Een man in haar leven? Neenee-nee-nee. Een kind? Ooit, maar nu nog even niet. Huilen? Daar doet ze niet aan. Shelly sterk heeft zichzelf behoorlijk verbaasd. “Ik ben er volledig ingetuind.”
“Nee-nee-nee-nee”, pruttelt Jake als hij in de kinderwagen wordt getild. Meneer mag dan pas acht en een halve maand oud zijn, hij weet al prima wat hij wel en vooral níet wil. “Deze kerel neemt ons nu al in de maling volgens mij”, lacht een stralende Shelly Sterk. “Het is een slim ventje.” En dat nee-nee-nee-nee? Tja, dat heeft hij van zijn moeder; het is namelijk Shelly’s nieuwe stopzinnetje, elke keer als Jake kruipend zijn weg baant naar een stopcontact of een koffiekopje van tafel maait.
Shelly geeft toe: “Ik ben bezorgder dan ik zou willen zijn en vooral: hoe ik dácht dat ik zou zijn. Ik zag mezelf als een heel relaxte, makkelijke moeder, maar dat valt vies tegen. Zeker ook in de afgelopen coronatijd duizelde het me: wat is oké, wat is níet oké? Laat ik Jakey met de oma’s knuffelen, breng ik hem nou juist wel of niet naar de crèche? Tegen een ander had ik ongetwijfeld gezegd: ‘Ah joh, maak je niet zo druk.’ Maar ja, zodra je zelf zo’n kleintje hebt, werkt dat blijkbaar anders. Ineens denk je dus wél drie keer na over alle mogelijke risico’s.”
Die bezorgdheid zit wel een beetje in Shelly’s genen, vreest ze. “Mijn ouders hebben mij geweldig liefdevol opgevoed, ik kan alleen maar hopen dat wij Jake ook zo’n jeugd kunnen geven, maar ze waren – en zijn – wel een tikkie overbezorgd. Of het nou over relaties, school of werk gaat, ze komen altijd met ‘ongevraagd advies’ zoals ze dat zelf noemen. Gaat mij niet gebeuren, heb ik altijd gezegd. Ik denk dat je een kind alleen maar onnodig onzeker maakt als je hem continu wijst op wat er allemaal mis kán gaan. Hoe goed bedoeld ook. Maar helaas, de illusie dat ik dat helemaal anders ga doen, kan ik inmiddels laten varen: ik ben net zo bezorgd als mijn ouders, maar ik ga wél proberen het minder te laten merken.”
“Ik ben er echt volledig ingetuind, hoor”, verzucht Shelly lachend. Ze is heus nog dezelfde Shelly als voorheen, maar dan wel: compleet anders. “Met gevoelens en emoties waarvan ik niet wist dat ik ze had.” Na amper acht maanden is ze naar eigen zeggen al zo’n moeder geworden waarvan ze dacht: ik niet. “Nooit huilde ik, nooit. Ik lachte Mark altijd uit als hij weer zat te huilen bij een zielige film, doe even normaal, man! Maar nú… Jake hoeft maar blij in zijn handjes te klappen of je kunt me jankend wegdragen: kijk nou, hoe fantastisch hij is! Ja, ik ben echt zo’n emomoedertje geworden.”
Ik spoor niet, zei ze afgelopen week dan ook tegen Mark. “Ik was de hele dag met Jake in de weer geweest, hartstikke leuk natuurlijk, maar ook behoorlijk vermoeiend. Vervolgens gaat hij naar bed, heb ik eindelijk een moment voor mezelf en wat doe ik? Juist. Foto’s en filmpjes van die dag terugkijken! Dat is toch achterlijk?
Ik vind het bizar hoeveel je van een ander mens kunt houden. Ja, ik hou van mijn ouders, mijn man, mijn vrienden. Maar de mate van liefde die ik voor Jake voel kende ik nog niet.” En dat doet dingen met je, weet Shelly inmiddels. “Mark en ik riepen altijd dat een kind een aanvulling’ op ons leven zou zijn. Wij zouden ons eigen leven blijven leiden, een kind zou daarin meegaan. Zoveel hoefde er niet te veranderen… Niks van terechtgekomen. Ja, toen Jake nog heel klein was, namen we hem overal mee naartoe, maar sinds hij zijn eigen ritme heeft voelt het niet meer goed om hem ’s avonds mee te slepen en dus passen wij ons aan hém aan. Ook zoiets: na twee maanden zou onze Jake gewoon keurig elke avond in zijn eigen bedje op zijn eigen kamer gaan slapen… Hij is nu bijna negen maanden en heeft nog nooit in zijn eigen kamer gelegen, haha!”
Lees ook
Column Malu: ’22 dingen die mensen je niet vertellen over moeder worden’ >
Ook al pakt het allemaal iets anders uit dan verwacht, gelukkig zitten Shelly en haar man Mark daarin wel op één lijn. En dat terwijl ze aanvankelijk niets van hem moest weten, toen ze hem zeven jaar geleden ontmoette tijdens een draaidag waar Shelly werkte als cameravrouw en Mark optrad met zijn band. Ze zag hem heus wel, die kerel die zo veel aandacht kreeg van vrouwen. Leuke vent dacht ze, maar niks voor mij. “Ik was 21, pas net weer vrijgezel en zat totaal niet te wachten op een man in mijn leven.”
