Pia (32) raakte haar peuter kwijt op de markt: ‘Een onheilspellend gevoel hing in de lucht’

Melanie Borgman

7 oktober, 2024 - 15:00

Leestijd: 4 minuten

“Elke zaterdag is het vaste prik: Noor en ik naar de markt. Noor is drie jaar, dus voor haar is het één groot avontuur. De viskraam, waar ze steevast met een grote boog omheen loopt, vindt ze nogal griezelig. In tegenstelling tot de stroopwafelkraam, of zoals Noor het noemt de ‘plakkoekkraam’. Met de vriendelijke marktkoopman die de warme stroopwafels verkoopt is ze ondertussen dikke vrienden geworden.

Onheilspellend gevoel

Die ene zaterdagochtend was het druk, veel drukker dan normaal. We slingerden door de mensenmassa. Ik met mijn volle boodschappentas en Noor met haar roze Nijntjerugzak, gevuld met de meest willekeurige spullen: haar lievelingsknuffel, een plastic vorkje van de McDonald’s, een glitterborstel en wat kleurpotloden. De zon scheen fel, mensen drongen voor bij de kramen en de geur van verse bloemen, gebakken vis en oliebollen mengde zich over het plein. Noor had er zin in, ik minder. Een onheilspellend gevoel hing in de lucht.

Lees ook: Patrick: ‘Je kind kwijtraken maakt je nog geen slechte ouder. Of wel?’

‘Noor?’

‘Blijf bij mama’, had ik haar nog gezegd toen we bij de kraam van de kaasboer stonden. Je kent het wel, zo’n moederlijke opmerking waarvan je meteen weet dat het eigenlijk weinig zin heeft. Terwijl ik met een schuin oog naar een stuk kaas wees en mijn portemonnee uit mijn tas graaide, voelde ik ineens… niets. Dat kleine handje in de mijne was weg. ‘Noor?’ riep ik terwijl ik mij razendsnel omdraaide. Geen Noor. Oké, geen paniek, ze staat vast gewoon een paar stappen verderop. ‘Noor?’ riep ik nu iets harder. Mijn stem klonk plots hoger dan normaal. Geen antwoord. Mijn hart schoot bijna uit mijn lijf van de stress. Ik keek om me heen, mijn ogen scanden de kramen en de gezichten. Overal mensen, maar geen Noor. Alleen maar benen en tassen. Diep ademhalen, ze kan niet ver zijn.

Roze gloed

Binnen een paar seconden schoot ik in overlevingsmodus. ‘Heeft iemand een klein blond meisje gezien met een roze rugzak?’ Ik hoorde mezelf hysterisch praten tegen wildvreemden. Twee vrouwen van middelbare leeftijd probeerden mij te kalmeren, terwijl de kaasboer mij schaapachtig bleef aanstaren. De zoektocht leek uren te duren en de meest akelige scenario’s schoten door mijn hoofd. Ik stond op het punt om in alle wanhoop de politie te bellen, toen ik ineens in mijn ooghoek een roze gloed zag. Daar in de verte, achter de bloemenkraam. Ik wurmde mij door de menigte en probeerde half struikelend het kraampje achter de tulpen te bereiken. Ja hoor, daar stond ze. Mijn Noor. In volle glorie voor de stroopwafelkraam, haar handjes tegen het glas gedrukt. ‘Kijk, mama! Plakkoek’ riep ze enthousiast.

Lees ook: Kind kwijt: ‘De winkelmedewerker vroeg of ik wel zeker wist dat dit mijn dochter was’

Ik kon wel janken en lachen tegelijk. Terwijl ik nog half op adem moest komen, keek ze mij met haar grote ogen aan en zei ze bloedserieus: ‘Mama? Waar bleef je nou?’ Tuurlijk, mama’s hebben het altijd gedaan. De opmerking kon mij op dat moment weinig schelen. Ze was weer terecht, ze was weer bij mij! Voor mijn eigen schrik – en vast ook van dat van Noor, al had mijn kleine peuter geen flauw idee wat voor een paniek er zojuist heerste op de markt – kocht ik twee ‘plakkoeken’ en liepen we linearecta naar huis. Hand in hand.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.