Beeld: Getty Images
Als moeder zou je je soms het liefst willen opsplitsen om je kind niet achter te hoeven laten, ook al weet je dat ie in goede handen is. Vooral bij oma. Althans, dat hoop je dan altijd maar. Toen Vanessa (35) thuis kwam, was de oppas van haar driejarige zoontje nergens te bekennen..
Vanessa: “De dag begon eigenlijk veelbelovend. Mijn schoonmoeder zou oppassen op onze peuter, zodat ik bij de babyshower kon zijn van een goede vriendin. Ze had me met haar bekende glimlach de deur uit gebonjourd. ‘Ga lekker je ding doen, ik regel het wel.’ Ik wist heus dat ze het prima aankon. Ze had tenslotte drie kinderen grootgebracht. Maar ja, toch voel ik altijd een gekke mix van dankbaarheid en zenuwen als mijn schoonmoeder komt oppassen. Dit keer bleken die zenuwen terecht..
Na een gezellige verrassingsmiddag keerde ik terug naar huis. Ik had zin om mijn kleine ventje weer te knuffelen. Maar toen ik de voordeur opendeed, was het stil. Té stil. Een onheilspellend gevoel hing in de lucht. Ik hing mijn jas aan de kaptstok en riep: ‘Liam? Oma?’ Geen antwoord. Alleen een vaag geritsel vanuit de woonkamer. Ik liep naar binnen en daar zat hij. Mijn zoon, mijn driejarige peuter, zat op de grond tussen de koekkruimels en met zijn houten treintje in in zijn hand.
‘Liam?’ vroeg ik, mijn stem al iets hoger dan normaal. ‘Waar is oma?’ Hij keek op ‘Weg.’ Pardon? ‘Weg?’ vroeg ik, nu met een lichte paniek. ‘Waar is ze heen dan?’ Liam speelde rustig door met zijn houten trein. Ik nam een sprintje naar de achterdeur. Misschien stond ze in de tuin? Maar nee, ook daar geen spoor van mijn schoonmoeder. Geen bloempot die verzet was, geen kopje koffie op tafel.
Ik overwoog serieus om de politie te bellen. Wie laat nou een peuter alleen thuis? Zelfs al is het maar vijf minuten? Op dat moment hoorde ik het ritselende geluid van sleutels. De voordeur ging open en daar stond ze. Mijn schoonmoeder, met een boodschappentas.
‘Oh, hoi schat!’ zei ze opgewekt. ‘Ik dacht: ik loop even snel naar de supermarkt. Hij wilde niet mee, maar ik dacht, ach, hij is zo braaf vandaag.’ Ik voelde hoe mijn oog begon te trillen. ‘Je hebt hem alleen gelaten?’ vroeg ik ongelovig. Ze haalde haar schouders op. ‘Ik was maar vijf minuutjes weg. Hij zit toch lekker te spelen?’ Vijf minuten? In peuterwereld is dat een eeuwigheid. Ik schudde mijn hoofd. ‘Je kunt een peuter écht niet alleen thuis laten.’
Ze wuifde mijn bezorgdheid weg. ‘Ach, vroeger deden we dat altijd. Hij heeft zich prima gedragen, toch?’ Ik keek naar Liam, die triomfantelijk een trein over de rand van de salontafel liet vliegen. Prima gedragen? Tja, dat is relatief. God mag weten wat er allemaal had kunnen gebeuren..”
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Kijk, we maken allemaal weleens fouten als ouder. Het hoort erbij. Maar sommige gewoontes kunnen — als je ze keer op keer herhaalt — je kind echt schade toebrengen. Emotioneel. Mentaal. En op de lange termijn.
Je kind hoeft echt niet op zijn of haar vierde een businessplan te schrijven of knuffels te coachen met post-its op hun voorhoofd om later succesvol te worden.
Hij kwam er niet via de geijkte paden, maar via een affaire. Maar dat maakt het zoontje van Sarah er zeker niet minder gewenst om.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (4) en baby (11 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over de eerste schooldag
Beschonken gebeurt er natuurlijk weleens iets wat je achteraf misschien beter niet had kunnen doen. Zo had Juna na een avond stappen seks met een jongen, die daarna de broer bleek te zijn van de jongen waarmee ze aan het daten was.
