat tot een explosie.
Ik vond het een moeilijke dag, we sloten het jaar af wat Belles jaar had moeten zijn; ik was opvliegend, had een kort lontje. We kregen enorme ruzie en zeiden een hoop lelijke dingen tegen elkaar. Gelukkig waren de kinderen niet thuis, ik heb Harmen nog nooit zo hard horen schreeuwen – al zijn frustraties en opgekropte tranen kwamen eruit, hij was er een weeklang schor van. ‘Ik heb óók verdriet!’ schreeuwde hij vanuit zijn tenen. Dat was heftig, maar wel goed, want: misschien ging ik inderdaad voorbij aan zijn verdriet. Feitelijk heeft deze situatie ons alleen maar hechter gemaakt; bovendien vind ik Harmen extra aantrekkelijk nu hij nog meer laat zien dat hij voor mij en zijn gezin staat.”
Vijftien jaar terug leerden Pauline en Harmen elkaar kennen. Eigenlijk was het ook Harmen die ervoor zorgde dat heel Nederland met Pauline kennismaakte in de realityshow Echte Gooische meisjes. “Harmen hockeyde destijds in hetzelfde team als Reinout Oerlemans, waardoor ik een stageplek bij Eyeworks bemachtigde. Ik begon achter de schermen bij programmaontwikkeling, maar belandde uiteindelijk op tv. Harmen vindt het dan ook heerlijk om te zeggen dat ik ‘mijn hele leven’ aan hem te danken heb”, lacht ze. Dat de twee samen nog steeds plezier hebben, is duidelijk – het ouderschap versterkte dat alleen maar. “Toen ik Harmen ineens als vader zag, werd ik opnieuw verliefd op hem. Dat de man van wie ik hou nu ook de vader is van mijn kinderen vind ik ongelooflijk intiem – en aandoenlijk.”
Binnen alle hectiek van het gezinsleven proberen ze regelmatig tijd voor elkaar te nemen. “Afgelopen jaar zijn we enorm op onze plek gezet. Hierdoor roepen we sneller én bewuster: ‘We gaan lekker een weekendje weg of uit eten, we doen het gewoon!’ Tijdens mijn eerste zwangerschap werd ik aangesproken door een oudere meneer. Hij feliciteerde me en adviseerde me zoveel mogelijk te genieten van deze tijd, maar drukte me op het hart om vooral aandacht voor elkaar te houden. Wat een gelul, dacht ik in die beginperiode, alles draaide om mijn kinderen, Harmen kwam ergens op plek zoveel.
“Het is belangrijk om af en toe eens geen ouder te zijn”
Maar inmiddels begrijp ik wat hij zei: het is belangrijk om af en toe eens geen ouder te zijn. Daarvoor hoef je niet meteen op vakantie, het is ook heerlijk om samen een film te kijken of een spelletje te doen als de kinderen op bed liggen. Sterker nog: vaak heb ik ’s avonds geen puf meer om me op te tutten voor een dinertje, dan kruip ik net zo lief tegen Harmen aan op de bank. En dat is ook goed.”
Als enig kind in een gezin dat in ’t Gooi woonde was Pauline best wel gewend dat het leven om haar draaide. Het was me, myself and I, zegt ze daarover hard lachend. Maar dat zou het niet voor altijd blijven, want één ding was al duidelijk: ze wilde niets liever dan kinderen. “Ik was wel zo verstandig – of ouderwets – dat ik eerst een studie wilde afronden, een man vinden en trouwen. Maar daarna, het liefst een heel elftal! En als zwanger worden makkelijk was gegaan, zonder ivf-trajecten, was dat misschien ook wel gebeurd. Ik ben nou eenmaal een echte moeder Gans.” En dát kwam bijzonder goed uit, want man Harmen had warme herinneringen aan zijn jeugd met een moeder die hem elke middag na school thuis opwachtte met een kopje thee. “Hij zei direct dat hij dat ook graag zou willen voor zijn kinderen, als het financieel mogelijk zou zijn. Ik, als geboren moederkloek, schrok daar niet van. Ik had er alles voor over om moeder te worden. En wat dat betreft ben ik ook totaal niet geëmancipeerd: ik vond het zelfs een geweldig idee dat Harmen zou werken en ik het thuis zou regelen met de kinderen.”
“Als ik morgen de loterij win, word ik een gezellige huismoeder”
Maar hoewel het Paulines plan was om thuisblijfmoeder te worden, had het universum een ander plan. “Ik kreeg een programma op Linda.tv, rolde van daaruit door naar Instagram en werd influencer, gevolgd door een programma bij Videoland. In plaats van thuisblijfmoeder run ik nu mijn eigen business en moet ik kostbare tijd juist heel zorgvuldig inplannen. Ik vind het wel lekker om mijn eigen boterham te verdienen. En toch… als ik morgen de loterij win, word ik een gezellige huismoeder die de hele dag met de kinderen knutselt en op pad gaat. Mijn droom is dat ons huis later de hang-out wordt van onze kinderen en hun vrienden, met spelletjes, gezelligheid en lekker eten.” Het hele interview staat in Kek Mama 05-2022. Meer Kek Mama? Volg ons op Facebook en Instagram. Of schrijf je hier in voor de Kek Mama nieuwsbrief >
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