Mark dacht daar anders over en bleef Shelly via Facebook berichtjes sturen. “Omdat ik niet op zijn eerste bericht reageerde, stuurde hij een paar dagen later: ‘Hé, niet te snel reageren hè?’ Daar moest ik wel om lachen. ‘Praatjesmaker’, reageerde ik. Toen hij vervolgens zei dat ‘deze praatjesmaker’ graag een dag met me op pad ging, alles zou regelen en ik alleen maar een datum hoefde te roepen, merkte ik dat hij het écht meende. Vooruit dan maar, de aanhouder wint.”
Bij die eerste date, een high tea in Hotel New York, was het meteen raak. “We hadden een leuk gesprek over relaties, ambitie en verwachtingen, waaruit bleek dat we over veel dingen hetzelfde dachten. In een relatie hoor je achter de ander te gaan staan, met elkaar mee te denken en helpen elkaars dromen en ambities waar te maken. Je moet een team vormen, daarover waren we het direct eens.” Dus hoewel ze niet zat te wachten op een relatie, voelde Shelly wel dat dit niet ‘zomaar’ iets was. Hun eerste kus, aan het einde van die middag, op de parkeerplaats van Ikea, versterkte dat gevoel.
“Ik hou van Marks openheid, het feit dat hij zijn liefde voor mij niet onder stoelen of banken steekt. Dat betekent niet dat we de hele dag heel klef tegen elkaar zeggen hoeveel we van elkaar houden, het zit ’m meer in kleine dingen. Zo vraagt Mark elke avond op de bank: ‘Zal ik een lekker theetje voor je maken? Ik weet dat het suf klinkt, maar ik waardeer zulke gebaartjes enorm. Ik vind het fijn me geliefd te voelen zonder ernaar te hoeven gissen.”
Dat Mark voor Shelly heel ver wilde gaan, bleek ook toen hij haar twee jaar geleden ten huwelijk vroeg. “Mark was altijd duidelijk: hij wilde graag vader worden, maar trouwen hoefde niet per se. Nou, mooi niet! Als klein meisje droomde ik al van een huwelijk, een groot feest in het buitenland, met vrienden, familie, een mooie jurk. Mijn enthousiasme was gelukkig overtuigend, want langzaamaan begon Mark er ook de lol van in te zien. In de zomer dat ik meedeed aan Expeditie Robinson klopte hij aan bij mijn ouders en vroeg om mijn hand. Grappig, want Mark golft elke week met mijn vader en ineens zat hij heel keurig en officieel tegenover hem.
Vervolgens waren we op vakantie in Italië waar Mark me via kaartjes met opdrachten naar een bepaald restaurant lokte. Daar, onder een stolp, lag een opdracht: doe tien seconden je ogen dicht. Heel even twijfelde ik: is dit zo’n zieke grap waarbij er ineens enge clown achter me staat? Maar toen ik mijn ogen opendeed, zat Mark op één knie. Wow, ik was in shock. En gestrest, want: ik móet dit moment onthouden voor de rest van mijn leven, ik maak dit maar één keer mee! Toch overheerste één gedachte: dit wil ik.”
Het hele interview staat in Kek Mama 10-2020.
Meer lezen? Neem hier een abonnement op Kek Mama, de #1 glossy voor moeders.
Oppaskosten besparen door grootouders in te schakelen, dat doen toch zo veel mensen? Klinkt ideaal, vond ook Anne-Marije. Ze had van tevoren niet kunnen bedenken dat het zo’n wig tussen haar en haar schoonouders zou drijven.
Een nieuw jaar, een nieuw bedrag voor de kinderbijslag. Dat is fijn om te weten, want elke euro helpt als je kinderen sneller groeien dan je portemonnee kan bijhouden. Dit zijn de bedragen voor 2025.
Het kiezen van een babynaam kan een behoorlijke uitdaging zijn, vooral omdat iedereen er een mening over heeft. Maar wat als die mening van een kenner komt? Op TikTok deelt expert Colleen Slagan wat volgens haar de grootste no go’s zijn.
Of je kind nu een echte fijnproever of een kieskeurige eter is, het menu van je kleintje kan een enorme zoektocht zijn. Wat eet een dreumes op een dag? En hoeveel eet een peuter nou écht? Wij geven je een realistisch kijkje in de keuken van andere ouders. Deze week het menu van Ties.Vajèn is […]
Iedere week delen we op Kek Mama een dilemma van onze lezers. Deze week vraagt Josje (28) zich af of ze de vriendschap met haar beste vriendin moet opgeven.
De geboorte van je kind missen: het klinkt als een nachtmerrie die geen enkele vader ooit wil meemaken. Toch overkwam het deze drie mannen. “We zijn inmiddels zes jaar verder, maar ik ben nog steeds niet vergeven.”
