Sarah loopt Amsterdam Marathon voor sterrenkindjes: ‘Op precies deze datum was ik uitgerekend’

Sarah: “We hadden enorm uitgekeken naar de echo. Ik voelde gezonde spanning in mijn lijf, blijdschap. Ik had niet verwacht zo snel weer zwanger te raken van een tweede kindje, maar een broertje of zusje voor Layla – toen negen maanden – was enorm gewenst. Leuk, zo’n klein leeftijdsverschil. Deze keer ging ze ook mee naar de verloskundige, zodat ze haar broertje of zusje voor het eerst kon zien. Ik had er geen moment aan gedacht dat er iets mis kon zijn. De vorige echo zag er goed uit; het hartje hadden we zien kloppen.” Het eerste trimester zit erop, dus Sarah en haar man hebben vrienden en familie net het blijde nieuws verteld. “Iedereen was zo enthousiast. We zouden het die dag nog eens extra vieren met z’n allen tijdens het Suikerfeest dat mijn familie viert.”

Het loopt anders, heel anders. “‘Ik heb geen goed nieuws,’ zei de verloskundige, ‘het hartje klopt niet meer.’ In medische termen had ik een gemiste miskraam gehad. Het kindje was waarschijnlijk de week ervoor al overleden, maar mijn lichaam dacht nog altijd dat ik zwanger was. Ik was al best wat aangekomen, de hormonen gierden door mijn lijf.” Op het moment dat Sarah het nieuws hoort, stort haar wereld even in. “Ik had toch een toekomstbeeld gemaakt in mijn hoofd de afgelopen maanden. Dat plaatje was er ineens niet meer.”

Taboe

“Op dat moment kom je er pas achter hoe weinig er wordt gesproken over het meemaken van een miskraam. En hoe weinig ik er zelf eigenlijk over wist. Ik dacht vroeger ook: dertien weken? Dat is nog zo vroeg, dan valt het allemaal wel mee. De verloskundige vertelde dat de miskraam die nog zou komen zou voelen als krampen, maar ik heb het ervaren als een mini-bevalling. De weeën waren lichter dan bij een voldragen baby, maar ze begonnen de avond ervoor al en het deed zeer. Ook heb ik achteraf veel bloedingen gehad. Ik beviel van een heel klein baby’tje, met alles er al op en aan. Het was een meisje en we noemden haar Yarah. Met z’n drietjes hebben we een kistje gemaakt en haar begraven.”

“Ik beviel van een heel klein baby’tje, met alles er al op en aan. Het was een meisje en we noemden haar Yarah”

“Ik merkte dat ik er veel over wilde praten en thuis wilde zijn. Mijn partner vond het fijn om juist te werken en afleiding te hebben. Prima. Iedereen gaat er op z’n eigen manier mee om.” Door heel open te zijn over haar verlies, hoort Sarah verhalen van bekenden en vriendinnen die hetzelfde verdriet hebben meegemaakt. “Soms al jaren geleden, maar daar werd dan niet over gesproken. Daar schrok ik wel van, dat er zoveel vrouwen mee rondlopen. Ze dealen er alleen mee, hebben vaak ook het gevoel dat ze ‘gewoon’ door moeten of dat het verdriet er nog niet mag zijn. Ik dacht dat zelf ook weleens: het was erger geweest als ik de baby later was verloren. Aan de ene kant is dat zo, aan de andere kant blijft dit altijd mijn tweede zwangerschap.

Lees ook – Kelly Heruer open over moederschap en miskraam: ‘Er is zoveel schaamte’

Over de leuke kant – de naam, de babykamer, kleertjes – praten we honderduit, maar over het verlies van een baby hoor je weinig. Dat vind ik gek, alsof er nog altijd een taboe op rust. Dat wil ik veranderen. Ik heb namelijk gemerkt dat de gesprekken die ik had met lotgenoten heel helend werken. Het helpt om te weten dat je niet alleen bent in verdriet.”

“Het helpt om te weten dat je niet alleen bent in verdriet”

Stap voor stap

Om zich beter te voelen – mentaal en fysiek – begint Sarah met hardlopen. “De eerste paar keer lag ik er al na een kilometer vanaf, maar ik werd er snel beter in. Verstand op nul, gewoon gaan. Hoe verder ik liep, hoe leger mijn hoofd werd.” Stap voor stap begint Sarah het verlies te verwerken. “Door letterlijk te bewegen, geloof ik dat mijn emoties ook in beweging kwamen. Het zal altijd verdrietig blijven, maar ik kan er al prettiger op terugkijken dan ik ooit had verwacht. Ik denk nu dat het zieltje er nog niet klaar voor was om geboren te worden. Op momenten voel ik haar wel heel dichtbij, wat me soms verdrietig en soms heel blij maakt. ” 

Met de kilometers die ze loopt, verandert Sarah steeds meer in iemand die ze nooit dacht te zijn. “Iemand die van hardlopen houdt,” lacht ze. Iemand zoals haar vader, zus en eigen partner, die geen vijf kilometer maar hele marathons in de benen hebben. Deze zondag, op 20 oktober, loopt Sarah zelfs haar eerste – de TCS Amsterdam Marathon. “Een jaar geleden had ik je uitgelachen. Ik? Een marathon? Maar ik vond het heel prettig om een doel te hebben. Daarbij is de datum heel bijzonder; 20 oktober is de dag dat ik was uitgerekend, de week ervoor is het Baby Loss Awareness Week. Dat maakt het voor mij heel erg kloppend: ik ga een megaprestatie leveren en dat was de bevalling ook geweest. Het lopen van de marathon op precies die datum wel als een soort closure.“

Rennen helpt, praten heelt

Sarah vervolgt: “Het wordt vooral een mentale strijd, denk ik, maar opgeven is niets voor mij. Ik loop ‘m niet voor mezelf, maar voor Yarah en alle sterrenkindjes.” Ze loopt die 42,195 km namelijk voor het Landelijk Steunpunt Nova, een stichting die ouders ondersteunt na het verliezen van een baby. “Op mijn shirt staan twintig namen van sterrenkindjes. Zo hoop ik meer aandacht te vragen voor het verliezen van een baby. Want: rennen helpt, praten heelt.”

Wil jij Sarah ondersteunen? Dat kan hier.

In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.