Sanne Vogel over haar peutertweeling en duurzaam leven: ‘Ik ben meer zen dan ooit’

Kim Hopmans

4 oktober, 2022 - 17:14

Leestijd: 9 minuten

“Dit hadden we echt eerder moeten doen!” Het geluk spat ervan af als Sanne Vogel praat over haar nieuwe huis in een dorp omgeven door bossen en boerenland. Zo vrij als een vogel voelt ze zich, sinds ze het huis afgelopen mei betrok met vriend Melchior en hun peutertweeling Bella en Loewy. “Ruim twintig jaar woonde ik met veel plezier in Amsterdam, maar onze behoeftes veranderden, Amsterdam veranderde, de stad paste ons niet meer.”

Tot rust komen

Het nieuwe huis bevindt zich in een oase van rust. Een wereld van verschil met het appartement in de Amsterdamse binnenstad. Het is een stap die de hoogsensitieve Sanne ten goede komt. “Ik ben gevoelig voor prikkels. Dus leven in een drukke stad met een baan waarin ik veel met mensen moet schakelen, was best een uitdaging. Toch ging dat, zelfs tot in de babytijd van de tweeling, aardig goed. Maar sinds ze peuters zijn, en dus veel ondernemen en kletsen – er praat er altijd wel eentje! – zijn dat net te veel prikkels voor me. In Amsterdam moest ik minimaal twee keer per week naar yin yoga om die prikkels te verwerken.”

“In Amsterdam moest ik twee keer per week naar yin yoga om de prikkels te verwerken”

In haar nieuwe omgeving komt Sanne nu vanzelf tot rust. “Melchior zei laatst dat hij me nog nooit zo lang zó zen had gezien zonder yoga. En dat klopt. Ook de tweeling geniet van alle ruimte om te steppen, stoepkrijten, met grote gieters planten water te geven en de dieren bij omliggende boerderijen te bekijken. Met de fiets halen we regelmatig groenten bij mijn lievelingsplek, een biologische tuinderij, waarna Bella en Loewy me thuis helpen met wortels wassen en tuinbonen doppen. Blijer kan ik ze niet maken – en mij ook niet. Ze genieten ook echt van het eten dat ze ‘zelf’ hebben bereid en zitten vervolgens apetrots aan tafel.”

Peutertweeling

Dat de kinderen goede eters zijn betekent niet dat ze niet hun moeilijke fases hebben. En dat dan maal twee. “Een peutertweeling betekent aanpoten. De afgelopen maanden gebeurde er veel, alles was strak gepland: de kinderen namen afscheid van de crèche, hun juffen, het huis, de buren. Intussen waren Melchior en ik ontzettend druk met de verhuizing én ons werk. Zo ging Foodies – de film waarin ik de hoofdrol speel – drie dagen voor de verhuizing in première, waardoor ik veel persafspraken had. Er was gewoon weinig tijd voor een-op-een-aandacht en dat merk je direct aan ze: ze gingen met elkaar concurreren. ‘Mijn mama, nee mij!’ Inmiddels behoort die strijd weer tot het verleden. Wel besluiten ze eens per week samen dat ze níet willen slapen en liever een feestje bouwen met tenten van kussens en dekbedden.”

“Het ligt niet in mijn aard maar ik moet streng zijn, anders slopen ze mijn huis’”

Met een tweeling zijn duidelijke regels dus heel belangrijk, merkt Sanne. “Als de een iets niet mag, gaat de ander het proberen. Dan zeg ik tegen Loewy: ‘Niet met je vork op tafel slaan.’ Dan kijkt Bella ondeugend en gaat het ook doen. En vervolgens keihard lachen samen en met de vorken in het tafelblad slaan – die zit nu dus vol met gaatjes. Omdat ze altijd back-up vinden in elkaar, moet ik streng zijn. Dat ligt niet in mijn aard, maar ik heb geen keus: anders slopen ze mijn huis!”

Lees ook – De juf: ‘Dit is waarom ik besloot om een tweeling in aparte klassen te plaatsen’ >

Kinderwens

In 2019 brak een verdrietige tijd aan toen het eerste kindje van Sanne en Melchior doodgeboren werd. De periode daarna tot aan de nieuwe zwangerschap beschouwt Sanne als de moeilijkste uit haar leven. Toen ze hoorde dat ze zwanger was van een tweeling, voelde ze vooral opluchting. “Na het verlies van ons eerste kindje was ik bang dat ik misschien nooit een kind zou krijgen. Laat staan twee – wat altijd mijn wens was. Het liefst een jongen en een meisje. Ik was zo blij.”

“Na het verlies van ons eerste kindje was ik bang dat ik misschien nooit een kind zou krijgen. Laat staan twee”

Na de bevalling kwam de onderlinge samenwerking snel tot stand. “Je hoort weleens dat vaders zich nutteloos voelen bij de komst van een kind, maar dat was bij ons niet het geval. In één klap twee kinderen, dan is er altijd wat te doen – bovendien kon ik de eerste dagen niks zelf na de keizersnee.” Wat ze wél deed, en per se wilde, was het gebruiken van uitwasbare luiers – met het oog op het welzijn van de wereld immers toch de meest duurzame oplossing. “In het begin ging dat goed, maar toen ik na anderhalf jaar weer aan grote projecten ging werken, hield ik dat niet vol: de tweeling eet en poept continu. Ik baalde dat ik het moest opgeven, en toch: elke luier die niet is weggegooid maar uitgewassen scheelt weer.”

