Roos Schlikker (42) is journalist, columnist en moeder van zoons Miró (9) en Róman (7). Op Kek Mama schrijft ze over haar gezinsleven.
“Ga je nou alweer weg?” Als ik mijn jurkje en panty ’s avonds aanhoud, wordt deze vraag standaard gesteld. Huispak is my middle name, op avonden dat ik mijn gewone kleren blijf dragen, weten ze hoe laat het is. “Ja schat, mama moet werken”, zeg ik.
De laatste weken was ik veel weg. Doorgaans zorg ik ervoor dat ik de jongens nog net kan voorlezen voor vertrek, dus eigenlijk merken ze er niets eens zoveel van. Maar toch. Ze hebben mij het liefst in de buurt, zelfs of misschien wel juist als ze langzaam wegzakken in een slaap vol dromen.
Het is half acht, de kinderen nestelen zich beiden in een van mijn oksels en ik lees ze voor uit De kleine kapitein. “De kleine kapitein stond achter het roer. Wijdbeens. Zijn ogen op de kim.” Ze zijn dol op Paul Biegel en prevelen de zinnetjes voorzichtig mee. Ik sla het boek dicht en stop ze lekker in. “Aaaaah, blijf je thuis?” vraagt Miró. Ik schud mijn hoofd. “Nee, ik moet iets vertellen op televisie”, zeg ik met een beetje spijt in mijn stem.
Dat laatste voel ik steeds vaker, soms tot mijn eigen verbazing. Vroeger was ik zelden ’s avonds thuis. De stad wachtte, lonkte met haar kroegen, restaurantjes, gebabbel en geflirt. Zodra ik op de bank zat, voelde ik de onrust golven in mijn binnenste. Wat miste ik? Waar was ik niet bij? Ik moest eruit, weg, de hort op. Buiten, daar was de wereld!
Lees ook
Mama houdt van hard werken: ‘Als ik thuis ben, ben ik er echt honderd procent voor mijn zoons’ >
En nog altijd hou ik van reuring, hoor. Maar die zee van verlangen in mijn buik, die is al heel lang weg. En steeds vaker denk ik: ik blijf liever hier. Bij de jongens. De jongens die geen genoeg van me kunnen krijgen. En dat gevoel is wederzijds. Ik kus ze op hun voorhoofd en sluip de slaapkamer uit. Net als ik mijn jas aantrek, gaat de telefoon. “Ja, sorry hoor, maar de uitzending is gewijzigd. Jouw item is vervallen. Ik hoop dat je het niet erg vindt?” tettert de redactrice. “O wat heerlijk!” flap ik eruit. “Dan kan ik mijn pyjama aan.” En ik meen het uit de grond van mijn hart.
Drie minuten later schuifel ik in mijn huispak door de gang.
Er klinkt geknor uit een kinderbed. Ik staar ernaar. Wijdbeens. Mijn ogen op de kim.
Want binnen, daar is nu mijn wereld.
Deze column staat in Kek Mama 11-2019.
Meer Kek Mama? Neem nu een abonnement.
Als ouder doe je er alles aan om je kind veilig te houden. Maar helaas heb je dat niet altijd zelf in de hand. Lina’s ergste nachtmerrie werd werkelijkheid: haar zoon verdween van de opvang. De redder? Zijn GPS tracker.
Ah, Harry Potter! Die magische wereld waar iedereen – van kinderen tot volwassenen – zich in kan verliezen. Maar voordat je je mini-me introduceert aan Zweinstein, rijst de vraag: op welke leeftijd is dat eigenlijk een goed idee? Want hoewel het eerste boek begint met een elfjarige Harry die nog geen vlieg kwaad doet (behalve […]
Een treinrit kan een spannend uitje zijn. Niet alleen voor je kind, maar ook voor jou als ouder. Denise (36) nam haar vijfjarige dochter voor het eerst mee met de trein, maar dat avontuur liep anders dan verwacht.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (7) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Janna (28) probeerde samen met haar vriend Ward (29) een polyamoureuze relatie. Wat eerst een spannend idee leek en een volgende stap naar ultieme vrijheid, betekende uiteindelijk het einde van hun relatie.
Jaimie Vaes heeft turbulente jaren achter de rug. In een video van Fawry not Sawry vertelt ze openhartig over het contact met haar ex Jorik Scholten, het alleenstaande moederschap en het autisme van haar zoontje Lío (5).
