Beeld: KRO-NCRV
Een Huis Vol is terug, en de nieuwe familie Bakhcha verovert meteen de harten van de kijkers. Moeder Samira vertelt over de plotselinge bekendheid, het opvoeden van acht kinderen in een altijd opgeruimd huis, en hoe ze na 21 jaar tropenjaren de liefde nog springlevend houdt.
“We zijn wel overdonderd. We krijgen zóveel reacties: online, van vrienden, collega’s en familie, maar ook op straat. Ineens word ik aangesproken met ‘Jij bent toch die vrouw van Een Huis Vol?’ Dat ben ik natuurlijk niet gewend, haha. Ik had ook geen idee hoe groot het zou zijn en wat er allemaal op ons af zou komen. We hebben op Instagram al meer dan 10.000 volgers. Ik heb daar helemaal geen verstand van, maar de meiden wel, en zij beheren ons account. Ik ben helemaal niet thuis in dat soort dingen, kijk zelfs nooit tv. Daar heb ik de tijd helemaal niet voor, dus het programma had ik nog nooit gezien. Ouders langs de zijlijn bij voetbal zeiden vaak dat het leuk voor ons zou zijn. Uiteindelijk zijn we opgegeven voor het programma door een kennis. De reacties die ik hoor zijn allemaal heel enthousiast. Gelukkig maar.”
“Ja, het is echt precies zoals het is. Dat krijgen we ook te horen van familieleden; dat het net lijkt alsof ze bij ons aan tafel zitten. Een mooi compliment, denk ik. Er is ook geen moment uitgezonden waar ik van baalde, of iets wat ik er liever niet in had. Sterker nog: ik vind het juist jammer als conflicten tussen de meiden niet worden uitgezonden. Het kibbelen onderling is juist zo herkenbaar, hoe groot of klein je gezin ook is.
Of ik het soms ongemakkelijk vind om naar mezelf te kijken? Dat went heel snel. Ik ben te oud om me op te winden over kleine dingen als hoe mijn haar zit of hoe ik klink. Ik had gedacht dat mijn kinderen dat misschien moeilijker zouden vinden, maar zij zijn gelukkig tevreden met hoe ze eruitzien en overkomen. De kinderen vinden het ook leuk om aan mee te doen. Ik ben blij verrast.”
Lees ook – Janneke Jelies uit Een Huis Vol: ‘De kriebel voor nog een kindje blijft altijd‘ >
“Ik heb niet het idee dat iemand het niet leuk vindt. De meiden zijn misschien wat aanweziger enthousiast, maar dat is denk ik ook een meidending. Adam (19) is daarin wat rustiger. Van hem hoeft het niet per se, maar hij vindt het allemaal prima. Zo is hij ook altijd al geweest, lekker relaxed.”
“Ik maak daarvoor een planning en zit er bovenop. Opruimen leer ik ze al jong. In groep acht kun je prima je eigen bed opmaken en de tafel dekken. Daarin verwen ik mijn kinderen niet en kan ik wel streng zijn. Zo ben ik zelf ook opgevoed en dat heeft me heel veel gebracht in het leven. Ik ben een echte aanpakker, net als Ali trouwens, en verwacht dat ook van mijn kinderen. Ik voed ze op tot jonge, zelfstandige mensen. Dat begint met je eigen troep opruimen, elkaar helpen en niet miepen. Ze kunnen toch moeilijk de hele dag op hun luie kont blijven zitten? Met zoveel kinderen moet je ook wel. Ruimen we onze schoenen niet meteen op, lijkt het wel een rommelmarkt voor de deur. Daar moet je toch niet aan denken!”
“In groep acht kun je prima je eigen bed opmaken en de tafel dekken”
“Dat ben ik, zeker weten. Ik bemoei me ook het meest met de opvoeding. Ali maakt hele lange dagen (in het succesvolle schoonmaakbedrijf, red.) en werkt keihard. Zodra hij vrij is, springt hij meteen in de auto om de kinderen naar voetbal te brengen. Sporten doen ze allemaal, dus rust heeft hij eigenlijk nooit. Hij zou het ook niet anders willen en zegt altijd: mijn kinderen, mijn verantwoordelijkheid. Nour is trouwens de strengste van iedereen. Zij corrigeert de jongere kinderen nog voordat ik dat kan doen, en ze luisteren donders goed naar haar. Beter nog dan naar mij, haha.”
Lees ook – Dit kun je leren van de familie Cudogham uit Een Huis Vol >
“Vanaf het eerste moment hebben wij al een hele goede klik en nog altijd staan onze neuzen dezelfde kant op. We respecteren elkaars wensen en grenzen. Ik denk dat dat het ook voor een groot deel is. Als de kinderen eerst iets aan mij vragen en ik heb ‘nee’ gezegd en vervolgens zegt Ali ‘prima’, kan ik me daar niet druk om maken. Ik ben de moeilijkste niet; gaat Ali naar links, ga ik wel mee. Ik hou niet van onnodig discussiëren over van die kleine dingen, hou op. Daar heb ik helemaal geen zin in.
We zorgen voor elkaar en dat zit in kleine dingen. De ene dag zet ik voor hem een kop koffie in de morgen, de volgende dag staat er voor mij een boterham klaar. Als Ali helemaal kapot uit zijn werk thuiskomt, zet ik een bordje eten neer en laat ik hem met rust. We schreeuwen nooit tegen elkaar. Hebben we onenigheid, dan lopen we even bij elkaar weg en dan is het al snel oké. De kinderen zeiden laatst nog dat ze ons nog nooit echt ruzie hebben zien maken. Dat schijnt wel bijzonder te zijn.”