Ruimte

Toen haar kinderen met vijf maanden voor het eerst naar de crèche mochten, kreeg Sanne op Instagram veel berichten van moeders die dit als een moeilijk moment hadden ervaren. “Ik was vooral opgelucht dat ik een beetje ruimte kreeg voor mezelf. Ik had het gevoel dat ik enorm lang in quarantaine had gezeten, eerst in mijn eigen lichaam – want de zwangerschap was vanaf het begin af aan extreem zwaar – en na de geboorte direct in lockdown. “Met twee kinderen is er nooit een moment van rust en daar waren we allebei aan toe. Eindelijk twee handen vrij om zélf een cappuccino vast te houden en rustig op te drinken, dat had ik gemist. Bovendien brachten we de tweeling samen naar de crèche, dat scheelt gevoelsmatig ook: ze hadden elkaar.”

Lees ook – Duurzaam leven met kinderen: zó doe je dat >

Verdeling

De echte lifesaver in het eerste jaar – en daarna – waren Sannes strakke schema’s. “Ik ben van nature chaotisch, daarom leerde ik mezelf op vijftienjarige leeftijd ‘plannen’ – het was de enige manier om mijn dromen te kunnen waarmaken. Ik werk vaak aan meerdere projecten tegelijk, dat staat of valt bij gedetailleerde schema’s. Die vaardigheid komt goed van pas als je een tweeling krijgt, want dat is ook een bedrijf op zich.” Na de kraamtijd was het even zoeken naar een passende verdeling tussen werk en privé. “Mijn werk kent geen structuur; soms sta ik lange dagen op de set, dan zit ik maanden te schrijven. Ik moest echt op zoek naar de juiste balans: hoeveel kan ik nu eigenlijk werken? Melchior heeft een vaste baan, ik ben freelancer, dan gebeurt het snel dat je zegt: ‘Ik pak het wel even op.’ Naast het feit dat je als vrouw automatisch al veel taken oppakt volgens mij.

“Melchior vraagt nu regelmatig of ik al onze taken nog eerlijk verdeeld vind”

Ik was daar op een gegeven moment best boos over en moest Melchior uitleggen hoe veel onzichtbare taken op mijn bord belandden waarvan hij geen weet had en die ervoor zorgden dat ik mijn werk niet goed gedaan kreeg. Hij pikte dat meteen op en vraagt nu regelmatig of ik alles nog eerlijk verdeeld vind. We zijn heel bewust van de rolverdeling.”

Duurzaamheid

Wie Sanne Vogel zegt, denkt duurzaamheid. Al vanaf jonge leeftijd maakt ze bewuste keuzes als het gaat om voeding, kleding en… alles eigenlijk. “Op mijn twaalfde werd ik vegetariër, inmiddels ben ik veganist. Rond mijn 22e verdiepte ik me in de misstanden in de kledingindustrie en sindsdien koop ik alles zo duurzaam mogelijk, dus: veel vintage, geen fast fashion. Als je duurzame merken combineert met vintagekleding is het best betaalbaar. Ik spaar liever voor een duurzame jurk die ik lang draag dan dat ik voor hetzelfde geld tien Zara-jurkjes koop die na drie keer wassen uit model zijn. Met Bella ga ik af en toe vintage shoppen, dat vindt ze geweldig – dan paradeert ze rond in een rode seventies-jas en een oranje ketting. Heel grappig.”

“Ik spaar liever voor een duurzame jurk die ik lang draag dan dat ik voor hetzelfde geld tien Zara-jurkjes koop die na drie keer wassen uit model zijn”

Sanne realiseert zich ook dat het krijgen van kinderen überhaupt geen duurzame keuze is. “De planeet is hartstikke vol, ik snap het goed als mensen zeggen: ‘Ik zet geen kind meer op de wereld.’ Maar ik voel me niet bezwaard over het krijgen van mijn kinderen. Ik probeer alles zo duurzaam mogelijk aan te pakken, ik kies bewust voor zonnepanelen en zet plantaardig, seizoensgebonden en – zoveel mogelijk – lokaal eten op tafel. Binnenkort nemen Mel en ik allebei vrij om de tweeling in drie dagen zindelijk te maken. Ik ben blij als we van die luiers af zijn, voor mezelf, voor de kinderen, maar zeker qua impact op de wereld.”

Van jongs af aan

Stuk voor stuk bewuste keuzes, die mogelijk hun eigen leven kunnen gaan leiden. “Als je kinderen van jongs af aan bewust maakt van de impact die je als individu kunt hebben op de planeet, dan dragen ze dit als volwassenen mee en kunnen ze hun omgeving ook weer inspireren met hun keuzes. Daarin geloof ik echt. Maar goed, voor hetzelfde geld zijn ze straks helemaal klaar met mijn gedachtengoed en crossen ze weg in hun Hummer, toedeledoki ma!”

“Voor hetzelfde geld crossen ze straks weg in hun Hummer, toedeledoki ma!”

Maar vooralsnog is de tweeling totaal bevangen door de schoonheid van de natuur. “Bij elke boom roepen ze ‘Oooh mooie boom!’ En sinds Loewy kruisbessen heeft ontdekt in de tuinderij, praat hij nergens anders meer over. Mel lachte laatst al: ‘Ik denk dat ik pas op mijn 23e voor het eerst van een kruisbes hoorde!’” Het hele interview staat in Kek Mama 10-2022. Lees elke maand de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste tips voor jou en je kids. Abonneer je nu op Kek Mama en krijg tot 45% korting.