Beeld: pexels
Eerlijk is eerlijk: sommige schoonmoeders roepen nou eenmaal wat frustraties op. Dan kan fijn zijn om je hart te luchten. Christel (31) heeft alleen een hele belangrijke tip: doe wel eerst even je babyfoon uit, als je je irritaties de wereld in slingert.
“Het is zaterdagochtend, een uur of tien, en ik ben net bezig met het aankleden van de kinderen als de deurbel gaat. Ik voel het gewoon: het is mijn schoonmoeder. Wie anders komt er onaangekondigd op de meest ongelegen momenten? En ja hoor, als ik de voordeur open, staat ze daar, in volle glorie met een grote glimlach en haar net iets te luidruchtige teckel Toosje.
“Hallo lieverd!” roept ze enthousiast, waarna ze het vervolgens nodig vindt om nog even te benadrukken hoe moe ik eruit zie. “Ik was in de buurt en dacht: ik kom even langs.” Ik forceer een glimlach, al is mijn ochtend nu officieel verpest. In de buurt? denk ik bij mezelf. Ze woont letterlijk een halfuur verderop. Dit bezoek is allesbehalve toevallig.
“Gezellig”, lieg ik, terwijl ik haar binnenlaat. De kinderen rennen naar haar toe, natuurlijk dolblij om oma te zien. En ik? Ik ben vooral bezig om die zenuwtrek in mijn oog onder controle te krijgen. Ik hou van haar, echt, maar haar ‘spontane’ bezoekjes komen altijd net op het verkeerde moment, net als haar ongevraagde adviezen
Een uur later zit ze nog steeds te kletsen op de bank, terwijl ik eigenlijk boodschappen moet doen, de was moet vouwen en het liefst nog even tijd met de kids wil doorbrengen. En natuurlijk blijft ze maar tips geven over hoe zij het vroeger allemaal deed. ‘Ach, lieverd, je moet echt wat vroeger opstaan. Dan krijg je véél meer gedaan.’ Die opmerking is de druppel die de spreekwoordelijke emmer doet overlopen, en ik besluit dat het tijd is om even de babykamer in te vluchten. Zogenaamd, om de luier van onze jongste te verschonen.
Lees ook: Sarah: ‘Ze gaf mijn dochter een hondenflos om mee te spelen’
Mijn man volgt me naar boven. ‘Hoe lang blijft ze deze keer?’ vraag ik zachtjes, terwijl ik de deur van de babykamer achter me dichtdoe. ‘En waarom heeft ze altijd iets op te merken over hoe ik dingen doe? Alsof ik niet weet hoe ik mijn eigen kinderen moet opvoeden!’ Mijn man zucht en haalt zijn schouders op. Hij weet dat dit gesprek eraan zat te komen. ‘Ze bedoelt het goed’, zegt hij, maar ook hij klinkt niet al te enthousiast. ‘Ze houdt gewoon van de kinderen. En van ons.’ Ik frons: ‘Maar moet die liefde altijd komen met een kant-en-klaar adviespakket?’ mompel ik gefrustreerd. ‘Serieus, als ze nog één keer opmerkt dat ik het huishouden ‘iets beter kan organiseren’, dan..’ En ineens hoor ik het. Dat zachte gekraak van de babyfoon. Oh nee!
Mijn hart slaat een slag over. De babyfoon staat aan en beneden, in de woonkamer, staat het andere deel. Precies waar mijn schoonmoeder al een uur lang zit. Ik kijk mijn man aan met mijn ogen wijd van paniek. Hij begrijpt het meteen. ‘Oh, oh’, fluistert hij, alsof hij de bui al voelt hangen. We blijven een paar seconden in totale stilte staan, alsof we op deze manier de situatie nog kunnen redden. Zou ze alles gehoord hebben? Hoe erg is dit? Mijn gedachten gaan in overdrive. Straks komt ze omhoog met die beledigde blik in haar ogen, of erger nog, ze loopt gewoon weg zonder iets te zeggen en we horen er de komende zes maanden niets meer van.
Na wat voelt als een eeuwigheid, besluiten we naar beneden te sluipen om ons verlies te nemen. Ik werp snel een blik op de babyfoon in de woonkamer – ja hoor, hij stond aan. Maar tot mijn grote opluchting staat mijn schoonmoeder in de keuken, de koelkast grondig onder handen te nemen. Iets waar ik normaal gesproken stressvlekken van zou krijgen, maar vandaag ben ik er maar wat blij mee.
Lees ook: ‘Onze dochter mocht van ons zelfs niet meer bij mijn schoonmoeder logeren’
Ik probeer kalm te blijven. ‘Gaat alles goed hier?’ vraag ik met een iets te opgewekte stem. Ze kijkt op, helemaal in haar eigen wereld. ‘Oh ja, hoor schat! Ik kom alleen heel veel potjes tegen die over de datum zijn. Daar moet je wel op letter hoor. Wat was je boven aan het doen?’ Haar opmerking raakt mij dit keer niet eens en ik dwing mezelf om niet opgelucht te zuchten. Ze heeft helemaal niets door. Ze was waarschijnlijk zo druk bezig met het opruimen van de koelkast dat ze niets heeft gehoord. Ongelofelijk.
Als ik die avond eindelijk op de bank plof, met de babyfoon naast mij, grinnik ik om de gedachte hoe dit had kunnen eindigen. Volgende keer misschien maar gewoon even diep ademhalen voordat ik mijn gal spuw in de babykamer. Of de babyfoon voortaan standaard uitzetten als ze op bezoek komt. Dat is waarschijnlijk een betere strategie.”
In ons Kek Mama magazine lees je de mooiste verhalen, herkenbare columns en de leukste fashion en lifestyle tips. Abonneer je nu voor slechts € 29,95 per jaar en ontvang de glossy als eerste op je deurmat.
Je kent het wel: je doet even snel een boodschap en tegen de tijd dat je thuiskomt, is er een klein drama ontstaan. Maar dit keer geen omgekieperd pak melk of een kleuter die zijn knuffel kwijt is. Nee, er is ingebroken! Of toch niet?
Suus (34) hoort ze wel fluisteren op het schoolplein. Of als ze binnenkomt op een kinderfeest. Want hoe goed ze het ook voorheeft met haar collega-ouders, die lijken haar adviezen niet op prijs te stellen.
Heather (33) is redacteur bij Kek Mama en moeder van een zoontje (4,5) en dochter (1,5). Haar columns zijn een mix van herkenbare momenten, hilarische situaties en kleine overwinningen in het moederschap.
Slaap jij al jaren met lucide dromen over een volledige nacht doorslapen? Dan zou het zomaar eens kunnen dat jouw kinderen tot een van de sterrenbeelden behoren die bekendstaan als de slechtste slapers.
Marloes (33) is redacteur bij Kek Mama en woont met vriend, peuter (3) en baby (10 maanden) in Arnhem. Ze schrijft in haar columns over hoe ze het hoofd boven water houdt in haar chaotische gezinsleven en de overgang van één naar twee kinderen. Deze week over: de eerste wendag op de basisschool.
Voor de open boeken en roddeltantes die privézaken met de hele stad delen is er niet veel verandert het afgelopen decennia. Hun stories lagen altijd al op straat. Alleen op zakelijk vlak was dat heel lang not done. Daar was de regel in het bijzijn van de baas: praat alleen over je werk en houd […]
