Beeld: GettyImages
Schoonmoeders… Do we need to say more? De één is dol op haar schoonmoeder, de ander niet bepaald. Stephanie heeft een haat-liefdeverhouding met haar schoonmoeder. Al komt dat voornamelijk door haar drankprobleem.
Stephanie (35): “Eigenlijk weet ik al sinds ik samen ben met mijn partner dat mijn schoonmoeder een drankprobleem heeft. Alleen praat niemand uit het gezin erover. Mijn partner heeft nog een jongere broer en zus, maar niemand rept er ook maar een woord over. Ook mijn partner zelf niet. Hun vader ook niet. Ze doen allemaal alsof het probleem niet bestaat.
Ik heb daar natuurlijk wel met mijn partner over geprobeerd te praten, maar hij wuift het weg onder het mom dat zij nu eenmaal niet “zulke mensen zijn”. Ik kom uit een totaal ander gezin, ik bespreek werkelijk alles met mijn ouders. Vooral mijn moeder weet echt alles van mij. Tot ergernis van mijn partner ook details over onze relatie en zelfs over ons seksleven. Ik weet niet beter, ik zou niet weten waarom ik het níét met haar zou bespreken. Mijn moeder is mijn beste vriendin.
Toen ik mijn partner leerde kennen, woonde hij nog thuis. Hij was vijfentwintig destijds. Dat vond ik op zijn zachtst gezegd opvallend. Zijn jongere broer en zus waren allang vertrokken, naar uiteinden van het land en kwamen haast nooit thuis. Het duurde wel even voordat ik door had dat mijn schoonmoeder niet “gewoon” van een borreltje hield, maar dat er meer aan de hand was. Ze kan het goed verbergen. Mijn partner bleef meestal bij mij slapen destijds, ik woonde toen op kamers. De eerste keer dat ik bij hem thuis bleef slapen – bij zijn ouders, dus – merkte ik ‘s avonds dat het wel heel hard ging met de jenever. En dat het aan het begin van de middag alweer begon. Sindsdien begon ik erop te letten en werd het me duidelijk: hier was meer aan de hand.
Lees ook – Geen druppel meer: ‘Door de drank heb ik de eerste jaren van mijn kinderen gemist’
Mijn partner noemde het beestje niet bij de naam, maar liet wel een keer vallen dat hij het moeilijk vond om uit huis te gaan, omdat hij dan ‘zijn moeder moest achterlaten’. Ze moest ‘s avonds vaak huilen, dat was vaak het gevolg van te veel drinken bij haar. Ze had geen kwade dronk. Ze werd eerst vrolijker en zag het leven lichter, maar naarmate het later op de dag werd – en er dus steeds meer drank in was gegaan – werd ze heel emotioneel en zocht ze troost bij haar zoon. Haar man ging steevast hardlopen, zwemmen of had een ander excuus om de deur uit te vluchten wanneer dit gebeurde. Ook hij was er totaal niet over aanspreekbaar, dat heb ik na twee pogingen opgegeven. Hetzelfde geldt voor de broer en zus van mijn partner. Ze wuiven het allemaal weg, nog steeds.
Toen ik mijn partner eindelijk had overgehaald om met mij te gaan samenwonen, ging het beter. Met hem, in ieder geval. Hij bloeide op, voelde zich vrij en losgemaakt uit een vervelende thuissituatie. Naast een knagend schuldgevoel, wat nooit helemaal is verdwenen. Het drankprobleem van mijn schoonmoeder bleef gewoon bestaan, maar ze was en is er echt heel goed in om het te verbergen. Soms leek het toch alsof ze gestopt was met drinken, waarna ik het dan toch ineens weer in haar adem rook. Maar je merkte er verder eigenlijk niks van. De huilbuien vonden niet meer plaats in ons bijzijn.
Lees ook – Moeder Carien drinkt teveel: ‘Elke avond lig ik laveloos op de bank’
Jaren gingen voorbij en onze kinderwens groeide. Toen we eindelijk een koophuis hadden gevonden, in dezelfde stad als mijn schoonouders, besloten we ervoor te gaan. Onze ouders waren dolgelukkig opa en oma te worden, ook mijn schoonmoeder. Zij bood meteen aan om een vaste dag in de week op te passen. Ze werkte niet, afgezien van een dag in de week vrijwilligerswerk, dus ze had alle tijd. Mijn partner vond dat meteen een goed idee, het zou kosten voor opvang schelen. Ik had mijn twijfels, maar ze was zo enthousiast dat ik het ook niet over mijn hart kon verkrijgen nee te zeggen. Daar heb ik nu spijt van. Ik had toen al naar mijn gevoel moeten luisteren.
Ik was namelijk degene die onze baby naar haar toe bracht in de ochtend voor ik ging werken en keer op keer de alcohol in haar adem kon ruiken. Om 8.00 uur ‘s ochtends! Ik heb het een paar weken aangekeken, maar ik kreeg een steeds grotere steen in mijn maag. Hoe kan iemand die de hele dag dronken is, goed voor een baby zorgen? Het antwoord is simpel: dat kan niet. Ik probeerde het te bespreken met mijn partner, maar hij gaf pas toe dat het een slecht idee was toen hij bij het ophalen van onze baby zijn moeder met de baby in haar armen de trap af zag wankelen. Dit ging zo niet.
We hebben haar erg veel verdriet gedaan door haar de vaste oppasdag af te nemen. Het is het moeilijkste gesprek dat ik ooit heb gevoerd. Ik ben denk ik de eerste die het beestje bij de naam heeft genoemd in dat gesprek. ‘Je hebt een drankprobleem, je bent alcoholist. Als je dat weer onder controle krijgt, mag je weer oppassen, tot die tijd niet’, zei ik. Ze barstte in huilen uit. Ontkende niet, maar gaf ook niet toe. Er is sindsdien nul verandering opgetreden. Ik vind het heel sneu voor haar, maar de veiligheid van mijn kind gaat voor alles. Ik hoop dat ze aan zichzelf gaat werken, want ze is een enorm leuke en lieve oma. Tot die tijd mag ze alleen met ons kindje zijn als wij er ook bij zijn.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Een speeldagje bij een vriendin klinkt onschuldig, toch? Voor Brenda veranderde het in een dure les toen haar dochter Ellie per ongeluk een vaas omstootte. Wat volgde, was een Tikkie van 350 euro en een hoop gedoe.
Van extravagante thema’s tot dure locaties, het lijkt soms alsof de lat steeds hoger wordt gelegd voor kinderfeestjes. Maar wat doe je als je ineens zélf moet betalen voor het feestje waar je kind voor is uitgenodigd? Het overkwam Gina.
We vlogen het afgelopen jaar van de ene zwangerschapsaankondiging naar de andere. Hoog tijd om al het babynieuws op een rijtje te zetten: deze BN’ers verwachten een baby in 2025.
Met de beste bedoelingen zet je jarenlang maandelijks braaf een bedrag opzij, om je kind een goede start te kunnen bieden. Om vervolgens je zoon op zijn achttiende verjaardag toegang te geven tot die spaarrekening en hij een jaar later geld komt vragen, omdat het op is.
Je kunt ze nog zo feilloos uit elkaar houden als ouders, maar als een tweeling iemand voor de gek wil houden dan is daar weinig tegen te doen.
Chiara dacht dat ze er vrede mee had om kerst alleen met haar eigen gezinnetje te vieren, maar nu het zover is wordt ze overmand door melancholie.