“De kinderen zeiden laatst nog dat ze ons nog nooit echt ruzie hebben zien maken. Dat schijnt wel bijzonder te zijn”
“Haha, ja. We droomden nooit van een heel groot gezin, maar het is zo gelopen. Het leven heb je nooit helemaal onder controle en loopt toch altijd anders dan je denkt. Ik geloof dat je krijgt wat voor jou voorbestemd is. Hier in huis zeggen we altijd: alles wat je overkomt, mag je niet voorbij laten gaan en alles wat je niet overkomt, was niet voor jou voorbestemd. Ik heb het geluk dat ik heel makkelijk zwanger raak en iedere keer was ik er heel blij mee. Nog een kindje? Qua leeftijd zou ik misschien denken van niet, maar als het komt, dan komt het, en zijn we ook daar weer heel gelukkig mee.”
“Bij Nour was ik zelf nog heel jong, 23. Ik had weinig levenservaring en wilde het vooral heel goed doen. Ik zat er bovenop met school, huiswerk, bijles en sport. Inmiddels weet ik dat kinderen hun weg wel vinden en kan ik het veel meer loslaten. Ik heb altijd de positieve hoop dat het wel goedkomt. Tegelijkertijd ben ik wel veel consequenter geworden. Ik weet inmiddels namelijk ook dat als je ze een vinger geeft, ze je hele hand nemen. Kaders zijn belangrijk, maar daarbinnen ben ik wel iets losser geworden.”
“We droomden nooit van een heel groot gezin, maar het is zo gelopen”
Samira lacht: “Wat is dat? Zo’n groot gezin managen, want dat is het, is gewoon keihard werken. Ik moet goed plannen om alles in goede banen te leiden. Ik sta 24/7 aan. Tegelijkertijd ben ik ook een realistische moeder. Ik snap ook wel dat als je net uit je voetbaltraining komt, ik niet nog om een klusje kan vragen. Als de jongste op bed ligt, kan ik op bed wat lezen. Of nou ja, dat probeer ik.
In de praktijk overdenk ik toch de dag: had ik iets anders kunnen aanpakken? En de kinderen komen één voor één thuis, van voetbal of werk, en komen dan altijd bij me zitten op bed. Hoe oud ze ook zijn, ze hebben me nog altijd nodig. Ze willen nog altijd mijn advies, een knuffel of kus. Die momenten vind ik dan toch waardevoller dan dat boek of het kijken van een serie. We maken het nooit later dan elf uur. Langer hou ik het niet vol.”
“In de Marokkaanse cultuur is het heel belangrijk om naar elkaar om te kijken en elkaar te helpen. Familie is voor ons heel belangrijk: samenkomen, samen eten. Natuurlijk zijn we allemaal individuen, maar uiteindelijk leven we met elkaar en kunnen we van elkaar leren en elkaars talenten gebruiken. Het geloof is voor ons belangrijk. Wij geven de Islam mee in de opvoeding, maar uiteindelijk zullen de kinderen daarin zelf hun eigen weg vinden en belopen. Een betere wereld begint uiteindelijk bij jezelf, ongeacht wie je bent, waarin je gelooft of waar je vandaan komt. Ik geef dat mee aan mijn kinderen, maar hoop ook aan de kijkers. Ook wil ik laten zien dat je je kinderen echt wel een taakje, of twee, kan geven in het huishouden. Niemand wordt slechter van z’n eigen bed opmaken. Mijn kinderen in ieder geval niet. Ik ben ontzettend trots op ze.”
Een Huis Vol zie je elke werkdag om 19.00 uur bij KRO-NCRV op NPO 1 en op NPO Start.
Is jouw partner altijd degene die je verrast met een romantisch gebaar? Een onverwacht cadeautje, een avondje fancy uiteten of zelfs een ontbijtje op bed. Sommige mannen lijken gewoon geboren voor romantiek. En ja hoor, je sterrenbeeld speelt daar zeker een rol in.
Laurie (37) is orthopedagoog, opvoeddeskundige en moeder van zoons Dex (6) en Otis (2). Sinds dit jaar woont ze met haar gezin in Kaapstad. In haar column schrijft Laurie over haar ervaringen van het emigreren met twee jonge kinderen, het leven in Zuid-Afrika en de hoogtepunten en worstelingen van het ouderschap.
Soms staat het gewoon in de sterren geschreven: bepaalde moeders hebben een hart van goud, maar dat maakt ze soms ook net iets té lief. Ze willen alles en iedereen tevreden houden, maar vergeten daarbij zichzelf.
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Denk je als moeder punten te scoren door je uit te sloven met de broodtrommel van je kind, word je op de vingers getikt door de juf. Het overkwam Cara. “Ik moet het van de juf gewoon bij een boterham met kaas houden.”
Amelia (30) is getrouwd met Liam (36), moeder van Mees (6) en Lucy (4). Ze vertelt over haar leven met twee jonge kinderen en hoe ze alles (meestal) draaiende houdt. Deze keer vertelt ze hoe ze zich tijdens haar zwangerschap allergisch voelde voor haar man.
