Maria: ‘Mijn schoonmoeder bracht haar thuis en ik kon mijn ogen niet geloven: er zaten gaatjes in haar oren’

gaatjes oren Bron: Pexels
Iris Janssen
Iris Janssen
Leestijd: 5 minuten

Schoonmoeders: je kunt niet zonder ze, maar soms halen ze ook het bloed onder je nagels vandaan. Zeker als ze, met de beste bedoelingen, over je grenzen heen walsen. Maria kon haar ogen niet geloven toen haar baby na een dagje bij oma met gaatjes in haar oren thuiskwam.

Lees verder onder de advertentie

Maria: “Mijn schoonmoeder dramt graag haar zin door. Meestal ben ik er op tijd bij om haar tegen te houden iets te doen waar ik het niet mee eens ben. Deze keer niet.

Lees verder onder de advertentie

Eerste kleindochter

Mijn schoonmoeder had dolgraag een dochter willen hebben. In plaats daarvan kreeg ze drie zoons. Ondanks dat ze dolblij is met haar jongens, bleef dat verlangen naar een klein meisje in haar leven. Toen mijn vriend en ik na twee jongens zwanger bleken van een dochter, kwam haar grote droom uit. We hadden nog geen kloppend hartje gezien of de eerste jurkjes waren door haar al gekocht.

Lees verder onder de advertentie

Al snel kwam het onderwerp ‘oorgaatjes’ ter sprake. In het land waar mijn schoonmoeder is opgegroeid, is het gebruikelijk dat meisjes kort na de geboorte oorknopjes krijgen. Ze wilde weten of wij dat ook van plan waren; ze vond het namelijk zo schattig. Dat waren we niet van plan.

Hoog en laag springen

Ook ik vind baby’s met oorknopjes verschrikkelijk zoet. Maar ik zag geen reden om het te doen. Als mijn dochter later oorbellen wil, doen we het dan. Waarom zouden we ze nu al laten zetten? Puur omdat het er leuk uitziet? Daar stonden mijn vriend en ik niet achter. Wij willen dat ze later haar eigen keuze kan maken.

Lees verder onder de advertentie

Ik wist dat dit een discussie zou opleveren, want mijn schoonmoeder is een taaie. Als ze iets in haar hoofd heeft, geeft ze niet snel op. Toen mijn jongste zoontje als baby wekelijks bij haar was, kreeg hij altijd een flesje chocolademelk. De beste man was acht maanden oud. Ik heb wel duizend keer gevraagd of ze daar mee wilde stoppen, maar ze bleef het doen. Hetzelfde geldt voor babydoekjes gebruiken waar hij uitslag van kreeg. Ze vond ze zo lekker ruiken en de doekjes die ik meegaf hadden geen geur. Of het geven van voeding met veel zout erin, teveel voor baby’s. Ik kon hoog en laag springen, als ik er niet bij was trok ze altijd haar eigen plan. Vaak liet ik het uiteindelijk maar gaan. Ik had geen zin meer om er een discussie over te voeren en ik vond het ook geen ruzie waard. Ik mag haar, op deze irritante eigenschap na, namelijk erg graag.

Glinsterende knopjes

Maar in dit geval wilde ik niet over me heen laten lopen. Als mijn dochter ooit gaatjes zou willen, wilde ik daar namelijk zelf bij zijn. Dat speciale moment, zoals mijn moeder ook met mij mee was gegaan als kleine meid, mocht ze me niet afnemen. Dat heb ik haar uitgelegd. Ze ging uiteraard een paar keer in discussie, maar liet het daarna los. Fijn, dacht ik nog, ze luistert een keer!

Lees verder onder de advertentie

Boy was I wrong... Toen mijn dochter zes maanden was, ging ik weer aan het werk. Opvang hadden we gelukkig niet nodig, want we hadden geregeld dat ze twee dagen naar mijn ouders en een dag naar mijn schoonouders zou gaan. Iedere vrijdag bracht mijn schoonmoeder haar aan het einde van de dag netjes naar huis en bleef ze bij ons eten. Tot vorige maand. Toen ik blij mijn dochter uit haar armen pakte, zag ik het meteen: twee glinsterende gouden knopjes in haar oren. Ik had nog zo duidelijk gezegd dat ik het niet wilde.

De deur gewezen

Normaal zou ik woest zijn geworden -en dat was ik vanbinnen ook- maar ik bleef verrassend kalm omdat alledrie de kinderen thuis waren. Het liefst trok ik haar aan haar haren door de woonkamer heen, maar in plaats daarvan siste ik of ze helemaal gek was geworden. Ze keek me geschrokken aan. Alsof we er nooit over hadden gesproken. ‘Ik liep langs de juwelier en ze hadden zulke lieve knopjes, ik kon het gewoon niet laten!’ probeerde ze nog enthousiast te vertellen. Ik heb de deur open gedaan en gezegd dat ze mocht vertrekken. Mijn vriend is het gelukkig met me eens, maar het is voor hem wel een lastigere situatie. Het blijft toch zijn moeder.

Lees verder onder de advertentie

Onrespectvol

We zijn inmiddels vijf maanden verder en ik heb nog geen woord met haar gewisseld. Ik vind het verschrikkelijk onrespectvol wat ze heeft gedaan. We zien elkaar wel, want de kinderen mogen haar gewoon zien en ik wil ze hun oma ook niet ontnemen. Haar kleindochter ziet ze ook nog, maar voorlopig alleen als ik of mijn vriend erbij zijn. Die vaste oppasdag? Die is ze kwijt. Mijn dochter gaat nu een dag per week naar de opvang in plaats van naar oma, want dat vertrouwen heb ik niet meer.

Hoe de toekomst eruit ziet is nog maar de vraag. Ze blijft de moeder van mijn vriend en de oma van mijn kinderen, dus ik hoop dat we op een dag weer vrede kunnen sluiten. Maar daar ben ik nu nog niet klaar voor. En de oorbellen, die heb ik er weer uitgehaald.

Meest bekeken