Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (8) en Róman (6). In Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
Ik denk dat ze me best streng vond. Mijn moeder. Vanaf het moment dat Miró en Róman geboren zijn, ben ik van de regels. We zeggen alsjeblieft en dankjewel, we schreeuwen niet in winkels, om zeven uur slapen is om zeven uur slapen, één snoepje is één snoepje en zeiken om cola heeft geen zin, want dat geeft mama alleen bij hoge uitzondering. Of een extreem zwak moment.
Mijn moeder zei vaak: “Wat doe je dat toch knap.” Zelf was ze niet zo’n opvoeder. Op zich had ze geluk. Ik was een kind dat een zorgelijke natuur koppelde aan een streberig karakter. Ik begon pas buiten de lijntjes te kleuren toen ik tegen de dertig liep. “Wij hoefden jou niet op te voeden”, zegt mijn vader altijd trots. Toch wenste ik stiekem soms wat meer duidelijkheid. Want wie geen regels krijgt, moet ze zelf bedenken en dat kan eng zijn.
Zoals zoveel kinderen uit de vrije jaren zeventig, probeerde ik daarom een striktere ouder te zijn dan de mijne. Op één punt na: het avondeten. Ik ben een bord-op-schoot-meisje, niet gewend met elkaar de maaltijd te genieten. En François heeft een lichtelijk trauma, aangezien zijn Frans-Canadese moeder vond dat hij áltijd álles moest opeten en anders niet van tafel mocht. Het resulteerde ooit in een urenlange sessie waarin Fran kokhalzend boven een enorm bord kikkerbilletjes de avond doorbracht.
Zodoende zijn we altijd makkelijk geweest met avondeten. Een bordje bij een filmpje, het was meer regel dan uitzondering. Wel namen we de kinderen regelmatig mee naar restaurants, om ze enige culinaire kennis bij te brengen. Maar doordeweeks met elkaar boven een bal gehakt de dag doornemen? Het kwam er zelden van.
En toen ging mijn moeder dood. Sindsdien worstel ik me de dagen door, vaak eenzaam opgesloten in mijn verdrietige hoofd. Ik werk, ik rijd naar en van de zwemles, ik doe wat ik doen moet. Maar het halfwees zijn voelt vaak zo heel alleen. Totdat Miró zei: “Hé mam. Eten we vanavond met z’n allen?” Ik knikte. Wat een goed idee. En ik begon gehaktballen te draaien. Ik stak kaarsjes aan en legde servetten neer. Een uur later hadden we met z’n vieren de slappe lach om een grapje van de kinderen (“Ken je de mop van die mummie? Ingewikkeld, hè.”). Sindsdien eten we samen. Altijd. Heeft mijn moeder me toch nog opgevoed.
Een koosnaam voor je partner, je herkent het vast. Zo’n bijnaam die je alleen tussen jullie tweeën gebruikt en uitspreekt als je denkt dat niemand luistert. Totdat je kind het oppikt en enthousiast deelt met de buitenwereld. Daria (32) maakte het mee. Het schaamrood staat nog steeds op haar kaken.
Hoera! Saskia Weerstand is bevallen van een zoon. Dat maakt de RTL-presentatrice bekend op haar Instagram. “Kleine vriend, we zijn zó blij dat jij er bent.”
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (8 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: ingesleten rolpatronen
We kennen het allemaal: boodschappen doen en telkens weer schrikken bij de kassa. Maar bij Vianna thuis is het elke week een financiële horrorfilm. Haar man en zoon hebben namelijk geen grenzen als het gaat om geld uitgeven aan proteïne snacks.
Een Instagram-video waarin artsen vertellen wat ze hun eigen kids nooit zullen laten doen, ging viral. Van slaapfeestjes tot sekseducatie: het levert verrassende inzichten op.
Als iemand zegt dat opvoeden helemaal vlekkeloos gaat, kunnen wij je vertellen dat dat totaal niet zo is. Ook niet als je kinderen volwassen zijn. Ze blijven jouw kind – met een eigen mening en af en toe stevige discussies.
