Eigen beeld
Sanny Verhoeven zocht tien jaar geleden naar geluk en heeft het inmiddels gevonden. Niet dat dat betekent dat het huis altijd geordend is, de kinderen (4 en 5) in het gareel lopen en ze haar man Jorg nooit achter het behang wil plakken. Maar dat hoeft dus ook helemaal niet, zo leerde ze.
Dit is deel III: Sanny over de tropenjaren
Je kreeg je dochters Charlie Fay en Zoë Maré in een jaar tijd. Dat zijn wel even tropenjaren 2.0.
“Zeg dat. Het was ook helemaal niet de bedoeling om zo snel alweer zwanger te raken. Drie maanden na de geboorte van Charlie Fay was het al zover. Ik had het tijdens de seks al door dat we voorzichtiger hadden moeten doen. Voelde ook direct aan alles dat ik zwanger was. Zodra het kon deed ik een test. Jorg was op zijn werk, maar ik had het geduld niet om te wachten. Ik belde hem met de woorden: ‘je raadt het nooit, maar ‘ik ben zwanger’. Hij moest keihard lachen, maar wel als een boer met kiespijn.
Nu droomde ik altijd van twee kinderen met een niet te groot leeftijdsverschil. Ik scheel anderhalf jaar met mijn zus, ook mijn beste vriendin, dus dat leek me leuk. Elf maanden bleek pittig. Ik geloof dat twee onder de één zwaarder is dan het hebben een tweeling. De schema’s van die kleintjes liepen zó compleet door elkaar heen dat er geen enkel moment van rust was. En doorslapen deden ze vier jaar niet.”
Lees ook deel I – Sanny: ‘Heerlijk om helemaal door het geluid te gaan‘ >
Hielp je mindset toen?
“Nouja, het was ook een kwestie van overleven. Je moet wel. Je kan wel steeds denken: waarom ik? Waarom moet dit zo zijn? Maar je hebt het er ook gewoon mee te doen; je kan je kinderen moeilijk terugsturen naar de winkel. We probeerden maar vanalles. Zo hebben we verschillende slaapcoaches gehad. Niet dat dat echt hielp, maar je hebt het er ook maar mee te doen. Tegen alle moeders die nu worstelen met zo’n klein leeftijdsverschil, zeg ik altijd: het wordt beter.
De meiden zijn nu elkaars beste vriendinnen; spelen altijd met elkaar. Nu had ik het niet anders gewild. Als ik terugdenk aan toen, denk ik vooral: ik kon zoveel meer aan dan ik van te voren had gedacht. Het was ook heel mooi: ik heb op dagelijkse basis nog nooit zoveel gehuild als toen en tegelijkertijd was ik ook echt heel gelukkig.”
“Ik heb op dagelijkse basis nog nooit zoveel gehuild als toen en tegelijkertijd was ik ook echt heel gelukkig.”
In de podcast praat je heel openhartig over. Hoeveel liet je van deze periode zien in vlogs?
“De echt moeilijke tijd heb ik bewust niet in beeld gebracht. Ik zou mijn kinderen namelijk nooit jammerend of huilend laten zien. Ik heb wel gedeeld hoe het met mij ging, maar nooit het hele plaatje. Dat deel was van mijn dochter. Toen ze twee á drie jaar was had ze namelijk last van woedeaanvallen die uren konden aanhouden. Heel heftig, ze kon dan zelf agressief worden. Daar hebben we zware hulp voor gekregen van verschillende experts; een voedingsdeskundige, een pedagoog, zelfs medium kwam eraan te pas. Van ieder heb ik wat kunnen leren over opvoeden en hoe kinderen werken.
De belangrijkste les die ik leerde is dat het gedrag van een kind bijna altijd aan de ouder ligt. Dat was wel confronterend. Ik was ook niet consequent genoeg waardoor mijn dochter zich onveilig voelde. Dat kwetste me en zorgde ervoor dat ik me wel een slechte moeder voelde.”
“De echt moeilijke tijd heb ik bewust niet in beeld gebracht”
Zijn Jorg en jij elkaar weleens kwijtgeraakt in die tijd?
“Onze relatie kwam wel onder druk te staan. We zaten allebei op ons eigen eilandje. We stonden allebei op standje overleven, voor mijn gevoel echt een paar jaar. Je leeft zo langs elkaar heen dat het even ieder voor zich is. We waren geen team. Het duurde wel even voordat we ook weer voor elkaar gingen zorgen, dat dat teamgevoel weer terugkwam.”
Hoe hebben jullie elkaar weer teruggevonden?
