Beeld: Pixabay via Pexels
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Maud.
Hoeveelste kindje: Eerste
Welke termijn: 41 weken
Duur van de bevalling: 9 uur
Waar: Thuis
Heb je je voorbereid op de bevalling? En zo ja, hoe?
‘Tijdens de corona periode was er een online bevalcursus ontwikkeld. Deze heb ik thuis doorgenomen. Ik ben niet naar andere bevalcursussen geweest. Verder heb ik uiteraard overleg gehad met de verloskundige, maar heb ook veel op me af laten komen. Voor mijn gevoel kon ik toch niet alles plannen. Uit die bevalcursus heb ik meegenomen: vooral rustig blijven en op de ademhaling letten, voor de rest liet ik het over me heen komen.
Hoe verliep de bevalling?
‘De bevalling verliep heel goed, met name de eerste fase. Toen de verloskundige aankwam bij ons thuis na een redelijk overzichtelijke zeven uur qua pijn, bleek er al volledige ontsluiting en was de persfase al begonnen. Of we nog naar het ziekenhuis wilden, vroeg de verloskundige. ‘Want met een kwartier kan je kindje hier al zijn.’ Dat ging hem dus niet meer worden.
Uiteindelijk heeft het nog wel anderhalf uur geduurd. Met goede support van mijn vriend en de verloskundige, vond ik de laatste fase, en de fase na de geboorte van de baby, het zwaarst. Want, wat bleek? De baby had gepoept in het vruchtwater en de verloskundige besloot dat hij nu toch snel moest komen. Er werd een knip gezet. Daarna was hij er snel en bleek alles goed te gaan.
Maar we waren nog niet klaar, want toen begon het volgende avontuur alweer, namelijk de placenta die nog moest komen. Er bleef een stuk van de placenta achter in de baarmoeder, waardoor er een open wond ontstond en ik heel veel bloed verloor. De verloskundige kwam direct in actie en schakelde ambulance en brandweer personeel in.
De brandweer moest komen, omdat we op twee hoog wonen en ik volledig horizontaal moest blijven ivm de bloeding. Ik mocht de trap niet afgetild worden en er is geen lift in ons gebouw. Dat werd uit het raam takelen dus. Wat een avontuur! De hele buurt stond te kijken. Toen ben ik met de ambulance naar het ziekenhuis gebracht. Voor mijn vriend was het ook spannend: hij kon niet mee in de ambulance, maar moest er met de pasgeboren baby in onze eigen auto snel achteraan rijden. Na een bezoek aan de OK (en het deskundige en snelle handelen van alle zorgverleners) was alles gelukkig weer onder controle. We moesten één nachtje in het ziekenhuis blijven met z’n drieën, zodat ik kon aansterken en daarna mochten we gelukkig naar huis.’
Hoe heb je de bevalling ervaren?
‘Als heel fijn, ondanks het hele avontuur met uit het raam getakeld worden door de brandweer. Met het kleine clubje dat ik om me heen had, zijn we er met z’n allen rustig doorheen gegaan. De pijn viel mee en mijn ademhaling is goed onder controle gebleven. De verloskundige was duidelijk ervaren en wist goed te coachen en bleef ook op het hectische moment goed en rustig handelen, waardoor wij het ook niet angstig ervaren hebben.’
Wat was de eerste gedachte die je had toen je kindje was geboren?
‘Wij wisten het geslacht nog niet, dus waren in eerste instantie vooral daarmee bezig en met de naam die de baby dus zou krijgen. Het was een jongetje! En het horen van het huiltje was wel heel geruststellend.
Hoe kijk je achteraf terug op je bevalling?
‘Ik kijk er goed op terug. Je hoort wel eens verhalen van “eens en nooit meer, want het was echt niet te doen”, maar dat zou ik niet willen zeggen. Het ging voorspoedig en ik vond het ook erg mooi om mee te maken. Grappig hoe die dag nog zo goed in je geheugen gegrift staat. Ik vond het heel bijzonder om mee te maken dat daar dan “ineens” een klein wondertje is dat een heel belangrijk onderdeel uit gaat maken van je leven.’
Wat zou je tegen andere vrouwen willen zeggen die op het punt staan om te bevallen?
‘Probeer er open in te gaan. Ik heb ervaren dat het niet altijd volgens plan verloopt (al had ik maar een paar dingen gepland; die zijn niet gelukt). Het loopt zoals het loopt en probeer je daar op dat moment bij neer te leggen, rustig te blijven en je op jezelf en de bevalling te focussen. Je hebt niet overal invloed op, dus dan maar focussen op datgene waar je wel invloed op hebt!’
Benieuwd naar andere bevallingsverhalen? Hier lees je het verhaal van Marloes en Elsemieke.
Tussen wel en wee: ‘Ik heb er lang op gewacht, maar ik kreeg op het nippertje mijn droombevalling
Tussen wel en wee: ‘Haar hartje leek te stoppen, maar ik voelde intuïtief dat er niks aan de hand was’
Wil jij jouw bevalverhaal ook delen? Stuur een mailtje naar redactie@kekmama.nl.
Ga voor me-time met Kek Mama Magazine!
Van gymtassen inpakken tot zwemlessen plannen, van BSO-schema’s tot traktaties regelen: het loopt allemaal via jouw hoofd. En nu blijkt uit onderzoek dat al die mentale to-do’s niet alleen jouw brein bezetten — maar ook je relatie beschadigen.
Niets in het leven is zwart of wit, en opvoeden brengt altijd dilemma’s met zich mee. Zelfs al lijkt de keuze op sommige momenten nog zo helder.
De bevalling: sommigen zien er als een berg tegenop, anderen krijgen een spirituele awakening tijdens de geboorte van hun kind. Hoe dan ook: het is altijd een verhaal op zich, wat moeders maar al te graag delen. Bij voorkeur met veel details. Deze week het bevallingsverhaal van Floor (29).
In het televisieprogramma De Klassenavond doet Erwin een aangrijpend verhaal over zijn dochter, die hij al twaalf jaar niet meer heeft gezien. In gesprek met presentator Rob Kamphues vertelt hij openhartig over het gemis en de pijn die hij dagelijks voelt.
Soms kunnen leraren niet helemaal eerlijk zijn tegen ouders. Beleefdheid en professionaliteit gaan nu eenmaal voor — en dus zeggen ze op het rapport dat je kind een “sociale persoonlijkheid” heeft, terwijl ze bedoelen dat hij of zij de hele dag door kletst.
Ouderschap is prachtig, maar soms ook doodvermoeiend. Gelukkig kunnen we leren van hoe ze het in Mozambique, Brazilië, Singapore en Maleisië aanpakken. Daar draait opvoeden minder om alles alleen doen en meer om samen dragen. En dat maakt het niet alleen lichter, maar ook leuker.