“We hebben er heel veel over gepraat en dat heeft onze band wel meer diepgang gegeven. Wat ik heel fijn vind in onze relatie is dat we elkaar alles gunnen. Toen ik er erg doorheen zat wilde ik graag alleen op vakantie. Dat betekende dat Jorg alleen thuis bleef met de kids. Behoorlijk pittig, maar hij gunt me dat wel. Gelukkig kwam weer als herboren terug. Deze zomer gaat hij tien dagen de Mont Blanc beklimmen. Dat vind ik superspannend, ook omdat het gevaarlijk is… maar ik gun hem die ervaring en de tijd met zichzelf. Toen de meiden nog baby’s waren gaven we elkaar elk weekend een paar uur ‘vrij’ om iets fijns voor jezelf te doen. Dat werkte ook.”
Lees ook deel II – Sanny: ‘Ik was zo ver van mezelf verwijderd geraakt’ >
Hoe hou jij nu alle ballen hoog?
“Niet. Je laat er toch wel één of twee vallen en dat geeft alleen maar stress of een gevoel van falen. Ik heb het wel geprobeerd hoor, zoals iedere nieuwbakken moeder, maar kwam erachter dat het gewoon niet werkt. Wat mij helpt is om steeds weer één bal te kiezen waar ik me die week op focus. De ene keer is het de werkbal, de andere de gezinsbal. En misschien nog wel belangrijker: welke bal(len) laat je dus liggen? Kies ik ervoor de zomer vooral met mijn kinderen te zijn, is een consequentie dat de cursus die ik ontwikkel later klaar is dan ik zou willen. Natuurlijk frustreert dat soms, maar het is wel een bewuste keuze.”
Sanny vervolgt: “Oh, en haasten heb ik afgeschaft. Komen we te laat, komen we maar te laat. Ook op school. Dat gebeurt zelden, omdat ik er een loeistrak ochtendritueel op na houd. Dat moet ook wel: je moet het strak plannen, wil je de boel draaiende houden. Dus de avond van te voren liggen de kleren al klaar, in de ochtend heb ik het ontbijt al klaargezet. En als we het dan toch niet redden? Jammer dan. Ik wil niet de moeder zijn die schreeuwt dat we moeten opschieten, opschieten, opschieten.”
“Ik wil niet de moeder zijn die schreeuwt dat we moeten opschieten, opschieten, opschieten. Dan komen we maar te laat”
Wat voor moeder ben je wel?
“Best streng. Ze moeten zich wel gewoon gedragen, aan tafel zitten met eten. Dat soort dingen vind ik belangrijk. Tegelijkertijd ben ik wel een yes-mom; ik probeer wel altijd met ze mee te bewegen. Wil jij in je nakie de sneeuw in? Doe maar, je merkt vanzelf wel hoe koud het is. Wat ik weleens moeilijk vind is om sterk in mijn moederrol te blijven en niet mee te gaan in de drama van de kinderen. Als ik er even niet uitkom, vraag ik raad aan mijn moeder. Aan mijn vader trouwens ook. Ik zie mijn ouders als hele goede opvoeders, dus die gesprekken zijn heel waardevol.”
Lees hier het Kek Papa-interview met Sanny’s man Jorg >
In de glossy Kek Mama lees je de mooiste verhalen, meest herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts €29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Iedereen kent er wel een: een verwend kind. En niemand van ons vindt verwende kinderen leuk, toch? We willen dus ook zeker niet dat ónze kinderen ineens verwend gedrag gaan vertonen.
Daniel (38) dacht dat hij het allemaal voor elkaar had: een lieve vrouw, een zoontje van vier en pas een tweede kindje erbij. Maar waar het gezin op het eerste gezicht compleet leek, begon het van binnen langzaam uit elkaar te vallen.
Mijn dochter leert praten. Ik vind het werkelijk een van de schattigste fases tot nu toe. Die brabbelende dreumes die allemaal grappige dingen zegt: het is om van te smelten. Het levert alleen ook weleens gênante situaties op.
Genoeg vrouwen doen het weleens: stiekem in zijn telefoon kijken. Niet omdat ze op zoek zijn naar ellende, maar omdat er iets wringt. Een gevoel. Iets wat niet helemaal klopt. Het overkwam Iris. En voor ze het wist, zat ze in zijn telefoon, op zoek naar antwoorden waar ze helemaal niet voor was.
Groep 8 kamp. Voor veel kinderen het hoogtepunt van hun basisschooltijd, maar voor Mariska en haar dochter was het iets waar ze enorm tegenop zagen. Haar dochter mocht namelijk geen contact hebben met het thuisfront.
Iedere zwangere vrouw droomt van haar perfecte babyshower: een feest vol liefde, verrassingen en alle aandacht voor haar en de baby. Maar wat als je die bijzondere dag ineens moet delen?
